Editor’s note: το συγκεκριμένο re-review/editorial (reviewtorial?) γράφτηκε μετά από πολλά χρόνια αναμονής, από άτομο που ακολούθησε τον τίτλο από την αρχική ανακοίνωση το καλοκαίρι του 2012, το teaser trailer του 2013 και έκανε υπομονή για το next-gen upgrade που το έκανε playable στις κονσόλες. Ο χαρακτήρας του άρθρου θα είναι πιο προσωπικός και από τη σκοπιά ενός ατόμου που περίμενε πως και πως την κυκλοφορία του. Όπως είναι αναμενόμενο, 16 μήνες μετά την κυκλοφορία του έχουν ειπωθεί πολλά για το Cyberpunk 2077. Παρόλα αυτά, πιστεύουμε πως μετά τις συνεχόμενες βελτιώσεις, αξίζει να αναφερθούμε ακόμη μια φορά στον τίτλο, πριν την κυκλοφορία του επερχόμενου Expansion.
CD Projekt RED. Το στούντιο που εδραιώθηκε στη βιομηχανία των βιντεοπαιχνιδιών με την εξαιρετική The Witcher τριλογία. Πριν όμως από την ανακοίνωση του 3ου μέρους της σειράς, είχαμε την ανακοίνωση του Cyberpunk 2077, όπου και έγιναν οι πρώτες υποσχέσεις για έναν open world RPG τίτλο. Τον Ιανουάριο του 2013, είδαμε το πρώτο teaser trailer, όπου και είδαμε το όραμα τις εταιρείας και τα γραφικά που έθεσαν ως στόχο για το δημιούργημά τους. Μετά από αρκετά χρόνια απόλυτης ησυχίας (5 συγκεκριμένα) και την ολοκλήρωση της The Witcher τριλογίας, είχαμε το πρώτο σημάδι ζωής. Ένα απλό tweet που έγραφε *beep* εμφανίστηκε και τράβηξε πολλά βλέμματα. Στην E3 2018 είδαμε το πρώτο trailer όπου είχαμε μια πρώτη άποψη για τη Night City και το τι μας περιμένει. Στις χρονιές που ακολούθησαν, είδαμε επιπλέον trailer, χαρακτήρες, τις πιθανότητες της ιστορίας, την ελευθερία στο gameplay, τις επιλογές μας να έχουν επιπτώσεις. Υποσχέσεις για τον πιο ζωντανό κόσμο σε βιντεοπαιχνίδι. Και η αναμονή ήταν τεράστια. Η υπόσχεση κυκλοφορίας 16 Απριλίου 2020, προφανώς ήρθε νωρίς, με το παιχνίδι να αναβάλλεται δύο φορές και να κυκλοφορεί τελικά 10 Δεκεμβρίου του 2020.
Από τα review ακόμα, κάτι φαινόταν να πάει στραβά, άκρως πρωτόγνωρο για τίτλο της CD Projekt RED. Reviews μόνο από την PC έκδοση και υλικό που παρείχε η ίδια εταιρεία. Μέχρι που κάποιοι το δοκίμασαν στις βασικές κονσόλες PlayStation 4 και Xbox One. Λίγο πολύ πλέον όλοι ξέρουμε την ιστορία, ας μην ξύνουμε πληγές. Το παιχνίδι αποσύρθηκε από το PS Store, η Microsoft έβαλε σήμανση να μην αγοραστεί από κατόχους Xbox One, η εταιρεία προχώρησε σε επιστροφές χρημάτων. Ένα δράμα με λίγα λόγια που είχαμε να δούμε αρκετά χρόνια (ίσως από την κυκλοφορία του No Man’s Sky). Άδειος κόσμος, NPCs που έκαναν κύκλους, bugs, προβλήματα με την αστυνομία… Η λίστα προβλημάτων ήταν τεράστια. Απολογίες από τον Adam Kicinski και υποσχέσεις για βελτιώσεις. Μηνύσεις επενδυτών. Ότι και να πούμε ήταν λίγο.
