Driveclub Review

Πρώτος κανόνας του Driveclub: προσπάθησε να το θυμάσαι όταν κλείσεις την κονσόλα.

Τρέχω με 250 χλμ/ώρα, με ένα ονειρεμένο Pagani που ίσως ποτέ να μην οδηγήσω στη πραγματικότητα. Χαζεύοντας το πανέμορφο τοπίο και τις αντανακλάσεις πάνω στο γυαλιστερό μπλε χρώμα του αυτοκινήτου μου, ξεχνιέμαι και στιγμιαία οι δύο πλαϊνοί τροχοί βγαίνουν εκτός πίστας και επάνω στο χώμα. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα που συνεχίστηκε αυτό, ενώ εγώ πάλευα να κρατήσω το τιμόνι σταθερό, το παιχνίδι με τιμωρεί, βάζοντας χαμηλό όριο ταχύτητας για την έξοδό μου από το τερέν. Από πρώτος περνάω στην δέκατη θέση. Καλώς ήρθατε στο Driveclub!

Ένα παιχνίδι που ανακοινώθηκε ως τίτλος που θα ερχόταν αγκαζέ με το PlayStation 4 και θα έδινε μια γεύση του τί να περιμένουμε, τελικά το λάβαμε σχεδόν ένα χρόνο αργότερα. Ο καλύτερος χαρακτηρισμός που μπορώ να του δώσω είναι: arcade racing, με μικρές ρίζες στην πραγματικότητα, και την δυνατότητα να οδηγείς δυνατότατα αυτοκίνητα σε διάφορες τοποθεσίες ελεύθερα, κι όλο αυτό έχει μια γαρνιτούρα πολλών online δραστηριοτήτων. Από μόνο του, ακούγεται ιδανικό. Έχεις στη διάθεσή σου εντυπωσιακά αυτοκίνητα, εντυπωσιακά περιβάλλοντα και καμιά από τις επιβαρύνσεις τύπου “νίκησε 5.000 αγώνες για να ξεκλειδώσεις το Χ αμάξι”. Τι μπορεί να πάει λάθος;

Ερχόμενο από την εταιρία του φρέσκου — για την εποχή του — MotorStorm, την Evolution Studios, μπορώ να πω πως περίμενα περισσότερα όχι από άποψη υλικού μόνο, αλλά κυρίως από άποψη προσωπικότητας. Όχι, δεν εννοώ αν μου μιλάει, αυτοκίνητο είναι. Εννοώ ότι αφήνοντας το χειριστήριο κάτω και κλείνοντας την κονσόλα, δεν σου μένει κάτι από το Driveclub. Στο Gran Turismo σου μένει η αυθεντικότητα και η ικανοποίηση. Στο Forza σου μένει η λεπτομερής αναπαράσταση και ο προσβάσιμος χειρισμός. Στο Driveclub, ειλικρινά, δεν έχω κάτι που θυμάμαι και λέω “το τάδε εντυπωσιακό πράγμα γίνεται μόνο εδώ”. Και για αυτό ευθύνεται το ότι πέραν των γραφικών, δεν είναι εντυπωσιακό. Τα αυτοκίνητα ελέγχονται σαν να βγήκαν από κάποιο πρόσφατο Need for Speed που απεγνωσμένα προσπαθεί να γίνει κάπως ρεαλιστικό, αλλά αποτυγχάνει.  Σαν να προσπαθεί να βρει ταυτότητα, και να μην μπορεί.

Γιατί από το Driveclub λείπει η ταυτότητα. Τα αυτοκίνητα, ειδικά στις μικρότερες κατηγορίες (όπως Volkswagen Golf GTi, Renault Clio κ.ά.), συμπεριφέρονται σαν να είναι εντελώς “άψυχα“, σαν να μη νιώθεις ότι πατάνε στην άσφαλτο. Μπορεί να πηγαίνεις με 300 χλμ/ώρα, και όταν δεις την απότομη στροφή να πατήσεις φρένο, και το αυτοκίνητο να κοκαλώσει σε ευθεία γραμμή αντί να “νευριάσει” το τιμόνι και να προσπαθεί να σου πάρει κάθε έλεγχο. Οι στροφές δεν έχουν την αίσθηση της επιτυχίας — στρίβοντας σε στροφή-πέταλο με 150 χλμ/ώρα, δεν ένιωσα καμιά ικανοποίηση. Ένιωσα ότι καθοδηγούσα το άψυχο κέλυφος ενός αυτοκινήτου στην γραμμή τερματισμού, χωρίς να έχει δικό του χαρακτήρα και τρόπο χειρισμού. Παρά τις μπάρες στατιστικών που αναλύουν, γενικότερα, την συμπεριφορά του κάθε αυτοκινήτου, στις μικρές κατηγορίες όλα μου φάνηκαν ίδια. Δεν υπάρχει τρόπος να επηρεάσεις την απόδοση, ενώ ακόμα και η ζημιά είναι εντελώς διακοσμητικοί. Τι κι αν έφερες πέντε τούμπες; Το αμάξι σου δουλεύει σαν να βγήκε από την κούτα! Αργότερα, όταν ξεκλειδωθούν τα πιο δυνατά αμάξια, αυτό αλλάζει λίγο και συμπεριφέρονται πιο φυσιολογικά. Αλλά ίσως, ως τότε, να έχει χαθεί η σπιρτάδα. Μιλάμε για ένα παιχνίδι όπου καλείσαι να οδηγήσεις ονειρικά αυτοκίνητα με φίλους και να διασκεδάσεις, και είναι κρίμα που μόνο αυτό το τελευταίο δεν γίνεται.

