Ακόμα μία χρονιά, ακόμα ένα Call of Duty που έρχεται για να μας υπενθυμίσει πως δεν πρέπει να παίρνουμε τίποτα ως δεδομένο. Εξηγούμαι, ότι πολλά μπορεί να λέγονται και να ακούγονται για τα Call of Duty και την ετήσια κυκλοφορία τους, ακόμα και από μένα τον ίδιο κάποιες φορές αλλά λίγοι αμφιβάλουν πραγματικά για την ποιότητα που φέρει στο είδος του και προσωπικά κάθε χρόνο αφιερώνω αρκετές ώρες στο νέο COD από το Campaign, που συνήθως είναι υπερπαραγωγή μέχρι το φανταστικό Online κομμάτι του. Φέτος όμως με το αρκετά αναμενόμενο Call of Duty: Modern Warfare 3 κάπου… μπλεχτήκαμε ή καλύτερα κάπου χαθήκαμε στη μετάφραση.
Να ξεκινήσω από τις αρχικές φήμες και συζητήσεις ότι το Call of Duty: Modern Warfare 3 σχεδιαζόταν ως DLC του Call of Duty: Modern Warfare 2 και η πραγματικότητα έρχεται να το αποτυπώσει από την αίσθηση που σου βγάζει μέχρι την τροπαιολίστα που πλαισιώνει το περσινό. Να συνεχίσω από την αίσθηση προχειρότητας και βιασύνης στην ανάπτυξή του που σου βγάζει επίσης, σε κάποιες στιγμές να είμαι δίκαιος και όχι συνολικά και την συμπερίληψη «open compat» αποστολών στο campaign που θυμίζουν tutorial του Warzone ή στους χάρτες του multiplayer κομματιού που έρχονται από το μακρινό παρελθόν ως remastered.
Παρόλα αυτά για να ξεκινήσω από το Campaign όταν δεν έχουμε αυτές τις «open combat» αποστολές που σου δίνουν την ελευθερία να προσεγγίσεις τα σημεία ενδιαφέροντος και να εξοπλιστείς αναλόγως και δεν θυμίζουν σε τίποτα την καταιγιστική δράση και τις σκηνές που έχουμε συνηθίσει στο παρελθόν από προηγούμενα installments αλλά όπως ανέφερα μόλις πριν Warzone, υπάρχουν στιγμές που λες εντάξει παίζω Campaign του Call of Duty. Στην πλοκή τώρα, ξεκινάμε καλά με την απελευθέρωση του υπέρ τρομοκράτη Vladimir Makarov που σχεδιάζει το επόμενο ολέθριο χτύπημα του με τους Captain John Price, Ghost και το υπόλοιπο παρεάκι με το που μαθαίνουν για την απόδραση τραβάνε χειρόφρενο στο αεροπλάνο και αλλάζουν πορεία προκειμένου να τον σταματήσουν. Το έχω ξαναπεί είμαι από αυτούς που ξεκινάω να παίζω Call of Duty πάντα από το Campaign πριν περάσω στο Multiplayer και σπάνια με ενοχλούσε αν θα ήταν τέσσερις (όπως εδώ), πέντε ή εφτά ώρες διάρκεια. Αλλά ο τρόπος που επέλεξε η Sledgehammer Games να προσθέσει περιεχόμενο γιατί περί αυτού πρόκειται και όχι να εισαγάγει νέους μηχανισμούς με βρίσκει άκρως αντίθετο και μαρτυρά ότι αναζητήθηκαν λύσεις ανάγκης ή λύσεις από το συρτάρι.
