Η επιστροφή του Captain Price σηματοδοτεί την επιστροφή ενός γιγαντιαίου franchise, στις σπουδαίες ρίζες του. Παρουσιάζουμε το Call of Duty Modern Warfare.
Έπειτα από χρόνια «εξέλιξης», όταν τα «κοστούμια» της Activision πίστευαν πως το σωστό επόμενο βήμα για τη σειρά ήταν να πάει… στο διάστημα, λάβαμε ένα Call of Duty που είχαμε χρόνια να δούμε. Παρότι φέρει τον ίδιο τίτλο με το ιστορικό Modern Warfare του 2007, πρόκειται για κάθε τι άλλο παρά απλή αντιγραφή ή remake, όμως όπως και τότε, καταφέρνει να ανεβάσει τη σειρά σε νέα ύψη.
Επιστρέφοντας στο σήμερα και στους μικρότερης έκτασης πολέμους που μαίνονται ανά την υφήλιο, το Modern Warfare μας βάζει στα παπούτσια δύο (κυρίως) πρωταγωνιστών, με ξεχωριστές ιστορίες που, τελικά, συναντιούνται όσο προχωρούμε.
Με τον εμβληματικό Captain Price στα ηνία μιας αγγλικής ομάδας SAS, και την επαναστάτρια Farah να συμμαχεί με έναν σύμμαχο πράκτορα της CIA στην ανατολή, έχουμε δυο καλοδουλεμένους χαρακτήρες που μας τραβούν μέσα στην πλοκή. Όταν μια άκρως μυστική αποστολή ανάκτησης ενός επικίνδυνου χημικού πηγαίνει εντελώς στραβά, ο “Alex” της CIA μένει πίσω στην (φανταστική) χώρα του Urzikstan, και έρχεται σε επαφή με την Farah ώστε και οι δυο να επωφεληθούν, ο ένας από τον άλλο. Παράλληλα, μια αυτοκτονική βομβιστική επίθεση στην καρδιά του Λονδίνου κινητοποιεί την SAS στο να φτάσει στη ρίζα του προβλήματος, και ένα ανθρωποκυνηγητό ξεκινά στις γειτονιές της Αγγλίας.
Πίσω από τα προβλήματα των πρωταγωνιστών, βρίσκονται οι Ρώσοι και οι πολέμαρχοι της Al-Qatala, αντίστοιχα για τους Kyle “Gaz” Garrick και “Alex” που χειριζόμαστε καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού – με μικρές εξαιρέσεις. Είναι μια φορμουλαϊκή πλοκή, που έχουμε ξαναδεί ακόμα και μέσα στην ίδια τη σειρά (και ναι, πρόκειται για reboot), όμως αυτό δεν πρέπει να σας κρατήσει μακριά. Στα σημεία, πρόκειται για μια δυνατή ιστορία, με εκπληκτικές ερμηνείες από τους κύριους χαρακτήρες αλλά και αξιομνημόνευτες αποστολές – θα έλεγα, εφάμιλλες της διάσημης “All Ghillied Up”. Χωρίς να προσπαθεί να γίνει προκλητικό μόνο και μόνο για να βγει στα πρωτοσέλιδα, καταφέρνει να αποτυπώσει την φρίκη του πολέμου από πολλές μεριές.
Αυτό λειτουργεί τόσο υπέρ τού παιχνιδιού, όσο και κατά. Οι μεγάλης έκτασης μάχες του παρελθόντος, δεν εμφανίζονται τόσο συχνά πλέον, ή έστω, ο παίκτης δεν έχει τόσο ενεργό ρόλο σε αυτές. Η έμφαση σε μικρότερες μάχες, ακόμα και εντός κατοικημένων περιοχών, λειτουργεί θετικά στο να σας φέρνει πιο κοντά στην ωμή πραγματικότητα μιας εμπόλεμης ζώνης, όμως χάνει την αίσθηση της κλίμακας που είχαν τα παλαιότερα παιχνίδια. Βεβαίως, ο καθένας ψάχνει κάτι διαφορετικό, όμως πρόκειται για μια διαφορετική πορεία σε σχέση με το παρελθόν της σειράς. Από τις ακτές της Νορμανδίας, σε black ops αποστολές στο Λονδίνου, χάνεται η αίσθηση του επικού όμως γεννιέται κάτι άλλο: ο φόβος του να μετατραπεί η γειτονιά σου σε σκηνικό πολέμου.