Αλλά ας υποθέσουμε πως δεν έχεις φίλους, ή δε θες να παίζεις με αυτούς. Καταρχάς, είσαι κακός άνθρωπος. Πάμε παρακάτω. Υπάρχει το Tour Mode, που σου δίνει μια λίστα από events με διαφορετικές απαιτήσεις (π.χ., μόνο hot hatch ή performance αυτοκίνητα) και διαφορετική δομή — είτε είναι κλασικό circuit με γύρους, είτε time trial, είτε drift. Υπάρχουν αρκετές κατηγορίες που σε ακολουθούν από τα βήματα σου ως αρχάριος μέχρι την ανάδειξή σου σε θρύλο, και αναλόγως αυξάνεται και η δυσκολία των αγώνων. Με λίγη υπομονή, κατανόηση του εξαιρετικά εύκολου συστήματος οδήγησης και συμπεριφοράς, και λίγη τύχη ενάντια στους αντιπάλους σου, μπορεί να το τερματίσεις σε 1-2 μέρες. Υπάρχει και η λειτουργία single event, όπου τρέχεις έναν αγώνα υπό συνθήκες που εσύ καθορίζεις και διαλέγοντας μια από τις τρεις άνωθεν επιλογές και μια από τις 55 πίστες, μοιρασμένες ανά 11 σε πέντε διαφορετικές χώρες (Σκωτία, Νορβηγία, Ινδία, Χιλή, Καναδάς). Και αυτά ήταν όσα προσφέρει το υλικό για έναν παίχτη. Είναι όσο σκέτο ακούγεται, όμως μην βιαστούμε να κρίνουμε, σωστά; Εξάλλου, το παιχνίδι διαφημίζεται ως το απόλυτο κοινωνικό racing παιχνίδι!

Κι εκεί, δυστυχώς, τα πράγματα δεν πάνε σπουδαία. Εδώ εμφανίζεται το Face Off, που δίνει λίγη ζωή σε έναν άψυχο τίτλο, με μια έξυπνη αλλά εξίσου απλή προσθήκη. Πρόκειται για events που συμβαίνουν επί της ασφάλτου, και σε προκαλούν να τα φέρεις εις πέρας όμως ταυτόχρονα να σπάσεις το αντίστοιχο ρεκόρ ενός άλλου ραλίστα, και να προσπαθήσεις να μην χάσεις την (ελπίζω καλή) θέση σου στον αγώνα. Τα Face Offs, πάλι, είναι κι αυτά μετρημένα στα δάχτυλα ενός χεριού Mudokon: peak ταχύτητας, drift και τέλος, μια μπλε γραμμή που πρέπει να ακολουθήσεις όσο πιο πιστά γίνεται. Είναι κάτι νέο που δίνει μια διαφορετική δυναμική στον κάθε αγώνα, καθώς πρέπει να σκέφτεσαι μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα: μπορώ να σπάσω το ρεκόρ του drift Face Off παρακάτω, ή δεν το ελέγχω τόσο καλά ακόμα και θα ρισκάρω την θέση μου; Είναι μια καλή σκέψη, που δυστυχώς οι δημιουργοί του τίτλου στην Βρετανία δεν ήθελαν να επεκτείνουν — δεν θα πω δεν πρόλαβαν, γιατί το παιχνίδι το περιμέναμε πέρυσι.

