Κονσόλες, ένα μέσο που για πολλούς είναι χόμπι, για άλλους τρόπος ζωής, αντικείμενο συλλογής, κάτι για να ξεφύγεις απο την καθημερινότητά σου ή και για αρκετούς (δυστυχώς στις μέρες μας), άλλος ένας τρόπος να ειρωνευτείς κάποιον, ο οποίος ασχολείται ακόμη με “παιδικά” πράγματα. Σήμερα όμως δεν θα μιλήσω για το πώς μας βλέπει η κοινωνία μας, υπάρχουνε ήδη αρκετά άρθρα που μιλούν γι’ αυτό το θέμα και αξίζει να ρίξετε μια ματιά.
Όχι, σήμερα θέλω να μοιραστώ την άποψή μου για το πώς έχουνε αλλάξει, είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο.
Σε πολλά forum γίνονται συζητήσεις/flame wars για το ποιά κονσόλα είναι πιο δυνατή. Αυτό φυσικά δεν είναι κάτι καινούργιο, ανέκαθεν ο ανταγωνισμός και ο εγωισμός έμπαινε στην μέση. Αλλά όλους φαίνεται να τους ξεφεύγει ένα πολύ σημαντικό πράγμα: οι κονσόλες έχουν αρχίσει να χάνουν τον δρόμο τους.
Θυμάμαι την πρώτη μου κονσόλα με την οποία ασχολήθηκα πολύ καλά. Ένα Game Boy το κλασσικό, αυτό το γκρί με τις τέσσερις ΑΑ μπαταρίες, όπως και την πρώτη μου κασέτα, Tetris. Απο τριών ετών το έχω και υπάρχει ακόμη, λειτουργικότατο σε άψογη κατάσταση. Επίσης θυμάμαι και την πρώτη μου οικιακή κονσόλα, το Super Nintendo (SNES), στο οποίο ψάχναμε με τον αδερφό μου στα κανάλια της τηλεόρασης για να βρούμε την συχνότητα που έκπεμπε σήμα.
Όλα πολύ ωραία και όμορφα! Απολάμβανες τα παιχνίδια σου, διασκέδαζες, έφερνες τους φίλους σου στο σπίτι, περνούσες όμορφα. Ούτε multiplayer, ούτε headset ούτε τίποτα. Πραγματικό gaming όπως έπρεπε να είναι.
Αργότερα στην πορεία, είχα την τύχη να αποκτήσω κι άλλες αρκετές κονσόλες, όπως όλα τα GameBoy μέχρι το Advance SP, Nintendo 64 (με το οποίο δυστυχώς δεν ασχολήθηκα όσο του άξιζε) PlayStation 2, Nintendo GameCube. Φυσικά υπάρχουν κονσόλες, αλλά θα σταματήσω για μια στιγμή εδώ, σε αυτό το σημείο.
Θυμάμαι χαρακτηριστηκά οταν άνοιξα για πρώτη φορά το PS2 με τον αδερφό μου και βάλαμε το SSX και μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Βλέπαμε τους χαρακτήρες και τις πίστες και απλά χαζεύαμε αυτό που βλέπαμε. Ηταν απίστευτο. Μερικούς μήνες μετά ήρθε και το NGC, και μάλιστα το Metroid Prime Pack. Με χαρά το συνδέουμε, το ανάβουμε, πιάνουμε το (κατά την άποψή μου) καλύτερο controller που έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα και ξεκινάμε. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την opening-scene του Metroid Prime! Το να βλέπεις το σκάφος, την Samus να βγαίνει απο μέσα, το επίπεδο λεπτομέρειας που υπήρχε. Ηταν ο,τι πιο όμορφο είχα δεί και συνεχίζει να με εντυπωσιάζει όσο το σκέφτομαι, ακόμη και σήμερα. Φοβερές εποχές, και ίσως οι πιο λαμπρές του gaming με αψεγάδιαστα και πολύ ιδιαίτερα παιχνίδια.
