Diablo III: Ultimate Evil Edition Review

Ο διάβολος μέσα στην κονσόλα μας. Μην φοβηθείτε να τον αμολήσετε.

Αχ, Diablo III. Θυμάμαι που περίμενα από τις 23.30 το βράδυ για την μεσονύχτια κυκλοφορία σου το 2012 στο PC. Επίσης θυμάμαι ότι γύρισα σπίτι και κατάφερα να παίξω μετά από 2 μέρες, και πάλι με προβλήματα, γιατί η δομή σου ήταν, επιεικώς, άθλια και εχθρική προς τους ίδιους τους παίχτες σου.

Fast-forward στο 2014, με την νέα Ultimate Evil Edition για τις κονσόλες. Ειλικρινά, δεν περίμενα ότι θα ήμουν εδώ και θα έλεγα καλά λόγια για αυτό το παιχνίδι. Κι όμως, η Blizzard κατάφερε να μας δώσει ένα πανάξιο loot-centric Action RPG, που λειτουργεί τέλεια ακόμα και με χειριστήριο. Η προσπάθεια της Blizzard να δημιουργήσει ένα παιχνίδι που απολαμβάνεται από το κοινό του φαίνεται, δυο χρόνια μετά, με τις ριζικές αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν σε κάθε τομέα — και, επιτρέψτε μου να πω, πιστεύω ολοκληρωτικά πως η έκδοση για τις κονσόλες είναι η καλύτερη που κυκλοφορεί. Και αφήστε με να εξηγήσω.

Τα θεμέλια του παιχνιδιού παραμένουν ως έχουν και πιστά στην PC έκδοση, που σημαίνει τα εξής. Δημιουργείς έναν χαρακτήρα διαλέγοντας μια από τις αρχικές έξι (με την προσθήκη του Crusader, που θα καλυφτεί παρακάτω) κλάσεις, και επομένως, το τι εξοπλισμό θα μπορεί να χρησιμοποιήσει, καθώς και τις ικανότητες του. Κλασικοί ρόλοι όπως μάγος με ξόρκια εξ αποστάσεως, τοξότης ή παραφουσκωμένος απάνθρωπος με μυς όσο εγώ ολόκληρος υπάρχουν προς επιλογή, ενώ μέσω του ενσωματωμένου expansion Reaper of Souls έχουμε πρόσβαση και στον Crusader, που γεμίζει το κενό του ιππότη με ασπίδα και όπλο.

Σκοπός σου είναι να εξοντώσεις, για άλλη μια φορά, τον Άρχοντα του Τρόμου, τον επώνυμο Diablo (Διάβολος, αλλά Διάολας για τις ανάγκες [?] του review), ενώ στο μεταξύ αφανίζεις ορδές τεράτων και τα ελαφρύνεις από τα πολύτιμα αντικείμενα που κουβαλούν. Ως γνωστόν για τη σειρά, τεράστια έμφαση δίνεται στα αντικείμενα αυτά, και με την έλευση του Reaper of Souls είδαμε την επιδιόρθωση ενός τεράστιου λάθους: οι παίχτες έπαιρναν πάρα πολύ συχνά αντικείμενα που δεν τους χρειάζονταν, ενώ σπάνια είχαν πρόσβαση ακόμα και σε μη-σπάνια πράγματα που βοηθούν την κλάση τους. Με το σύστημα Loot 2.0, η Blizzard βρήκε την χρυσή τομή, ρίχνοντας τον ρυθμό με τον οποίο “πέφτουν” τα πράγματα, αλλά κάνοντας τα να στοχεύουν στην κλάση του παίχτη κατά κύριο λόγο. Αυτό σου δίνει την δυνατότητα να τα χρησιμοποιήσεις με άλλον χαρακτήρα αν δε τα θες ή δεν ταιριάζουν στη κλάση, ή και να τα δωρίσεις σε κάποιον φίλο σου. Ή και να τα καταστρέψεις για να αποσπάσεις πολύτιμα υλικά κατασκευής/ενδυνάμωσης εξοπλισμού.

