Πηγαίνοντας λίγα χρόνια και μία γενιά κονσολών πίσω πιθανότατα θα θυμηθείτε την επίδειξη του Project Kara στο PS3 το 2012 ως τεχνολογικό Demo για την ανάδειξη των δεξιοτήτων που είχε αναπτύξει η γαλλική Quantic Dream. Η ομάδα που με εμπνευστή και πρωτεργάτη τον David Cage είναι υπεύθυνη, εκτός από τη συμβολή στο Motion Capture πολλών ταινιών και παιχνιδιών, για την ανάπτυξη μεταξύ άλλων των Fahrenheit, Heavy Rain και Beyond: Two Souls. Συνεχίζοντας λοιπόν στο μοτίβο των παιχνιδιών που βασίζονται κατά κύριο λόγο στην ιστορία και στο σενάριο αλλά και στην αποκλειστικότητα για τις κονσόλες του PlayStation, όπως τα τελευταία δύο, έφτασε η στιγμή να ανακαλύψουμε το Detroit: Become Human, το οποίο προγραμματίστηκε να κυκλοφορήσει ένα μήνα σχεδόν μετά τον τυφώνα που ακούει στο όνομα God of War αλλά και λίγες ημέρες πριν από την σημαντικότερη ίσως E3 για το PS4, δείχνοντας με τον πιο εμφατικό τρόπο την έμπρακτη πίστη και υποστήριξη της εταιρείας στον τίτλο. Ανταποκρίνεται όμως τελικά στις προσδοκίες;
Το Detroit: Become Human μας τοποθετεί στο Ντιτρόιτ, σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον κατά τη διάρκεια του 2038, όπου η πόλη δείχνει αναζωογονημένη από την εφεύρεση και την εισαγωγή στην καθημερινή ζωή ανδροειδών κατασκευασμένα άριστα κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των δημιουργών τους. Σε μία όχι και τόσο πρωτοποριακή ανατροπή, τα ανδροειδή αρχίζουν να συμπεριφέρονται όλο και περισσότερο σαν άνθρωποι έως ότου χαρακτηριστούν αποκλίνοντα και κάπου εκεί η κατάσταση αρχίζει να ξεφεύγει. Εμείς μπαίνουμε στο ρόλο τριών ανδροειδών, της Kara, του Markus και του Connor, σε προοπτική τρίτου προσώπου και θα κληθούμε να πάρουμε πολλές και σημαντικές αποφάσεις για το πως αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και τη ζωή προκειμένου να δομήσουμε το σενάριο του παιχνιδιού. Η Kara αποτελεί ένα ανδροειδές που κατασκευάστηκε να διαδραματίζει το ρόλο της οικιακής βοηθού, ο Markus τον ρόλο του οικιακού φροντιστή κυρίως για ηλικιωμένους ενώ ο Connor αποτελεί το πιο προηγμένο μοντέλο που αναλαμβάνει αποστολές και υποθέσεις της Αστυνομίας που αφορούν αποκλίνοντα ανδροείδη είτε ως διαπραγματευτής σε σοβαρές περιπτώσεις είτε ως βοηθός ντετέκτιβ για τη διελεύκανσή τους. Περισσότερα καταλαβαίνετε ότι δεν πρόκειται να ανακαλύψω γιατί είναι πολύ σημαντικό σε περίπτωση που ασχοληθείτε με το παιχνίδι, να βιώσετε την ολοκληρωμένη εμπειρία μόνοι σας.
Όπως συνηθίσαμε περισσότερο στο Heavy Rain και ίσως λίγο λιγότερο στο Beyond: Two Souls, το Gameplay και στο Detroit: Become Human συνδέεται αναπόσπαστα με την αφήγηση και αφορά την περιορισμένη κίνηση στον χώρο και στο πάτημα προκαθορισμένων πλήκτρων είτε ως QTE (Quick Time Events) είτε ως απλή αλληλεπίδραση με το περιβάλλον. Όταν αναφερόμαστε σε παιχνίδι της Quantic Dream όμως δεν είναι δυνατόν να παραλείψουμε τις επιλογές διαλόγων και ενεργειών που αποτελούν τον κορμό και το βασικό συστατικό της κατηγορίας που αριθμεί λίγα μέλη και ακούει στο όνομα Interactive Drama. Το πως δομείται το σενάριο και πως καταλήγει κάθε φορά η ιστορία ανάλογα με τις επιλογές μας, πραγματοποιείται πραγματικά με αριστουργηματικό τρόπο. Αυτό που κάνει το Detroit: Become Human να διαφοροποιείται είναι η επιτυχία του να μπει στο μυαλό μας και να μας προβληματίσει όχι μόνο για τους χαρακτήρες που αναπτύσσει υποδειγματικά μέσα στο παιχνίδι αλλά και για το τώρα, τα διάφορα παγκόσμια προβλήματα που ταλανίζουν την κοινωνία μας αλλά και το μέλλον της ανθρωπότητας. Εντυπωσιάστηκα ακόμα και από την εξέλιξη και την αλληλεπίδραση με τον παίκτη, του ανδροειδούς που μας υποδέχεται στην κεντρική οθόνη του μενού και το πως εμπλέκεται μαζί μας προοδευτικά σχεδόν κάθε φορά που ανοίγουμε για να συνεχίσουμε το παιχνίδι. Εκεί όμως που μου τα χαλάει λίγο το Detroit: Become Human είναι στην επιμονή της σχεδόν fixed κάμερας που επιδέχεται αλλαγή οπτικής μέσω του πλήκτρου R1 ενώ τείνει να αλλάζει αυτόματα όταν μεταβούμε από τον έναν χώρο στον άλλον. Ελεύθερη κάμερα συναντούμε μόνο όταν παγώνουμε την εικόνα με τη σκανδάλη R2 για να σκανάρουμε το περιβάλλον αλλά δεν αρκεί για να αποφύγει ορισμένες φορές τη δημιουργία σύγχυσης όταν κινούμαστε στο χώρο. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό συμβαίνει για να ενισχυθεί η κινηματογραφικότητα του τίτλου και ότι υφίστανται τυχόν τεχνικοί περιορισμοί αλλά θεωρώ ότι έπρεπε να βρει τρόπο η Quantic Dream να το διορθώσει στον πρώτο της τίτλο στο PS4.
