Call of Duty: Black Ops III Review

Άλμα στο μέλλον, με τα πόδια ριζωμένα στο παρελθόν. Παρουσιάζουμε τον νέο τίτλο της Treyarch, Call of Duty: Black Ops III.

Η σειρά Call of Duty ανέκαθεν αποτελούταν από προσωπικές ιστορίες στρατιωτών που, παρά την εξωφρενική δράση και ακατάπαυστο ρυθμό, μπορούσαν να σε κρατήσουν ως το τέλος κολλημένους στην οθόνη ακόμα κι αν δενόσουν με τον χαρακτήρα που χειριζόσουν σε έστω και επιφανειακό επίπεδο. Τα δύο πρώτα Black Ops επιχείρησαν νέα πράγματα, όπως το επιστημονική φαντασία και πολλαπλά τέλη. Το Black Ops III, αντίθετα, παραθέτει μια από τις πιο αδύναμες Call of Duty ιστορίες, από χαρακτήρες ως πλοκή.

Κύριος φταίχτης είναι το κομμάτι “πρωταγωνιστής”, όπου πλέον δεν χειριζόμαστε κάποιον, π.χ., Soap ή Captain Price, όμως έναν ανώνυμο “πουθενά” που δημιουργούμε για τις ανάγκες της ιστορίας. Το γεγονός αυτό δεν δίνει περιθώρια ανάπτυξης σχέσης με το άτομο αυτό, που πρακτικά ήρθε από το πουθενά. Υπάρχει επιλογή να είναι άνδρας ή γυναίκα, όμως προφανώς δεν παίζει κανένα ρόλο, αφού ακόμα κι ως γυναίκα οι άλλοι θα σε καλέσουν με ανδρικά προσωνύμια. Σαν να μη φτάνει αυτό, χωρίς να κάνω spoil στοιχεία της πλοκής, ο κόσμος που βιώνουμε δεν έχει καμιά απολύτως ανάπτυξη και — όπως όλα γύρω — απλώς… υπάρχουν. Στο πεντάωρο που περίπου διαρκεί, θα παίξετε μια αράδα levels τα οποία μοιάζουν πάρα πολύ το ένα με το άλλο, ενώ ευτυχώς μπορείτε να γλυτώσετε την ταλαιπωρία (γιατί περί αυτού πρόκειται) του πεντάωρου· για πρώτη φορά μπορείτε να διαλέξετε οποιαδήποτε πίστα από τη λίστα ακόμα κι αν δεν παίξατε την χρονολογικά προηγούμενη, οπότε πρακτικά μπορείτε να παίξετε κατευθείαν την τελευταία.

Την μια στιγμή εξουδετερώνετε ρομπότ, την άλλη τρομοκράτες, την άλλη σώζετε μια σημαντική προσωπικότητα του Κάιρο, με μια κοινή σταθερή αξία σε όλα τα σενάρια: τον τρόπο. Ομολογουμένως, το Black Ops III δίνει περισσότερα εργαλεία για να “παίξετε” με τον εχθρό από οποιοδήποτε άλλο Call of Duty, μέσα από τρία ξεχωριστά Skill Trees που ξεκλειδώνουν άλλες δυνάμεις και άλλο τρόπο παιχνιδιού. Αυτό γίνεται μέσα από εμπειρία που αποκτάτε παίζοντας το Campaign, την οποία χρησιμοποιείτε για ξεκλείδωμα δυνάμεων, ενδυνάμωση του βασικού σας όπλου ή τα παραδοσιακά Perks. Στην ουσία, το πώς χτίζετε τον χαρακτήρα σας στο Campaign δεν διαφέρει πολύ από το ίδιο πράγμα που συμβαίνει στο multiplayer.