Σιγά σιγά όμως, βλέπαμε ενημερώσεις, βελτιώσεις και διορθώσεις. Μέχρι που ήρθε η μεγάλη στιγμή του 1.5 next-gen upgrade…. 14 μήνες μετά την κυκλοφορία. Παρά την αναμονή, αγωνία και hype που είχα για τον συγκεκριμένο τίτλο, αποφάσισα να περιμένω. Να περιμένω να γίνει playable. Και έτσι το ξεκίνησα. Το έκαψα, με έκαψε. Με έκανε να το αγαπήσω και να το μισήσω που δεν είδαμε τι πραγματικά ήθελαν να προσφέρουν. Και κάπου εδώ, μετά από ίσως τη μεγαλύτερη εισαγωγή που έχω γράψει για review ενός τίτλου, ξεκινάει η πραγματική κουβέντα.
So wake the fuck up samurai, we have a reviewtorial to read.
Όπως έχει ειπωθεί ατελείωτες φορές, το Cyberpunk 2077 δεν είναι αυτό που μας είχαν υποσχεθεί οι δημιουργοί. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν αξίζει να ασχοληθεί κάποιος μαζί του. Αρχικά, όπως και με κάθε RPG, φτιάχνουμε τον χαρακτήρα μας και μας προσφέρεται ανόητα μεγάλη ελευθερία στο πως θα είναι. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες, τα έχουμε δει όλοι λίγο πολύ ως τώρα. Μετά, επιλέγουμε το background του χαρακτήρα μας, από που προέρχεται. Δεν είναι κάτι ιδιαίτερα σημαντικό, απλά βλέπουμε μια διαφορετική εισαγωγή στην ιστορία. Το ζουμί της ιστορίας ξεκινάει παρακάτω, όπου γνωρίζουμε τον Jackie.
Και εδώ είναι ίσως το πιο δημιουργικό μέρος του παιχνιδιού, καθώς μετά την εισαγωγή, τίποτα από αυτά που κάναμε δεν επαναλαμβάνεται. Θέλεις να ελέγξεις το στρατιωτικό spiderbot? LOL good joke mate. Μήπως να μιλήσεις με κάποιον άλλον NPC πριν πας στην κύρια αποστολή για να έχεις άλλες επιλογές; Χαχαχ ναι ναι ξέρω… Όχι. Τίποτα δεν γίνεται ξανά. Ίσως γίνομαι πολύ κακός/άδικος, γιατί υπάρχουν αποστολές που ακόμα μου έχουν μείνει (κρατήστε το όνομα Disasterpiece). Αλλά όλες πάνω κάτω ακολουθούν την ίδια φόρμουλα. Βέβαια αυτό δε σημαίνει πως δεν έχουμε ως παίκτες, επιλογή προσέγγισης.
Θες να μπεις να γαζώσεις τους πάντες; Μπορείς. Θες να μπεις με melee όπλα και να τεμαχίσεις ότι βρεθεί μπροστά σου; Μπορείς πάλι. Να χακάρεις κάμερες και άτομα; Να είσαι αόρατος και να μην σκοτώσεις κανέναν; Να είναι ο απόλυτος cyborg ninja; Mantis blades; Όλα μαζί; ΜΠΟΡΕΙΣ. Και είναι ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΟ. Σε αυτόν τον τομέα, δε μπορώ παρά να παραδεχτώ πως προσφέρει πειραματισμό και σου ζητάει να πειραματιστείς, να ψάξεις την περιοχή, να κάνεις reckoning την περιοχή χακάροντας τις κάμερες, μέχρι να βρεις τον τρόπο που αρμόζει και εκφράζει εσένα, τον παίκτη. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό για έναν τέτοιο τίτλο. Να κάνεις το build που θέλεις, να βάλεις τα body mods/ Enhancements που θέλεις. Διπλό πήδημα; Αόρατος; Γροθιές; Βιονικά μάτια; Δεύτερη καρδιά για δεύτερη ευκαιρία; Όλα είναι εφικτά, αρκεί να αφιερώσεις χρόνο και να ψαχτείς. Πχ προσωπικά ανακάλυψα το Crafting σχεδόν 10 ώρες μετά, καθώς δεν το χρειάστηκα ως τότε. Παρόλο που υπάρχει τέρμα αριστερά στις επιλογές του μενού… Ας επιστρέψουμε στις αποστολές όμως. Καθώς μέχρι τώρα υπάρχουν ατελείωτα προτεινόμενα builds. Αλλά επιμένω πως ο καθένας καλό είναι να ψαχτεί και να το παίξει όπως θέλει.