Τεχνικά το Detroit: Become Human διαπρέπει και μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει τεχνολογικό Demo ακόμη και για το PS4. Τα μοντέλα χαρακτήρων είναι πανέμορφα και άκρως εκφραστικά, τα περιβάλλοντα καταφέρνουν να μας μεταφέρουν επιτυχημένα σε ένα φουτουριστικό Ντιτρόιτ ενώ η μουσική επένδυση δένει και δημιουργεί ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα. Από θέμα απόδοσης, ο τίτλος της Quantic Dream καταφέρνει να φτάσει στα όριά του ακόμα και το PS4 Pro και πιστεύω δικαίως μπορεί να συγκαταλεχθεί στα πιο όμορφα παιχνίδια που έχω παίξει σε αυτή τη γενιά. Για το είδος και το ύφος που πραγματεύεται ο τίτλος ειλικρινά δεν εντόπισα κάτι σε αυτό τον τομέα που να με ενοχλήσει αντιθέτως καθόμουν έκπληκτος να παρατηρήσω την εκφραστικότητα και την πιστότητα της ερμηνείας των ηθοποιών ως ψηφιακά μοντέλα ειδικά κατά τις κοντινές σκηνές. Αξίζει να αναφέρω επίσης πως το παιχνίδι διαθέτει ελληνικούς υπότιτλους και μάλιστα βρίσκονται σε πολύ καλό επίπεδο και φυσικά σας προτείνω να τους χρησιμοποιήσετε καθώς η εμπειρία στη μητρική μας γλώσσα είναι κάτι πολύ θετικό που καταφέρνει να την ενισχύσει.
Το Detroit: Become Human με το τρόπο που παρουσιάζεται και τα μηνύματα που επιθυμεί να περάσει, ακόμα και αν υπερβάλει ορισμένες στιγμές, κατάφερε να εισχωρήσει τόσο στο μυαλό μου όσο και στην ψυχή μου. Είναι σίγουρα ένας τίτλος ιδιαίτερος, όπως μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια η Quantic Dream, που θα μείνει χαραγμένος στη μνήμη μου για πάρα πολύ καιρό. Οι διαφορετικές επιλογές που κάνουμε και το πως διαμορφώνεται το σενάριο με τα εναλλακτικά τέλη με έκανε να επιστρέψω σε επεισόδια και να τα ξαναπαίξω προκειμένου να δω τι θα γίνει στη συνέχεια και τι αντίκτυπο θα έχουν στην ιστορία, στην κοινωνία του παιχνιδιού και στη τύχη των χαρακτήρων. Υπήρχαν στιγμές που έπρεπε να κάνω μία επιλογή, πατούσα pause και προσφεύγαμε σε “οικογενειακό συμβούλιο” για το ποια είναι αυτή που μας αντιπροσωπεύει περισσότερο. Ένα είδος εμπλοκής που ελάχιστοι τίτλοι καταφέρνουν να πραγματοποιήσουν. Το Detroit: Become Human λοιπόν αποτελεί έναν πανέξυπνο, πανέμορφο και πολύ σωστά δομημένο τίτλο που επιδέχεται όμως βελτιώσεις και μας ανοίγει την όρεξη για τη συνέχεια. Όσους δεν άγγιξαν, κακώς, τα Heavy Rain και Beyond: Two Souls για το είδος του παιχνιδιού που υπηρετούν πιθανότατα να μην τους αγγίξει και το Detroit: Become Human για όλους τους υπολοίπους όμως θεωρώ ότι δεν πρέπει να λείψει από τη συλλογή σας και με την πρώτη ευκαιρία οφείλετε να ζήσετε την εμπειρία του στο βαθμό που θα το βιώσετε ολοκληρωτικά.
[vc_row][vc_column width=”1/2″]
[/vc_column][vc_column width=”1/2″]Πλατφόρμα που χρησιμοποιήθηκε για Review: PS4 ProΕίδος: Interactive Drama
Κυκλοφορεί για: PS4
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 25/05/2018
Διάθεση για την Ελλάδα: Sony Hellas
Εκδότρια εταιρία: Sony Interactive Entertainment
Εταιρεία ανάπτυξης: Quantic Dream
Ευχαριστούμε θερμά τη Sony Hellas για την έγκαιρη παραχώρηση του παιχνιδιού για τις ανάγκες του παρόντος Review.
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