Σε κάθε αγώνα υπάρχουν τα Leaderboards, που σου δείχνουν πώς τα πήγες ενάντια σε φίλους ή άγνωστους ανά τον πλανήτη, με την δυνατότητα να συγκριθείς με οδηγούς που ήλεγχαν το ίδιο όχημα με εσένα. Για να κάνεις λίγο πιο “προσωπική” την κόντρα, μπορείς να δημιουργήσεις το επώνυμο Driveclub σου, όπου προσκαλείς οδηγούς και, ομαδικά, μαζεύετε πόντους μέσα από το κάθε τι που κάνετε στο παιχνίδι, κάτι που αποτελεί πρόβλημα όπως θα δούμε παρακάτω. Όχι μόνο ξεκλειδώνετε μερικά οχήματα που είναι κλειδωμένα ειδάλλως, αλλά έχετε και την ευκαιρία να “φοράτε” την ίδια μπογιά, με τον αρχηγό του Driveclub να φτιάχνει ένα λογότυπο και να συνδυάζει διάφορα σχήματα και χρώματα για να δημιουργήσει ένα ξεχωριστό look που μπορεί πανεύκολα να χρησιμοποιηθεί σε όλα τα αυτοκίνητα. Το ίδιο μπορείς να κάνεις και μόνος, με την επιλογή να αλλάζεις design πριν από κάθε αγώνα. Επίσης, υπάρχουν διάφορα multiplayer events όπως του Tour που συμβαίνουν online, και δημιουργούνται ανά τακτικά διαστήματα. Εκεί, προφανώς, κάνετε ό,τι κάνατε offline, απλώς ενάντια σε ζωντανούς αντιπάλους. Κάτι που επίσης θα βρείτε στο online κομμάτι είναι τα Challenges, δηλαδή προκλήσεις που μπορείτε να θέσετε είτε ενάντια σε φίλους και Clubmates είτε ενάντια σε αγνώστους. Μπορούν να είναι μόνο ρεκόρ χρόνου, και ορίζετε τον χρόνο διάρκειας για την ολοκλήρωση του Challenge, καθώς και ποιοι τα λαμβάνουν. Εξωπραγματική ενσωμάτωση online λειτουργίας, έτσι; Ζηλεύει το Autolog του Need for Speed που έκανε παρόμοια πράγματα πριν μερικά χρόνια, και δεν διαφημίστηκε ως το μέλλον της κοινωνικότητας στα racing.

Το σύστημα πόντων, και της γενικότερης προόδου, είναι ιδιαίτερα άδειο όμως. Στον αγώνα κερδίζεις πόντους μέσα από drift και προσπεράσεις, ή τους χάνεις αν τρακάρεις αντιπάλους ή αν βγεις εκτός της πίστας (μεταξύ άλλων παραγόντων). Μερικές φορές, ήμουν το θύμα ενός τρακαρίσματος και πάλι μου αφαιρούνταν πόντοι, μάλλον γιατί το παιχνίδι θεώρησε πως έκανα φράγμα! Αν πάλι βγεις από την πίστα ή τρακάρεις δυνατά, η ταχύτητα σου πέφτει σε πολύ χαμηλά επίπεδα, και σ’ αυτό το σημείο, αν δεν έχεις τεράστιο προβάδισμα, μπορείς να κάνεις restart τον αγώνα καθώς το ΑΙ δεν συγχωρεί, και πολύ δύσκολα θα ξαναρθείς στην κορυφή. Οι πόντοι απλώς χρησιμεύουν στα Leaderboards, αλλά και στο να σε ανεβάζουν level (ως τα 25, το τελικό) και να σου δώσουν πρόσβαση σε νέα αυτοκίνητα. Τα περισσότερα ξεκλειδώνονται έτσι, οπότε χάνεται κάθε ουσία. Εφ’ όσον μπορείς να εξασφαλίζεις πόντους και επομένως level ακόμα κι αν βγαίνεις τελευταίος, ποιο το νόημα του να κλειδώνεις αμάξια πίσω από levels; Έτσι, κάθε νίκη σου είναι “κούφια“, γιατί μπορεί να μην έκανες μεγάλο σόου στην πίστα και να βγήκες πρώτος, αλλά ο δεύτερος να έδωσε ρέστα και να κέρδισε σχεδόν όσους πόντους κέρδισες εσύ που θυσίασες τα πάντα για να βγεις πρώτος. Ναι μεν επιβραβεύει και τους ηττημένους, αλλά έτσι δεν επιβραβεύεται επάξια ο κόπος των νικητών.