Με τα κατάλληλα συστατικά, μπορείς να κάνεις τον τυπικό σιδηρουργό της περιοχής να δημιουργεί πανοπλία ισάξια των Αγγέλων, οπότε και έχεις άλλον έναν λόγο να μαζεύεις πράγματα που ίσως και να μην χρειάζεσαι, απλά για να τα καταστρέψεις και να αποσπάσεις αυτό που θες. Καθώς η κάθε κατασκευή είναι τυχαία (διαλέγεις το τελικό εξάρτημα, όχι τις μαγικές ιδιότητες του), η Blizzard σε προκαλεί να πειραματιστείς κρατώντας τις προσφορές φρέσκιες και έξω από τον έλεγχό σου. Το μόνο αρνητικό του Loot 2.0 είναι ότι βλέπω μια μεγάλη τάση στο να μοιράζει απλόχερα Legendary (τα κορυφαίας ποιότητας) εξοπλισμό. Μέχρι και το 2ο Act, είχα στην κατοχή μου 2 Legendary αντικείμενα, ενώ τερμάτισα το παιχνίδι με συνολικά 6. Στην “vanilla” έκδοση στο PC, τερμάτισα το παιχνίδι με… 1.

Οι προσθήκες του Reaper of Souls, όμως, δεν σταματούν σε αυτά. Ένα ολόκληρο επιπλέον κεφάλαιο έρχεται να προστεθεί στα τέσσερα αρχικά, κάνοντας την μάχη ενάντια στον Διάολα και τους στρατούς του να κρατήσει λίγες ώρες παραπάνω. Οι τοποθεσίες που επισκέπτεστε ποικίλουν από το θρυλικό χωριό του Tristram των πρώτων δύο τίτλων εώς και τις αυλές του Παραδείσου, με την παλέτα χρωμάτων να έχει ιδιαίτερη ποικιλία εν συγκρίσει με τα δύο προηγούμενα παιχνίδια. Κάθε τόπος ορίζεται ως κεφάλαιο, με την νίκη επί του τελικού boss του κεφαλαίου να ξεκλειδώνει τον δρόμο για το επόμενο. Διατηρώντας μια τυπική ισορροπία μεταξύ προδοσιών και θανάτων ανά ώρα, η ιστορία είναι πάρα πολύ απλή σε σημείο απογοήτευσης — όχι ότι παίζεις Diablo για αυτήν, αλλά ο τρόπος που οι συγγραφείς φέρθηκαν σε χαρακτήρες-κλειδιά του franchise είναι εγκληματικός τουλάχιστον. Μην φοβάστε, δεν θα κάνω spoil τίποτα.

Πάντως, εσύ μπορείς να φερθείς αρκετά άσχημα σε πάρα πολλούς. Κάθε κλάση είναι δραστικά διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη, κι αυτό οφείλεται όχι μόνο στην επιλογή εξοπλισμού, αλλά και στις δυνάμεις του καθενός. Για παράδειγμα, ο Crusader μπορεί να λειτουργήσει ως ένας άψογος crowd control χαρακτήρας, τραβώντας πάνω του κάθε εχθρό ενώ κάποιος άλλος, πιο εύθραυστος, τους κάνει μπόλικη ζημιά. Οι επιλογές των ικανοτήτων είναι επίσης μέρος μιας τεράστιας ποικιλίας, με αμέτρητους πιθανούς συνδυασμούς, αφού το κάθε skill έχει και πέντε επιπλέον modifiers που προσθέτουν επιπλέον λειτουργίες στην χρήση τους. Για παράδειγμα, η τυπική αδύναμη επίθεση του Crusader κάνει ζημιά στον αντίπαλο μπροστά του. Με ένα Rune μπορείς να έχεις τη δυνατότητα να έχεις επιπλέον πιθανότητες για block σε αντίπαλο χτύπημα με κάθε δικό σου χτύπημα, ή πιθανότητα να κάνεις μια μικρή έκρηξη για τους εχθρούς γύρω σου χρησιμοποιώντας ένα άλλο Rune. Προσθέστε και το σύστημα Paragon, που αφήνει τον χαρακτήρα να ανέβει επιπλέον levels ακόμα και μετά το τέρμα των 70 (ανεβασμένο από τα 60 χάρις στο Reaper of Souls), και ως αντάλλαγμα παίρνει πόντους για να προσθέσει σε διάφορα στατιστικά. Λαμβάνοντας υπόψη αυτά και τα αναπόφευκτα modifiers που έρχονται σε σπάνιο εξοπλισμό, ο καθένας μπορεί να φτιάξει έναν, ας πούμε, Crusader που δε θα μοιάζει με τον Crusader κανενός.

