Οι ετήσιες κυκλοφορίες καλά κρατούν για τη σειρά Call of Duty και την εκδότρια Activision και γιατί να μην κρατούν θα αποκριθώ στον εαυτό μου και σε όλους εσάς όταν κάθε χρόνο τα αντίστοιχα παιχνίδια καταλαμβάνουν τις πρώτες θέσεις στις κατατάξεις πωλήσεων πολλών ανεπτυγμένων και μη χωρών. Δεν αναφέρομαι σε αυτή τη κατάσταση επιθετικά αλλά περισσότερο οξύμωρα καθώς ειδικά για τα τελευταία παιχνίδια Call of Duty με αποκορύφωμα το περσινό Infinite Warfare διάβαζα πολλά αρνητικά σχόλια από χρήστες στο διαδίκτυο, τα trailers του γέμιζαν dislikes και αναρωτιόμουν πως γίνεται να τα πηγαίνει από την άλλη τόσο καλά σε πωλήσεις; Σημείωση, μπορεί να μην πήγαινε καλύτερα από τα παλαιότερα COD αλλά το τζίρο του τον έκανε. Προσωπικά το τελευταίο COD που ασχολήθηκα και επένδυσα ώρες από τον πολύτιμο ελεύθερο χρόνο μου ήταν το Black Ops III, το οποίο δεν με είχε ξετρελάνει κιόλας. Το δε Infinite Warfare πέρα από κάποια διαδικτυακά ματσάκια το προσπέρασα εν ριπή οφθαλμού. Φτάνοντας λοιπόν φέτος στο Call of Duty: WWII που αναπτύχθηκε από την Sledgehammer Games και αποτελεί τη δέκατη τέταρτη κύρια κυκλοφορία της σειράς που μετά από τα dislikes, τα αρνητικά σχόλια αλλά και την επιτυχία του αντίπαλου δέους Battlefield 1 να καταπιαστεί με τα γεγονότα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου έχουμε την επιστροφή του COD και στις δικές του ρίζες ιστορικά, στα γεγονότα δηλαδή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ξεφεύγοντας (ευτυχώς Παναγιά μου) από τα μεταμοντέρνα και αποκαλυπτικά περιβάλλοντα με τα διπλά τριπλά άλματα, πτήσεις και δεν συμμαζεύεται.
Όσα καλούδια και να βάζουν οι εταιρείες για να μαζέψουν και να κρατήσουν κόσμο στα διαδικτυακά τους lobby είμαι από αυτούς που θέλουν, να μην πω απαιτούν, σχεδόν σε κάθε παιχνίδι ένα σοβαρό και στιβαρό campaign που θα συνοδεύεται από μία καλοειπωμένη ιστορία. Σε ένα ρομαντικό πλαίσιο ενασχόλησης, όπως και να το κάνουμε πρέπει να δημιουργείται ένας δεσμός ανάμεσα στο παιχνίδι και στον gamer αλλιώς γίνεται επίδεσμος και απλά καλύπτει πληγές. Στο δια ταύτα, το Call of Duty: WWII τα πηγαίνει εξαιρετικά σε αυτό το τομέα, έχοντας στον έλεγχό μας, κατά βάση γιατί μερικές φορές εναλλάσσουμε χαρακτήρα και μέσο που ελέγχουμε, έναν νεοσύλλεκτο ονόματι Daniels που τοποθετείται σε μία μονάδα που αποτελείται από τον επικεφαλής Joseph Turner, τον badass και σκληρό καρ…ύδι sergeant William Pierson που τον υποδύεται ο Josh Duhamel (το μεγάλο όνομα για φέτος στο COD) και άλλους ενδιαφέροντες χαρακτήρες όπως τους Robert Zussman, Drew Stiles που δενόμαστε μαζί τους καθώς εξελίσσονται οι πραγματικά εντυπωσιακές μάχες. Η περιπέτεια μας ξεκινά κατά την διάρκεια προσπάθειας απόβασης στις ακτές τις Νορμανδίας μέσα σε ένα άκρως κινηματογραφικό σκηνικό και συνεχίζει με επιχειρήσεις του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου που έλαβαν τόπο το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Η κινηματογραφικότητα που ανέφερα πριν λίγο υπάρχει έντονη σε όλο το παιχνίδι και ενώ κρίνεται ιδιαιτέρως εντυπωσιακή εντούτοις θεωρώ ότι λειτουργεί, ελαφρώς, αντιστρόφως ανάλογα στο συναίσθημα της φρίκης και της διασύνδεσης χαρακτήρων που λάμβαναν τόπο εκείνη την εποχή. Η γενικότερη αίσθηση που αποκομίζουμε από το campaign του WWII είναι αυτή που βρισκόμαστε στο επίκεντρο μία ακριβοπληρωμένης ταινίας του Hollywood.