Για αυτό που δεν μπορώ να πω κακό λόγο είναι τα γραφικά του παιχνιδιού σε τεχνικό επίπεδο — και τονίζω το τελευταίο κομμάτι. Κάθε αμάξι έχει το δικό του, υπέρ-ρεαλιστικό σαλόνι που φαίνεται να ξεπηδάει από την οθόνη και να θες να χαϊδέψεις το λεπτομερέστατο ταμπλό, ενώ οι δείκτες κινούνται κανονικά! Τα αυτοκίνητα έχουν απίστευτη λεπτομέρεια και προσοχή, από το πώς γυαλίζουν ή αντανακλούν πάνω τους διάφορα μέχρι το πόσο φυσικά βγαίνει ο καπνός όταν καίγεται το λάστιχο. Είναι, ειλικρινά, από τα ομορφότερα παιχνίδια νέας γενιάς και σηκώνει ψηλά τον πήχη για επόμενους τίτλους, αν και πιστεύω θα μπορούσε να επωφεληθεί από 60 καρέ το δευτερόλεπτο (τώρα τρέχει με 30, σε ανάλυση 1080p) και την γρηγορότερη δράση που αυτό θα έφερνε. Τα χαλίκια της ασφάλτου φαίνονται σαν αληθινά όταν το φως λούζει τον δρόμο, και μερικές φορές όλα φαίνονται τόσο όμορφα που ξεχνιέσαι άθελά σου! Μακάρι να μπορούσα να πω πως οι πίστες είναι εξίσου αποτυπωμένες στο μυαλό μου όπως η ομορφιά του τίτλου. Δυστυχώς, η δομή τους είναι αρκετά εύκολο να ξεχαστεί ακόμα και σε Circuit, λόγω του πολύ βασικού design τους. Αλλά η ομορφιά…

Μέχρι και οι σταγόνες της βροχής φαίνονται πεντακάθαρα στην αντανάκλαση του φωτός των φρένων όταν φρενάρεις σε σκοτάδι, αλλά με αφορμή αυτό, θα σταθώ σε ένα παράπονό μου. Ο καιρός ρυθμίζεται μόνο πριν τον αγώνα, και το μόνο δυναμικό στοιχείο είναι η φυσική ροή της μέρας, αλλά σταματάμε εκεί. Η εταιρία είχε υποσχεθεί δυναμική αλλαγή καιρού, κάτι που αργότερα αλλάχτηκε σε “προσθήκη με update μετά την κυκλοφορία”. Οπότε, δεν θα πω άλλα πράγματα για τον καιρό, αλλά θα τα συμπληρώσω σε άλλη παράγραφο μετά την έκδοση του review. Δίκαιο; Κι είναι επίσης απίστευτα τραγελαφικό το πώς λείπει η λειτουργία παρακολούθησης Replay, η οποία επίσης θα προστεθεί σε μελλοντικό update. Μιλάμε για τον απόλυτα κοινωνικό racing τίτλο, και λείπει αυτό;! Πάλι καλά βάλανε ρόδες στα αυτοκίνητα! Τουλάχιστον, ο ήχος είναι αυθεντικός και νιώθεις το αμάξι να “μουγκρίζει” όταν ζορίζεται, νιώθεις ότι κρύβει δύναμη μέσα του χάρις στον ήχο, η οποία όπως είπαμε δεν “βγαίνει” στην πίστα, που είναι άδικο. Ακούς την εξάτμιση μιας πανέμορφης Lamborghini Aventador και ανυπομονείς να δεις την απόδοσή της στην πίστα, αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι το αναμενόμενο λόγω όσων ανέφερα πιο πάνω.

Οπότε, λυπάμαι Driveclub και Evolution Studios, όμως δεν μπορώ να χαρακτηρίσω πολύ ενδιαφέρουσα αυτή την προσπάθειά σας. Είναι ένα αναμφίβολα πανέμορφο παιχνίδι που δικαιώνει το κορυφαίο design των ταχύτερων αυτοκινήτων του πλανήτη. Όμως λείπει το πάθος από τον χειρισμό και την συμπεριφορά των αυτοκινήτων. Δεν ένιωσα ποτέ ότι μου ανήκει ο δρόμος. Ένιωσα ότι απλώς σέρνω ένα όμορφο κουφάρι στην πίστα ως τη γραμμή τερματισμού, για μια νίκη ή ήττα που δεν έχει απολύτως καμία σημασία.

Bonus Round: H PlayStation Plus έκδοση του παιχνιδιού, που περιείχε μια χώρα και 10 αυτοκίνητα, δεν εμφανίστηκε σήμερα στο PlayStation Store λόγω τεχνικού προβλήματος με τους servers του παιχνιδιού. Η κυκλοφορία της αναμένεται σύντομα, χωρίς νέα από την Sony όμως. Μείνετε συντονισμένοι για νεότερες πληροφορίες.

[wp-review]