Οι κύριες αποστολές είναι τρομερές, όπως και η ιστορία του. Φαντασμαγορικό σετάρισμα, φοβερή προσοχή στη λεπτομέρεια, facial animations και voice acting στον Θεό, δράση, μυστήριο, επιλογές. Και μουσική… Αυτή η μουσική… Θα αναφερθώ αργότερα όμως.. Σε όλο αυτό βοηθάει πολύ ο Keanu Reaves, που για μένα ο Johnny Silverhand είναι εύκολα ο καλύτερος χαρακτήρας του. Η ιστορία και το ταξίδι που περνάτε δεν μένει μόνο στην κύρια ιστορία. Ο Johnny είναι πάντα εκεί. Σε side missions, gigs, cyberpsychoes, οτιδήποτε. Είναι πάντα παρόν για να βάλει τη νότα του. Και το ταξίδι που περνάτε δεν είναι λίγο.
Η ιστορία και οι χαρακτήρες είναι οι πυλώνες του τίτλου (μαζί με το gameplay). Δε θα αναφερθώ σε πολλά καθώς δε θέλω να χαλάσω το παιχνίδι για κανέναν. Αρχικά θα πω πως η ιστορία είναι linear, το αποτέλεσμα πάνω κάτω είναι πάντα το ίδιο. Αν τρέξετε απλά να κάνετε το main path, να είστε έτοιμοι για ψυχοφάρμακα. Ειλικρινά το τέλος και οι αποφάσεις που πρέπει να πάρεις, δεν είναι ελαφρύ. Αν από την άλλη ψαχτείς και κάνεις τα quest lines κάποιων χαρακτήρων, πέρα από διαφορετικές αποστολές, έχεις και τις ανάλογες επιπτώσεις στις επιλογές σου. Προσωπικά θα πω να κάνετε τουλάχιστον δύο quest lines σημαντικών χαρακτήρων. Και θα το αφήσω εδώ το συγκεκριμένο θέμα ώστε να είναι όσο πιο ατόφια η εμπειρία σας.
Εκεί που αρχίζουν να φαίνονται οι πρώτες αδυναμίες, είναι στο περιεχόμενο.. Το τυποποιημένο περιεχόμενο ενός open world τίτλου, που απλά έχει εικονίδια για να καθαρίσεις έναν χάρτη και να lootάρεις ότι βρίσκεις (hoarder alert).. Για να είμαι δίκαιος, τα side missions και gigs έχουν ενδιαφέρον, ειδικά τα side missions σημαντικών χαρακτήρων. Τα υπόλοιπα όπως; Συγκεκριμένα NCPD Scanners; Ότι πιο ανούσιο θα κάνετε. Προσωπικά δε μου φάνηκαν άσχημα, καθώς με βοήθησαν να ανέβω level, να δοκιμάσω διαφορετικές τακτικές, να βρω καλό loot πριν την ώρα του, κάτι που για μένα ήταν mindless fun. Αλλά δε μπορώ παρά να παραδεχτώ πως είναι Ubisoft filler content. Πας σε ένα μέρος, καθαρίζεις 4 άτομα, lootάρεις, τέλος. Πας σε ένα μέρος, καθαρίζεις 10 άτομα, lootάρεις, τέλος. Ξανά και ξανά. Και ξανά.