Το Call of Duty: WWII συνεχίζει να αποτελεί ένα καταιγιστικό first person shooter αλλά για πρώτη φορά μετά από χρόνια βλέπουμε σημαντικές αλλαγές σε μηχανισμούς gameplay. Για παράδειγμα και για πρώτη φορά λοιπόν μετά το Call of Duty 2: Big Red One ξεχνάμε το auto regeneration της υγείας μας και πλέον απαιτείται η χρήση health packs. Θα καταλάβετε πολύ καλά την αλλαγή αυτή, πιστέψτε με, από την πρώτη απόβαση στα παράλια της Νορμανδίας. Ήμουν εντελώς απροετοίμαστος και καθόμουν πίσω από κάλυψη περιμένοντας την μπάρα υγείας μου να γεμίσει. Μάταια όμως και το restart checkpoint έδινε κι έπαιρνε. Health packs όμως δεν συλλέγονται μόνο από σημεία του περιβάλλοντος αλλά και από μέλος της ομάδας μας, συγκεκριμένα τον Zussman, ανά περιοδικά χρονικά διαστήματα. Η ίδια συμπαράσταση από μέλη της ομάδας μας συμβαίνει και με πυρομαχικά, με υποστήριξη βολών από όλμους και highlight των εχθρών. Μου άρεσε ιδιαίτερα η εναλλαγή σε κάποια chapters του campaign όπου καλούμασταν να οδηγήσουμε τανκ με το οποίο έπρεπε να αντιμετωπίσουμε δύο αντίπαλα τανκς. Μία πολύ ισορροπημένη μάχη που θύμιζε boss battle ενώ μου έφερε και μνήμες από μία αντίστοιχη μάχη από το Batman: Arkham Kinght απλά σε μικρότερη ταχύτητα. Αυτό που απόλαυσα περισσότερο στις ελάχιστες εναλλαγές ήταν όταν ανέλαβα τον έλεγχο ενός πολεμικού αεροπλάνου του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου των συμμαχικών δυνάμεων και βρέθηκα μπλεγμένος σε αερομαχίες με αντίπαλα αεροσκάφη που πραγματικά η Sledgehammer Games έκανε εξαιρετική δουλειά και λυπάμαι που δεν έβαλε περισσότερες αντίστοιχες εναλλαγές στο campaign της. Αξίζει να σημειώσω ότι θα έρθουν στιγμές που θα χρειαστεί να καταφύγουμε σε Quick Time Events (QTE) τα οποία όμως δεν έχουν ενσωματωθεί με πολύ αποτελεσματικό και κυρίως λειτουργικό τρόπο κατά τη γνώμη μου αλλά ευτυχώς δεν τα συναντάμε πολύ συχνά στη πορεία μας.
Από εκεί και πέρα το πακέτο ενός τίτλου Call of Duty περιλαμβάνει δύο ακόμη Modes, τα οποία μάλιστα είναι περισσότερο διάσημα από το Campaign. Αναφέρομαι φυσικά στο Online Multiplayer που συνεχίζει στο Call of Duty: WWII να είναι απολαυστικό, μικρό σε διάρκεια συνήθως και κυρίως έντονο. Ένα Online Multiplayer που λόγω και της εποχής του παγκοσμίου πολέμου που διαδραματίζεται θυμίζει περισσότερο τις ένδοξες εποχές του COD. Θετική εντύπωση μου έκανε επίσης το περιβάλλον τύπου προσωρινού στρατοπέδου όπου περιηγούμαστε πριν αποφασίσουμε να μπούμε σε κάποιο lobby. Ένα περιβάλλον στο οποίο μπορούμε να δούμε leaderboards, να δοκιμάσουμε όπλα και streaks, να πάρουμε διαταγές που λειτουργούν ως challenges αλλά και να μεταβούμε σε μία γωνιά με playable arcade retro παιχνίδια της Activision, παιχνίδια που μου θύμισαν τόσο έντονα τα παιδιά μου χρόνια. Το έτερο διάσημο Mode, με τη δημοτικότητα του να εκτοξεύεται τα τελευταία χρόνια, ακούει στο όνομα Zombies και συγκεκριμένα Nazi Zombies (South Park: The Stick of Truth κανείς;). Δεν έχω να σχολιάσω πολλά για το συγκεκριμένο τομέα του παιχνιδιού που συνεχίζει να κινείται στα υψηλά standards που όρισαν οι προκάτοχοί του και όσοι αρέσκονται σε αυτό το τρόπο διαδικτυακού συνεργατικού παιχνιδιού αντιμετωπίζοντας Zombies ανά κύματα, σίγουρα θα το απολαύσουν. Είναι ξεκάθαρο πως η Activision ανεβάζει το Budget κάθε χρόνο σε αυτό το Mode συμπεριλαμβάνοντας ιστορία, διάσημους ηθοποιούς και διάφορα καλούδια. Δεν θα μου ήταν έκπληξη αν σε λίγα χρόνια το έβλεπα ως standalone παιχνίδι (φτύνω τον κόρφο μου αλλά με τις εταιρείες και τις τακτικές τους έχει τρομάξει το μάτι μου).