Και είναι εξίσου βαρυσήμαντο το γεγονός ότι η μετάφραση του παιχνιδιού από τίτλο PC σε τίτλο κονσόλας δεν έγινε βιαστικά και εν μία νυκτί. Όλα τα μενού ανακατασκευάστηκαν για να λειτουργούν άψογα με το χειριστήριο, ενώ η ενσωμάτωση των πολλών διαφορετικών πλήκτρων που παρέχει το πληκτρολόγιο σε μια σειρά έγινε επίσης πολύ καλά, με τον χειρισμό να έχει μια πάρα πολύ όμορφη ροή. Ορισμένοι ίσως προτιμήσουν τον κλασικό PC χειρισμό, όμως για τους ενδιαφερόμενους για την έκδοση κονσολών, μην φοβάστε — το άλμα από πλατφόρμα σε πλατφόρμα έγινε με επιτυχία. Από τα μεγαλύτερα προτερήματα αυτής της μετάβασης, για εμένα, είναι η λειτουργία να παίζεις offline, κάτι που έλειπε από την PC έκδοση και ήταν η αιτία που δεν μπορούσα να παίξω, όπως σημείωσα στην αρχή. Φυσικά, υπάρχει η λειτουργία διαδικτυακού παιχνιδιού, καθώς και η άκρως ενδιαφέρουσα επιλογή του να παίζεις (μέχρι) τετραπλό τοπικά, με 4 χειριστήρια, και ο καθένας να έχει τον χαρακτήρα του. Αυτό το τελευταίο μας γυρνάει χρόνια πίσω, πριν ακόμα και από τα LAN parties.

Αφού ολοκληρώσετε το παιχνίδι έστω μια φορά, έχετε πρόσβαση στο ξανά ολοκαίνουριο Adventure Mode, το οποίο σου δίνει την ελευθερία να παίξεις το παιχνίδι με τον δικό σου ρυθμό — τα Acts, πλέον, δεν έχουν προκαθορισμένη σειρά, και ο κόσμος είναι ορθάνοιχτος για εξερεύνηση. Πιστέψτε με όταν λέω πως αυτό από μόνο του αξίζει τουλάχιστον άλλο ένα playthrough, απλά και μόνο για την διαφορετικότητα που δίνει στο παιχνίδι. Μπορεί τα dungeons να δημιουργούνται τυχαία κάθε φορά που ξεκινάς ένα νέο παιχνίδι, αλλά τίποτα δεν νικάει το να δημιουργείται τυχαία ολόκληρος ο κόσμος του. Ένα ακόμα μεγάλο χαρακτηριστικό που προσέθεσε το Reaper of Souls είναι τα Nephalem Rifts, τα οποία εμφανίζονται μόνο στο Adventure Mode και είναι, ουσιαστικά, εξαιρετικά δύσκολα dungeons τα οποία προσφέρουν επίσης εξαιρετικό loot για όσους τα φέρουν εις πέρας.

Από τα αγαπημένα μου νέα χαρακτηριστικά, πάντως, είναι το σύστημα Nemesis (ξανά, μέσω του Reaper of Souls). Ο θάνατος είναι κάτι που φοβόμαστε λίγο πλέον στα παιχνίδια, αλλά με το Nemesis, η μνήμη παραμένει τουλάχιστον στο παιχνίδι. Αν κάποιο τέρας καταφέρει να σε ξαπλώσει, το παιχνίδι το κρατάει, το ενισχύει με τυχαίες ιδιότητες και στατιστικά, και το μεταφέρει στους φίλους σου που παίζουν το παιχνίδι ως 5 φορές. Αν κάποιος το σκοτώσει, τα βραβεία θα είναι πολύτιμα. Για αυτούς που θέλουν, όμως, κάτι ακόμα παραπάνω από τον θάνατο τους, υπάρχει και η λειτουργία Hardcore, που επιτρέπει το permadeath. Τι σημαίνει αυτό; Ότι αν πεθάνει ο χαρακτήρας, πέθανε. Τέλος. Νεκρός. Ο μόνος τρόπος να τον ξαναδείς είναι μέσω του Hall of Heroes, όπου μια εικόνα του όπως ήταν την τελευταία του στιγμή (από ρουχισμό κ.λ.π.) αποτυπώνεται και μένει εκεί ως ενθύμιο. Προτείνεται σε μη-καρδιοπαθείς, ειδικά για end-game χαρακτήρες.