Το πιο σημαντικό κομμάτι για πολλούς εκεί έξω σε ένα παιχνίδι Call of Duty είναι το Multiplayer (και πολύ σωστά θα συμπληρώσω). Στη βάση του για να μην γελιόμαστε παραμένει ένα στιβαρό και κορυφαίο στο είδος του fps. Το ίδιο ισχύει και για Call of Duty: Modern Warfare 3 προφανώς όμως δεν θα έπρεπε να σταθεί σε ανακυκλωμένο περιεχόμενο και αναφέρομαι σε remastered χάρτες του MW2 εποχής PS3 ενώ τα όπλα που είδαμε στο περσινό Modern Warfare 2 (συν τα skin τους) μας ακολουθούν κι εδώ προσθέτοντας σε αυτά ακόμα περισσότερα. Σε αυτό το κομμάτι ομολογώ ότι πήγαμε στο άλλο άκρο αφού συνδυαστικά ο αριθμός των νέων όπλων με των προηγούμενων ξεπερνούν τα εκατό και φτάνεις στο σημείο να χάνεσαι. Το να φτιάξεις το Loadout σου έτσι όπως επιθυμείς και με τα αντίστοιχα attachments βλέποντας τι πλεονεκτήματα και τι μειονεκτήματα δημιουργεί το καθένα είναι για να καταθέσεις εργασία σε μεταπτυχιακό τουλάχιστον. Προφανώς είναι doable και είμαι πάντα υπέρ των επιλογών αλλά ίσως θα έπρεπε να είναι λίγο καλύτερα κατηγοριοποιημένα για να μας κάνει τη ζωή λίγο πιο εύκολη.
Από εκεί και πέρα η εμπειρία και τα Modes στο Multiplayer είναι ακριβώς αυτό που περιμένουμε, άμεσο και απολαυστικό, με το Leveling του και τις επιλογές Prestige. Και πάλι για να μην είμαι άδικος, έθιξα τα περί ανακύκλωσης χαρτών γιατί ήθελα να δω και νέους και να μην στηριζόμαστε πάλι στη νοσταλγία. Δεν θα το κρύψω πόσο όμορφα ένιωθα όμως το να κυνηγιέμαι ξανά στο Terminal και να περνάω μέσα από τις Metal Detectors πύλες για σπάσιμο, ή στο Afghan. Υπάρχουν κι άλλοι χάρτες ειδικά από πλευράς Black Ops που θα ήθελα να ξανά βιώσω σε κάποιο μελλοντικό COD αλλά αυτό θα πρέπει να είναι το μπόνους περιεχόμενο, όχι το main. Στο Zombies δεν έχουμε μεγάλη αλλαγή του σκηνικού που προσπαθώ να περιγράψω έως τώρα, αφού πλέον βρισκόμαστε σε σκηνικό ανοιχτού κόσμου, κάτι που εξασθενεί σε μεγάλο βαθμό την ένταση των περιορισμένων χώρων που κινούμασταν όταν είχαμε να αντιμετωπίσουμε τις ορδές στο παρελθόν. Θα ακουστεί πάλι ίσως λίγο περίεργο αλλά πέρα από τις «Open Combat» αποστολές στο Campaign και το Zombies μου έβγαλε μια έντονη Warzone-ίλα. Τεχνικά δεν έχω να προσάψω τίποτα αρνητικό, το παιχνίδι είναι πανέμορφο, τρέχει εξαιρετικά και ηχητικά είναι to the point.
Ολοκληρώνοντας, το Call of Duty: Modern Warfare 3 αποτελεί «θύμα» της εμμονής της Activision να κυκλοφορεί κάθε χρόνο νέο Call of Duty. Αν το σχεδίαζε ως expansion του Modern Warfare 2 και το κυκλοφορούσε σε μετριασμένη τιμή κανένας δεν θα έλεγε τίποτα ίσως μάλιστα να επικροτούσε και μια τέτοια επιλογή. Δεν παύει να είναι ένα στιβαρό στη βάση του fps και να κάνει και να προσφέρει τα βασικά που περιμένουμε όλοι από ένα Call of Duty αλλά από τον κορυφαίο στο είδος του περιμένουμε περισσότερα. Highlight αποτελούν οι Remastered χάρτες που εκτοξεύουν τη νοσταλγία σε όσους από εμάς το ακολουθούμε δεκαετίες τώρα αλλά έπρεπε να πλαισιωθούν και από νέους που κάτι μου λέει ότι δεν θα αργήσουν να προστεθούν με την πάροδο του χρόνου. Τέλος δεν ανέφερα τίποτα για micro transactions και Battle Pass κλπ. όχι γιατί δεν υπάρχουν αλλά γιατί νομίζω είμαστε πλέον εξοικειωμένοι με την ιδέα ότι βρίσκονται εκεί.
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