Περίπου έξι ώρες μετά την αρχή του campaign, εξερεύνησα τα υπόλοιπα που προσφέρει το πακέτο, με πρώτη στάση το multiplayer. Με νέα modes, όπως το 2vs2 Gunfight ή το 64 παικτών Ground War (που περιλαμβάνει οχήματα), το Call of Duty Modern Warfare έχει κάτι για όλους, όμως όχι απλώς για να τους ικανοποιήσει, αλλά για να τους κρατήσει. Φυσικά, ο όγκος των παικτών παραμένει στα κλασικά κι αγαπημένα TDM, Domination κλπ, τα οποία πλέον (ευτυχώς) συγκεντρώνονται εύκολα κάτω από ένα μαζικό playlist, το Quick Play. Οι παίκτες μπορούν να αλλάξουν ποια modes περιλαμβάνονται στον κύκλο του Quick Play, όμως η σμίκρυνση της λίστας κάνει το μενού πιο εύχρηστο και τα υπόλοιπα (νέα) modes πιο ορατά.
Αυτό που απευθείας μου έδωσε μεγάλη χαρά, είναι η μικρότερη έμφαση στα gadgets και τα περιφερειακά, καθώς πλέον οι παίκτες πρέπει να εστιάσουν περισσότερο στον εχθρό, το όπλο τους και την τακτική τους αντί να στηρίζονται στην εύκολη λύση. Κέρδος; Οι μάχες φαντάζουν (και είναι) περισσότερο μεταξύ στρατιωτών, παρά μεταξύ όπλων και drones. Αν ένας τίτλος Call of Duty έπρεπε να έχει βασιστεί στο “boots on the ground” marketing, μετά από τόσα χρόνια, είναι αυτός – ας μη θυμηθώ πως το Call of Duty Black Ops IIII χαρακτηρίστηκε “boots on the ground”. Φυσικά, αυτό δε σημαίνει πως δεν υπάρχουν ενδιαφέροντα gadgets, killstreaks και “Field Upgrades” για να βοηθήσουν τον παίκτη. Τα Field Upgrades λειτουργούν ως “ultimate ability” με charge time, και ποικίλλουν από ammo boxes έως αθόρυβα βήματα. Κατά τα άλλα, ο παίκτης διαλέγει perks, killstreaks, όπλα και εξοπλισμό σε κάθε loadout του, προτού μπει στη μάχη.
Μια μεγάλη αλλαγή έρχεται στο πώς λειτουργούν τα upgrades/attachments όπλων. Χρησιμοποιώντας ένα όπλο, το κάνετε “level up” και ξεκλειδώνονται περισσότερα attachments στις διάφορες θέσεις (κάννη, διόπτρα κλπ), από τα οποία διαλέγετε ένα ανά θέση. Αυτά, με τη σειρά τους, επιφέρουν αυξομειώσεις στατιστικών – μια μεγάλη διόπτρα με μεγάλο zoom κάνει βαρύτερο το όπλο και επομένως, προσθέτει καθυστέρηση στο να έρθει από τον ώμο στο μάτι. Οι παράμετροι αυτές κάνουν τα όπλα να συμπεριφέρονται πολύ διαφορετικά από παίκτη σε παίκτη, ακόμα και αν χρησιμοποιείται το ίδιο ακριβώς όπλο, ενώ οι δεκάδες επιλογές ανά θέση σας προτρέπουν να «κολλήσετε» σε 3-4 όπλα (ένα ανά περίσταση) και να πειραματιστείτε με τους τόσους πιθανούς συνδυασμούς.