Άλλη αδυναμία (για κάποιους) είναι το loot. Είναι αρκετά επαναλαμβανόμενο, δύσκολα πετυχαίνεις κάτι καλύτερο από αυτό που έχεις, δύσκολα θα βρεις armor που να σου αρέσει αισθητικά και να δίνει καλά στατιστικά… Γενικώς αν είστε από αυτούς που δίνουν έμφαση στα στατιστικά του armor (σαν εμένα), ετοιμαστείτε να βλέπετε τον χαρακτήρα σας ντυμένο σαν καρναβάλι. Πχ εγώ είχα καπέλο του baseball, γυαλιά αστυνομίας, netrunner coat, κάτι πολύχρωμες φόρμες και στρατιωτικές μπότες. Δράμα σκέτο.. Αλλά τουλάχιστον είναι σε First Person, οπότε μικρό το κακό.. Μόνο στα μενού θα βλέπετε τον χαρακτήρα σας.
Άλλη αδυναμία; Ο κόσμος. Ο κόσμος που είναι απλά μια όμορφη βιτρίνα για να πας από αποστολή σε αποστολή. Ναι έχει την ομορφιά του, έχει λεπτομέρεια, έχει πολλά, διαφορετικά μέρη να δείτε και να επισκεφτείτε. Αλλά αυτό είναι όλο.. Περνάς μια φορά, ενθουσιάζεσαι, τα βλέπεις, τα χαζεύεις.. Και συνεχίζεις. Τόσα κτίρια, τόση προσοχή λεπτομέρεια.. Που από ένα σημείο και μετά, απλά τα προσπερνάς για να πας στην επόμενη αποστολή. Όσο έπαιζα, απορούσα γιατί να μην μπορώ να μπω εκεί, να μην μπορώ να μπω κάπου που επισκέφτηκα ως μέρος μιας αποστολής. Κτίρια και όροφοι με τόσο επίπεδο λεπτομέρειας και προσοχής, που απλά βλέπεις μια φορά μόνο ως μέρος αποστολής. Και αναρωτιέσαι, γιατί… Απλά γιατί.. Τι όραμα είχαν; Τι ήθελαν να προσφέρουν; Ποιο ήταν το πραγματικό τους όραμα για το Cyberpunk 2077; Μάλλον δε θα μάθουμε ποτε… Για να κλείσω και το κομμάτι του κόσμου, τον εξερευνούμε με οχήματα, αμάξια και μηχανές που το μοντέλο οδήγησης…. Σηκώνει αρκετή βελτίωση.. Βέβαια πρέπει να πω πως η προσοχή στα μοντελάκια είναι απίστευτη. Όταν για παράδειγμα πήρα το εικονικό Quadra Turbo-R V-Tech από το trailer, έκανα σαν μικρό παιδάκι. Λίγο πολύ όπως κάναμε και με την BMW M3 GTR του NFS Most Wanted, που την πήραμε πίσω από τον Razor.. Και ναι, υπάρχουν πολλά αυτοκίνητα και μηχανές που αγοράζετε με Eurodollars (yeap, eurodollars).
Και μιας και αναφέρθηκα στο Most Wanted που είχε τρομερή μουσική για την εποχή του, έτσι και το Cyberpunk 2077 έχει ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ μουσική. Οι σταθμοί κατά την οδήγηση είναι ένας κι ένας. Ειλικρινά όταν έπαιζε το Resist and Disorder ενώ ήμουν στο αμάξι ή έμπαινα στο Afterlife, απλά περίμενα να τελειώσει.. Αντίστοιχα υπέροχη δουλειά έγινε και όταν κάνεις gigs, όταν βρίσκεσαι σε κύρια αποστολή.. Στις συνολικά 80+ ώρες παιχνιδιού που είχα, δε βαρέθηκα στιγμή τη μουσική.