Και περνάμε στο τεχνικό κομμάτι. Το παιχνίδι διατηρεί σταθερά 60fps σε PS4/Xbox One, με τις αναλύσεις να είναι 1080p/900p αντίστοιχα. Παρότι αυτό σημαίνει πολύ καθαρότερο και σταθερότερο παιχνίδι σε σχέση με τις PS3/X360 εκδόσεις, το παιχνίδι είναι κάπως άσχημο για τα standards του 2014. Η έκδοση PC έμοιαζε να βγήκε από παιχνίδι 5ετίας, και αυτό διατηρείται στις κονσόλες. Παρά την εξαιρετική λεπτομέρεια στα περιβάλλοντα, η ποιότητα των μοντέλων και των textures αντικειμένων/χαρακτήρων είναι αρκετά χαμηλή. Αν μη τι άλλο, όταν κοιτάω τον χαρακτήρα μου από κοντά στα μενού, θέλω να βλέπω μια καθαρότητα και έμφαση στη λεπτομέρεια. Όλο το παιχνίδι γυρίζει γύρω από το πώς “ντύνεσαι” και πόσο τρομερός δείχνεις, κι αν το μοντέλο μοιάζει να βγήκε από το character creator του The Sims 2, δεν βοηθάει. Παρόλα αυτά, ας σημειωθεί πως έμεινα πάρα πολύ ευχαριστημένος με τα frames-per-second, τα οποία ποτέ δεν έπεσαν, ακόμα και όταν η οθόνη γέμιζε δαίμονες και κακό.

Παρά τα θέματά του στα γραφικά, ο ήχος είναι εξαιρετικά υψηλής ποιότητας. Όλα τα ηχητικά εφέ έχουν μια δόση ωμής βαρβαρότητας στο αυτί, κάνοντάς σε να νιώθεις το κάθε χτύπημα, κι αυτό μετράει αρκετά σε τέτοιου είδους τίτλο. Οι ηθοποιοί κάνουν μια επίσης αξιόλογη προσπάθεια, με highlight τα — κλασικά, πλέον — ασυναγώνιστα cutscenes που παράγει η Blizzard, όπως και σε όλα τα παιχνίδια της. Παρόλο που η ιστορία απογοήτευσε, τα εκπληκτικά cutscenes σε συνδυασμό με φωνές που αποτελούν χαρούμενη έκπληξη, “έπιασα” τον εαυτό μου να απορροφάται ουκ ολίγες φορές την στιγμή που κάτι τέτοιο συνέβαινε στην οθόνη.

Οπότε, τι έχουμε; Έχουμε έναν εξαιρετικό τίτλο που μέσα από ένα expansion κατάφερε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα με επιτυχία, και να μετατρέψει ένα παιχνίδι από “απλώς ενδιαφέρον” σε “από τα καλύτερα του είδους του”. Άφοβα, αντιμετωπίστε τον Λόρδο της Κόλασης, καθώς το ταξίδι σας σίγουρα θα προσφέρει αμέτρητα πράγματα, σε ένα πακέτο που δημιουργεί έναν από τους πιο “γεμάτους” τίτλους του 2014.

Bonus: Οι εκδόσεις PlayStation 3/PlayStation 4 περιλαμβάνουν επιπλέον δωρεάν υλικό. Ένα Nephalem Rift είναι φτιαγμένο να περιέχει εχθρούς και στοιχεία του hit τίτλου The Last of Us. Επίσης, έχετε την επιλογή να χρησιμοποιήσετε ένα σετ πανοπλίας που φτιάχτηκε με βάση τους κολοσσούς από το (αγαπημένο για εμένα προσωπικά) Shadow of the Colossus. Το σετ δεν αποτελεί κανονική πανοπλία, αλλά υλικό το οποίο μπορεί να “περαστεί” πάνω από την ήδη υπάρχουσα πανοπλία σας, αλλάζοντάς της την εικόνα αλλά όχι της ιδιότητες, μέσω του συστήματος Transmogrification, που επίσης ήρθε με το Reaper of Souls. Και τέλος, πλήρης λειτουργία Remote Play με το PlayStation Vita επιτρέπει να κυνηγάτε τον Διάολα on-the-go.

[wp-review]