Και το πώς συμπεριφέρονται τα όπλα, είναι μια άλλη ιστορία. Ανέκαθεν, αναγνωρίζαμε πως το Call of Duty είναι arcade σειρά, με μικρή αγάπη για τον ρεαλισμό όσον αφορούσε την κίνηση, τη συμπεριφορά των όπλων και ούτω καθεξής. Με το Modern Warfare, τα δεδομένα αλλάζουν, καθώς τα όπλα «κλωτσάνε» περισσότερο από ποτέ, η κίνηση είναι πιο φυσική από ποτέ, και οι αντιδράσεις – το περιμένετε – πιο φυσικές απο ποτέ. Δίνω σε όλα έμφαση, καθώς στο σύνολό τους, κάνουν το Modern Warfare μια εντελώς διαφορετική εμπειρία από τα παλαιότερα παιχνίδια, καθώς ακόμη και μικρές λεπτομέρειες όπως το να ανεβοκατεβαίνεις σκάλες και να κινείται το κεφάλι-κάμερα, συμβάλλουν στην ρεαλιστικότερη εμπειρία. Η προσθήκη μιας κίνησης slide (σκύψιμο μετά από sprint) και η δυνατότητα να στερεώνετε το όπλο σε οποιαδήποτε επιφάνεια (π.χ. έναν πάγκο ή μια γωνία) προσθέτουν επιπλέον στρατηγικές επιλογές αλλά και κάνουν τη δράση να κυλάει ομαλότερα. Εν ολίγοις, το Call of Duty Modern Warfare παραμένει περισσότερο arcade παρά ρεαλιστικό, παραμένει παιχνίδι γρήγορου ρυθμού, όμως δίνει «ανάσες» και επιβραβεύει τον παίκτη που θα παίξει πιο συνειδητοποιημένα, αντί να τον έχει εξ ορισμού σε μειονεκτική θέση ενάντια στους run’n’gunners.
Από την άλλη μεριά, υπάρχει το Co-Op mode, όπου παρέα με φίλους, αναλαμβάνετε αποστολές σε διάφορα μέρη του πλανήτη – να χακάρετε υπολογιστές, να φυλάξετε περιοχές από ορδές εχθρών και πάει λέγοντας. Παρότι προσπαθεί να έρθει κοντά στο Spec Ops mode των παλαιότερων τίτλων Modern Warfare, απέτυχε να κρατήσει το ενδιαφέρον μου – χωρίς να είμαι σίγουρος πως αυτό είναι δικό του πρόβλημα, ή απλώς, δεν φτάνει τα εξαιρετικά ύψη τού multiplayer. Μετά τις μάχες του Ground War και με την αδρεναλίνη στα ύψη έπειτα από ένα έντονο Domination, το να πολεμάς ενάντια σε ΑΙ στρατιώτες φαντάζει λίγο απλό.
Μια σημαντική προσθήκη, είναι η υποστήριξη crossplay μεταξύ PC, PlayStation 4 και Xbox One από την πρώτη ημέρα. Πέραν τούτου, οι παίκτες ματσάρονται βάσει input method (χειριστήριο ή keyboard/mouse) και ένα σύμβολο δίπλα στο όνομά τους το κάνει ξεκάθαρο, σε περιπτώσεις μικτών lobbies. Το crossplay μπορεί να απενεργοποιηθεί ή ενεργοποιηθεί με μια απλή επιλογή στο μενού, και για κάποιο λόγο, βρήκα πως βοηθάει στους χρόνους εύρεσης match αν είναι απενεργοποιημένο – φανταζόμουν το ανάποδο. Ίσως ο αλγόριθμους που ισομοιράζει βάσει input method είναι πολύ αυστηρός, ή οι παίκτες το απενεργοποιούν; Όπως και να έχει, η βασική του χρησιμότητα για εμένα είναι να παίζω με φίλους από άλλες πλατφόρμες, το οποίο λειτουργεί άψογα. Με μεγάλη ευκολία, μπορείτε να προσκαλέσετε τον οποιονδήποτε στο γκρουπ, ενώ υπάρχει τόσο in-game voice chat, όσο και text chat, ανεξαρτήτου πλατφόρμας. Αν αυτό είναι το μέλλον του multiplayer, μετά χαράς το δέχομαι – καθείς στην πλατφόρμα που θέλει, όμως παίζουμε όλοι παρέα.