Φτάνοντας προς το τέλος αυτού του reviewtorial, θα αναφερθώ και στα τεχνικά ζητήματα του τίτλου. Το παιχνίδι παίχτηκε σε Xbox Series X στην 1.52 έκδοση και με την επιλογή των 60 καρέ, που αντικειμενικά είναι και η καλύτερη επιλογή, καθώς τα RayTraced Shadows δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο και δε διαφέρουν πολύ από τα τυπικά Shadows. Μετά από 80 ώρες και κανένα crashάρισμα, εύκολα μπορώ να πω πως πλέον φαίνεται να είναι απόλυτα σταθερό, και μπορείτε να παίξετε άφοβα την κύρια ιστορία. Εκεί που αντιμετώπισα πρόβλημα είναι με τα ελάχιστα gigs, όπου χρειάστηκε να φορτώσω παλαιότερο save για να εμφανιστεί το objective. Οπότε για να είστε σίγουροι, ειδικά αν πάτε για 1000G ή πλατίνα, κρατήστε σίγουρα 2-3 manual saves. Πέρα από αυτά, είχα κάποια ξεκάρφωτα T-poses σε NPC που απλά με έκαναν να γελάω, NPCs αποστολών που έπρεπε να μπουν σε αυτοκίνητο και μου μιλούσαν οπότε έκαναν τηλεμεταφορά. Γενικώς μικροπράγματα που απλά με έκαναν να γελάω. Οπτικά το παιχνίδι είναι πανέμορφο. Όπως είπα και πριν, τα μοντέλα χαρακτήρων είναι τρομερά, τα animations, το voice acting, top notch όσο δεν πάει. Κτίρια, φωτισμοί, textures, σκιάσεις. Παραμένει γοητευτικό.
Μετά από περίπου 1800 λέξεις, αρχίζω να μη μπορώ να σκεφτώ τι άλλο να προσθέσω. Όπως είπα και στην αρχή, ειπώθηκαν τόσα μα τόσα πολλά για το Cyberpunk 2077. Hype, υποσχέσεις, προβληματική κυκλοφορία, περισσότερες υποσχέσεις, ενημερώσεις, βελτιώσεις.. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η περίπτωση του Cyberpunk 2077 είναι το τέλειο παράδειγμα να κρατάμε τις προσδοκίες μας υπό έλεγχο, όσο πολύ και να ανυπομονούμε για έναν τίτλο. Και αυτό από ένα άτομο που περίμενε σχεδόν μία δεκαετία για να το ξεκινήσει.. Είμαι απογοητευμένος; Σίγουρα όχι! Με άφησε να θέλω κάτι παραπάνω; Σίγουρα ναι! Είναι μια πολύ περίεργη φάση στην οποία πραγματικά, θέλω τόσο πολύ να μάθω τι ήθελαν να κάνουν, τι άλλο ήθελαν να προσθέσουν. Τι θα βλέπαμε στο πραγματικό Cyberpunk 2077; Μάλλον δε θα το μάθουμε ποτέ. Αλλά αυτό δε με σταμάτησε να ξοδέψω τόσες ώρες μαζί του και να χαθώ στη Night City.
Thank you for reading samurai. But Night City never sleeps. One last gig?
-Yes -No
Editor’s note ΙΙ : θα ήθελα πολύ να του βάλω κάτι παραπάνω, καθώς για μένα προσωπικά το παιχνίδι είναι εύκολα για 9, αλλά δυστυχώς δε γίνεται να παραβλέψω όλα όσα έγιναν από την αρχική κυκλοφορία μέχρι την διάθεση του πολυπόθητου 1.5 next-gen upgrade
Το αρχικό Review μπορείτε να το βρείτε εδώ
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