Τεχνικά το Call of Duty: WWII ξεχωρίζει για την επιμονή να προσφέρει την εμπειρία των 60fps, της οποίας μάλιστα είμαι οπαδός, όχι μόνο στο COD αλλά και σε κάθε άλλο παιχνίδι που προσπαθεί να ανεβάσει τα fps του. Επιμονή όμως που φαίνεται ότι αποτελεί τροχοπέδη στην εταιρεία να αλλάξει ριζικά την μηχανή γραφικών της καταφεύγοντας αναγκαστικά σε μικροβελτιώσεις χρόνο με το χρόνο. Άλλωστε ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει αλλά πιστεύω ότι σε αυτή τη γενιά ή στην επόμενη τουλάχιστον, το COD θα πρέπει να ψαχτεί και προς αυτή την κατεύθυνση, αν και δεν το βλέπω. Γενικά πάντως από τα γραφικά του δεν έχω ιδιαίτερο παράπονο, εκτός από την περίεργη χρήση του Field of View (FOV) στα in-game cut scenes καταλήγοντας να βλέπω χαρακτήρες μπροστά την οθόνη μου out of focus. Πάντως τα pre-render cut scenes είναι άκρως κινηματογραφικά και θα μπορούσαν να αποτελούν μέρος ταινίας. Στην ίδια κινηματογραφικότητα κινείται και ο ακουστικός τομέας με πολύ θετική εντύπωση να μου δημιουργεί η ριπή των όπλων. Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που πυροβολούσα κι είχα μία στάση σαν να ήμουν ο Rambo στη τελευταία σκηνή της δεύτερης ταινίας του.
Φτάνοντας σιγά σιγά στο συμπέρασμα, θα επιδοκιμάσω στο μέγιστο της στροφή του Call of Duty: WWII στο πιο ανθρώπινο χαρακτήρα έστω και αν πραγματεύεται το χιλιοειπωμένο σκηνικό του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και τους Ναζί για εχθρούς. Ομολογώ ότι αν και περίμενα ότι τα Online Multiplayer και Nazi Zombies θα είναι υψηλού επιπέδου, αν το Campaign, που σημειωτέον ολοκληρώνεται περίπου στο εξάωρο, δεν ήταν καλό τότε δύσκολα θα με κέρδιζε το παιχνίδι στο βαθμό που με κέρδισε. Το Call of Duty: WWII προσγειώθηκε από το διάστημα που ταξίδευε τα προηγούμενα χρόνια στο πλανήτη γη και αυτό το βοήθησε να εκτοξευθεί ξανά. Όσοι λοιπόν είχατε ξενερώσει ελαφρώς από τη τροπή των τελευταίων COD και κοιτούσατε με δισταγμό το WWII, θα σας προτείνω να ορμήσετε στη μάχη άφοβα και δεν θα απογοητευτείτε.
[vc_row][vc_column width=”1/2″]
[/vc_column][vc_column width=”1/2″]Πλατφόρμα που χρησιμοποιήθηκε για Review: PlayStation 4 ProΕίδος: Action
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 03/11/2017
Κυκλοφορεί για: PlayStation 4, Xbox One, PC
Διάθεση για την Ελλάδα: IGE S.A. (ευχαριστούμε για το Review copy)
Εκδότρια Εταιρεία: Activision
Εταιρεία Ανάπτυξης: Sledgehammer Games
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