Από μόνο του δεν επηρεάζει πολύ το παιχνίδι, καθώς οι δυνάμεις δίνουν ένα συγκεκριμένο πλεονέκτημα που όμως δεν είναι εντελώς απαραίτητο για την ολοκλήρωση του Campaign, αφού απαιτούν και μια περίοδο cooldown ανάμεσα στις χρήσεις κατά τις οποίες “περιορίζεστε” στα παραδοσιακά όπλα, χειροβομβίδες και μπουνιές. Εδώ έρχεται το co-op για πρώτη φορά στην ιστορία της σειράς, που επιτρέπει να παίξετε το Campaign με έως και τρεις ακόμα συμπαίχτες, φυσικά ο καθένας με τα δικά του ταλέντα, skills κ.ο.κ. Όπως καταλάβατε, το μεγαλύτερο μέρος διασκέδασης με το Campaign έρχεται όταν βάλετε μέσα κάποιον φίλο, ειδικότερα με διαφορετικές δυνάμεις για να “δέσει” το μίγμα, είτε online είτε από την ίδια κονσόλα, είτε ακόμα και με LAN μεταξύ κονσολών σε τοπικό δίκτυο — σπανιότατο για τις μέρες μας. Αν, δε, έχετε τόσο μεγάλη πίστη στις δυνάμεις σας, μπορείτε να παίξετε το νέο Realistic Mode, το οποίο ανεβάζει δραματικά τη δυσκολία — μια σφαίρα, χτύπημα κλπ φέρνουν το τέλος. Προτείνεται μόνο για όσους έχουν γερά νεύρα. Με εντυπωσίασε πως, παρά το πλήθος διαφορετικών εχθρών, στο Realistic δεν ένιωσα ποτέ αδύναμος ή σε μειονεκτική θέση.

Ρόλο σε αυτό έπαιξαν και οι νέοι μηχανισμοί κίνησης, που πλέον ενσωματώνουν το μελλοντικό, cyborg κοστούμι με πληρότητα. Τρέξιμο σε τοίχους, διπλό άλμα και άλλα έρχονται και δένουν με μεγάλη φυσικότητα και ελάχιστη προσπάθεια κατανόησης από μεριάς μου, κάνοντας την ροή πολύ ευχάριστη. Για αυτούς που δεν καταφέρνουν να πηδούν από τοίχο σε τοίχο ή να σημαδεύουν τρέχοντας, υπάρχει η επιλογή Freerun, η οποία δίνει διάφορες πίστες για εξάσκηση των νέων ικανοτήτων και κρατά τους καλύτερους χρόνους ολοκλήρωσης, δίνοντας και κίνητρο για επανάληψη ως την τελειότητα. Η Treyarch φρόντισε αυτές οι ικανότητες να μείνουν “κρυμμένες” πίσω από ένα Skill Tree για το Campaign, όμως ξεκλειδώνονται εξ αρχής για όλους τους παίχτες στο Multiplayer.

Το οποίο Multiplayer είναι ο πραγματικός κυρίαρχος του τίτλου. Οι γρήγορες μάχες που χαρίζουν οι ενδυναμωμένοι με εμφυτεύματα στρατιώτες δίνουν έναν νέο, φρέσκο αέρα στο δοκιμασμένο και άκρως διασκεδαστικό mode που παραδοσιακά υπάρχει στη σειρά. Ίσως αγκαλιάζοντας για πρώτη φορά τον τίτλο του ως eSports φαινόμενο, προσθέτει τους Specialists, προκατασκευασμένους χαρακτήρες με δύο ξεχωριστές δυνάμεις ο καθένας, που όμως κατά τα άλλα είναι χειριζόμενοι με τον ίδιο τρόπο και λειτουργούν με το Pick 10 σύστημα loadout που γνωρίζουμε εδώ και χρόνια. Έχοντας 10 πόντους για ξόδεμα, ο παίχτης πρέπει να διαλέξει μεταξύ όπλων, αναβαθμίσεων γι’ αυτά, perks, killstreaks και χειροβομβίδες μη ξεπερνώντας το όριο ενώ κάθε αντικείμενο κοστίζει έναν πόντο. Η κατάκτηση νέων levels προσφέρει Unlock Tokens που χρησιμοποιούνται για να ξεκλειδώσουν νεότερα και δυνατότερα αντικείμενα εξοπλισμού. Με αυτά τα εργαλεία, ο παίχτης παίζει το κλασικό παιχνίδι Call of Duty που αγαπά εδώ και χρόνια ενώ η δύναμη (διαλέγεις μια από τις δύο για κάθε ματς) γεμίζει σταδιακά με την πάροδο του χρόνου, όμως καλή απόδοση στο παιχνίδι επισπεύδει τη διαδικασία.