Άλλο ένα κομμάτι της σειράς, στο οποίο ασκώ συχνά κριτική, είναι τα γραφικά. Παρότι πάντοτε επιβραβεύω το ότι κάθε παιχνίδι παραμένει κλειδωμένο στα 60fps πάση θυσία, κάποιες φορές, αυτή η θυσία είναι… υπερβολική. Η Infinity Ward, παρότι δεν θα το παραδεχτεί κανείς, με άκουσε έπειτα από τόσα χρόνια και έκανε μια σημαντική αναβάθμιση στη μηχανή γραφικών της, καθώς το Call of Duty Modern Warfare όχι απλώς κρατά τον στόχο των 60fps, αλλά δείχνει πανέμορφο σε κάθε στιγμή. Το motion capture των προσώπων είναι άψογο, και οι υφές των μοντέλων εξαιρετικές, κάνοντας τους (σημαντικούς, έστω) χαρακτήρες να εμφανίζονται φωτορεαλιστικοί. Ο φωτισμός των χώρων και η πολυπλοκότητα της κάθε πίστας του campaign, είναι φανταστικά όταν συνδυάζονται, καθώς δημιουργούνται εικόνες που μένουν και εντυπωσιάζουν – κάτι που είχα πολλά χρόνια να ζήσω με Call of Duty. Και μια ακόμη πινελιά, είναι η ηθοποιία, η οποία παρομοίως μένει σε υψηλά επίπεδα από την αρχή έως το τέλος, επιτέλους κάνοντας το, όπως πάντα, κινηματογραφικό campaign να μένει στον νου μετά τις λίγες ώρες που θα περάσετε μαζί του. Όπως ανέφερα και πριν, τα animations είναι εξίσου ομαλά και ρέουν με τη δράση, συμπληρώνοντας ένα σύνολο εντυπωσιακών αναβαθμίσεων στη μηχανή γραφικών που, κατ’ εμέ, έπρεπε να έχει συμβεί εδώ και χρόνια. Αντίστοιχα, οι ήχοι των όπλων, των εκρήξεων, της πόρτας που κλωτσάς να ανοίξει – όλα έχουν φτιαχτεί με υψηλά standards και με ένα καλό ηχοσύστημα, μπορείτε να τα εκτιμήσετε πλήρως. Βέβαια, η τόσο μεγάλη αναβάθμιση στη μηχανή γραφικών δεν ήρθε απροβλημάτιστα, καθώς ουκ ολίγες φορές έχω μπει σε multiplayer match και ο χάρτης δεν φόρτωνε πλήρως για τη διάρκεια του μισού παιχνιδιού, και κατέληγα να βλέπω μέσα από τοίχους ή να κουτουλάω σε ανύπαρκτα εμπόδια. Κατά τα άλλα, πέραν κάποιων προβλημάτων σύνδεσης που απλώς με καθυστερούσαν, δεν αντιμετώπισα σοβαρά προβλήματα με bugs (έπαιζα σε Xbox One X).
Τέλος, τα μισητά loot boxes, map packs και season pass εξαφανίζονται πλήρως, και τη θέση τους παίρνουν δωρεάν updates και ένα σύστημα battle pass. Επιπλέον περιεχόμενο θα προστίθεται τακτικά, δωρεάν για όλους, ενώ όλα τα όπλα, attachments και γενικότερα πράγματα που επηρεάζουν το gameplay, προσφέρονται αυστηρά μέσω παιχνιδιού και ποτέ μέσω αγορών. Το battle pass, το οποίο να σημειωθεί πως ακόμα δεν έχει προστεθεί, λέγεται (από την Activision) πως θα είναι ξεκάθαρο και τίμιο για όλους, καθώς θα έχουν πλήρη γνώση του τι παίρνουν και πότε. Αν τηρήσει τον λόγο της στο ακέραιο, μιλάμε για τεράστιες και θετικές αλλαγές σε ένα franchise που τις χρειαζόταν όσο λίγα άλλα.
Κλείνοντας, ας κάνω ένα ρεζουμέ των παραπάνω. Με λίγες λέξεις, πρόκειται για το κορυφαίο Call of Duty των τελευταίων 7 χρόνων, ένα άξιο reboot του ιστορικού Modern Warfare, και ένα καλοφτιαγμένο, εθιστικό shooter. Με πολλές προσθήκες, θετικές αλλαγές και λύσεις χρονίων προβλημάτων, η Infinity Ward (και η μισή ντουζίνα studios που τη βοήθησαν) παρέδωσε ένα shooter που ξεχωρίζει, έχει καρδιά και πάνω απ’ όλα, χαράζει μια λαμπρή πορεία για το μέλλον της (κουρασμένης) σειράς.
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