Και φτάνουμε στην γενιά του PS3, X360 και Wii. Και εδώ πιστεύω πως οι κονσόλες έχασαν εντελώς τον δρόμο τους. Κάτι που παρείχε άνεση και ευκολία, άρχισε να γίνεται κουραστικό και επαναλαμβανόμενο. Εκεί που ανοίγαμε την κονσόλα, βάζαμε το δισκάκι και παίζαμε, ξαφνικά ήθελε να έχεις λογαριασμό για την κονσόλα (προαιρετικό φυσικά), ενημερώσεις για την κονσόλα, ενημερώσεις για τα παιχνίδια και μερικά πολύ “βολικά” θέματα υλικού με τις κονσόλες.
Ποιός δεν θυμάται το RRoD των Xbox360, που χρειάστηκε σχεδόν τέσσερα χρόνια για να βγεί revision χωρίς προβλήματα; ή το YLoD των PS3; Βέβαια είναι λογικό και αναμενόμενο, καθώς μιλάμε για τεχνολογία αρκετά πιο μπροστά απο την εποχή της, παρόλα αυτά όμως, δεν έπρεπε να γίνει κάτι τέτοιο.
Αλλά εκεί που θέλω να δώσω μεγαλύτερη έμφαση, είναι στις ενημερώσεις (updates) κονσόλας και παιχνιδιών. Πλέον αυτό το μέσο, ΔΕΝ είναι κονσόλα. Όσο και να θέλουνε πολλοί να αποδείξουνε το αντίθετο, ΔΕΝ έχει την άνεση που είχε, την ευκολία που μου παρείχε. Προσπαθούν να γίνουν κάτι που δεν μπορούν να γίνουν, και κουράζει. Όσοι δεν το καταλάβατε, προσπαθούν να γίνουν υπολογιστές. Που πλέον οι υπολογιστές με τις gaming υπηρεσίες που παρέχουν, είναι πολύ πιο απλά τα πράγματα. Πλέον το Steam για παράδειγμα, σου κατεβάζει τα δεδομένα του παιχνιδιού, ενημερώνει αυτόματα το παιχνίδι, εγκαταστεί όλα τα απαραίτητα προγράμματα για να τρέχει το παιχνίδι, ενημερώνει και τους οδηγούς της κάρτας γραφικών. Απλά πρέπει να τρέξεις την εφαρμογή, τίποτα παραπάνω.
Δυστυχώς έχουνε χαθεί οι εποχές της άνεσης. Ακόμα και στα φορητά συστήματα, η ίδια διαδικασία. Π.χ. θυμάμαι πήρα το Killzone Mercenary για το PSVita (το οποίο είχα αρκετό καιρό να το ανάψω λόγω έλλειψης τίτλων). Με το που ανοίγει, *τσουπ* μήνυμα για ενημέρωση κονσόλας. Με το που κάνω ενημέρωση την κονσόλα, ξεκινάω το παιχνίδι και μου ζητάει update 800ΜΒ!! Παιχνίδι φορητής κονσόλας και θέλει 800ΜΒ ενημέρωση! Δυστυχώς δεν είναι αυτό το μέσο που γνώρισα, μεγάλωσα και αγάπησα. Και δυστυχώς το ίδιο φαινόμενο (και χειρότερα) παρατηρώ και στην Nintendo, με το 3DS και WiiU.
Και τώρα, κυκλοφορεί φήμη πως το Nintendo NX θα χρησιμοποιεί android λειτουργικό. Πολλοί θα πείτε “έτσι έχουνε τα πράγματα, προχωράμε και κοιτάμε μπροστά, deal with it“. Σωστό και δεκτό, και λόγω της αγάπης μου για το gaming θα συμβιβαστώ, όπως συμβιβάζομαι τόσα χρόνια με το PS3/X360/PSV, και θα συνεχίσω να συμβιβάζομαι. Το θέμα είναι πού θα καταλήξει αυτή η αλλαγή στο υλικό και στον τρόπο λειτουργίας, πώς θα παίζουμε στο μέλλον, τι υποχωρήσεις και συμβιβασμούς θα κάνουμε για να ασχολούμαστε με το χόμπι μας.
Αυτά απο εμένα και θα κλείσω λέγοντας πάλι: το gaming χάνει τον δρόμο του, και γίνεται κάτι που δεν ηταν.