Οι δυνάμεις ποικίλουν από ένα δυνατό χτύπημα της γης με δύο Gravity Spikes τα οποία παράγουν μεγάλη δόνηση σε μια περιοχή γύρω και σκοτώνουν πολλαπλούς αντιπάλους, ενώ η χαρακτήρας Sparrow μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα τόξο που κάνει μεγαλύτερη ζημιά από κάθε όπλο. Φυσικά, μετά από κάθε χρήση δύναμης ξαναγυρνάμε στο γέμισμα της μπάρας της. Η επιλογή όλοι ανεξαρτήτως στο multiplayer να έχουν πρόσβαση σε δυνάμεις όπως τρέξιμο στον τοίχο, διπλό άλμα ή σύρσιμο με τα boosters για αποφυγή δίνουν ξεχωριστό χαρακτήρα στην ξέφρενη δράση, η οποία εκτυλίσσεται πιο γρήγορα από ποτέ — κάθε σύγκρουση με εχθρό μπορεί να αποτελέσει μια ανεπανάληπτη ανταλλαγή πυρών. Για χάριν ισορροπίας, κάθε χρήση των boosters χρησιμοποιεί μια μπάρα ενέργειας η οποία σχεδόν άμεσα ξαναγεμίζει, ειδικά αν χρησιμοποιείτε συγκεκριμένα perks, όμως αυτό επιτρέπει 1 με 2 κινήσεις ανά περίπου 5 δευτερόλεπτα (στην περίπτωσή μου) το οποίο βοηθά να κρατήσει το στυλ προσγειωμένο. Παίρνοντας υπόψη και τα μέχρι 18 άτομα που μπορούν να παίζουν ταυτόχρονα, αυτό βοηθά στο να μην μετατρέπονται τα ματς σε ανοργάνωτη παιδική χαρά· κατά βάθος, είναι το παραδοσιακό μας Call of Duty, φορώντας εμφυτεύματα. Μοναδικό μου παράπονο είναι πως, παρά το όπως πάντα έξοχο map design, υπάρχουν πολλά αόρατα τείχη που εμποδίζουν τον παίχτη εμφανώς, πιθανότατα διότι θα προσέφεραν ένα άνισο πλεονέκτημα. Κατά τ’ άλλα, ένα παράπονο που οι παίχτες είχαν με το Advanced Warfare (το review μας είναι εδώ) ήταν ότι η δυνατότητα να κάνεις boost προς πάσα κατεύθυνση έκανε τις μονομαχίες πιο κοντινές στο Quake παρά στο Call of Duty, κι έτσι αυτό διορθώθηκε στο Black Ops III.

Για το τέλος άφησα το αγαπητό Zombies mode που έχει φτάσει να πουλά μόνο του το Call of Duty σε πολλούς. Καταρχάς, εδώ ξεχάστε οποιαδήποτε ανάμειξη με εμφυτεύματα, cyborgs κλπ. Ετοιμαστείτε για μια noir περιπέτεια με θεμέλιά της ηθοποιούς όπως ο Jeff Goldblum (Jurassic Park), η οποία μένει πιστή στο μοντέλο Zombies που απολαμβάνουμε εδώ και χρόνια δίχως μεγάλες αλλαγές τόσο όσο ρυθμίσεις. Η μοναδική αξιοσημείωτη νέα προσθήκη είναι η δυνατότητα να γίνεστε το “Beast” όταν εκπληρώνετε κάποια κριτήρια, το οποίο είναι ένα τέρας που θα μπορούσε να έχει φτιάξει ο Lovecraft (όπως θα έλεγε κι ο δικός μας Δημήτρης), με τεράστια πλοκάμια και απόκοσμη εμφάνιση, οπλισμένο με πλοκάμια που ρίχνουν ηλεκτρισμό και φτάνουν απομακρυσμένους διακόπτες κλπ. Αν πάρουμε την πλοκή και τους χαρακτήρες μόνους τους, νομίζω ότι θα άξιζε να είναι αυτό το Campaign Mode που χρειαζόμασταν, αλλά ελπίζω πως μελλοντικά παιχνίδια θα καταφέρουν να χτυπήσουν τη φλέβα χρυσού που βρίσκεται κάπου εκεί έξω. Από το voice acting ως την, έστω, τρίλεπτη παρουσίαση των χαρακτήρων στην αρχή και την αναγνώριση του δράματος τού καθενός, το Zombies άνετα “πατάει” το Campaign.

Για όσους αγαπούν τα cyborg εμφυτεύματα και τα zombies, υπάρχει το Nightmares Mode που ξεκλειδώνεται μετά το τέλος του Campaign το οποίο δίνει την ευκαιρία να το ξαναπαίξετε όμως με Zombies — δηλαδή, δεν μοιάζει σε τίποτα με το Zombies Mode πέραν των εχθρών. Είναι μια καλή προσθήκη σε ένα παιχνίδι που σφύζει από υλικό.

Οι κάτοχοι PlayStation 3 και Xbox 360 θα δυσαρεστηθούν να μάθουν ότι το παιχνίδι δεν περιέχει ούτε split-screen multiplayer ούτε, κυρίως, Campaign. Είναι αποκλειστικά online με Multiplayer και Zombies και απαιτεί τουλάχιστον 16GB μνήμης. Το γεγονός πως πωλείται σε τιμή retail, δηλαδή προτεινόμενη τιμή τα 59.99€ για τη χώρα μας, είναι τουλάχιστον ντροπιαστικό αν αναλογιστούμε ότι όχι μόνο δεν δίνει το ίδιο υλικό με τις άλλες εκδόσεις, όμως υποφέρει κι από προβλήματα με bugs μέχρι και θέματα των γραφικών!

Μιλώντας για αυτά, οπτικά είναι ανάμεικτα τα συναισθήματά μου. Οι κινήσεις γίνονται με μεγάλη άνεση και όμορφη ροή, όμως μερικά animations (κυρίως, ότι δεν αφορά ανθρώπους) είναι εντελώς μηχανικά και απότομα. Κυρίως υπάρχουν στο Campaign, όμως θα τα βρείτε και αλλού. Κατά τ’ άλλα, η μηχανή γραφικών έχει δείξει τα χρόνια της εδώ και πολύ καιρό, και ενώ το Black Ops III δεν είναι άσχημο δεν νομίζω ότι μπορεί να χαρακτηριστεί εξ ορισμού new-gen παιχνίδι. Εντυπωσιακός φωτισμός βρίσκει εντελώς μη εμπνευσμένα μοντέλα, και τα textures σε αυτά ποικίλουν από εξαιρετικά ως μέτρια. Τα 60fps διατηρούνται σταθερά μεν, που είναι το κυριότερο για εμένα, όμως με το γνωστό κόστος των γραφικών γενικότερα. Στις νέες εκδόσεις δεν εντόπισα ούτε προσωπικά ούτε από έρευνα κάποιο επίμονο bug, γεγονός που με κάνει να σκέφτομαι τι συνέβη με τις δυο παλαιότερες εκδόσεις.

Συνοπτικά, το Black Ops III φέρνει ένα αδύναμο Campaign που βασίζεται πολύ στο co-op για να γίνει υποφερτό, όμως τα Multiplayer και Zombies λάμπουν όπως ποτέ άλλοτε. Αν ακόμα δεν έχετε βρει ένα shooter που τικάρει όλα σας τα κουτάκια, αξίζει να ρίξετε μια ματιά κι εδώ.

[wp-review]

 

Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!