H Phase Three πέρασε και πήγαμε στο Phase Four του Marvel Cinematic Universe. Αυτό συμβαίνει διότι το Avengers: Endgame έφτασε επισήμως στους κινηματογράφους. Όταν πήγαινα να δω το Endgame, σκεφτόμουν τον 11χρονο Γιώργο, να βλέπει το μακρινό 2008, το πρώτο Iron Man, με τον Robert Downey Jr, στον ρόλο του δισεκατομμυριούχου Tony Stark. Τότε δεν ήξερα τι επρόκειτο να δω, αφού το μόνο που ήξερα από σούπερ-ήρωες τότε, ήταν ο Superman & o Spider-Man. Ωστόσο με αυτή ακριβώς την ταινία άρχισε μια βαθιά ενασχόληση και αγάπη με τα comics, η οποία διαρκεί μέχρι και σήμερα.
Αρκετές ταινίες μετά και ήρθε η ώρα του μεγάλου αυτού κινηματογραφικού περιβάλλοντος της Marvel να περάσει σε άλλη φάση της μακράς ζωής του. Κάτι που ξέραμε πως λίγο πολύ θα γίνει. Και ενώ με το Avengers: Infinity War έγινε η αρχή του μεγάλου “φινάλε” για κάποιους, με το Endgame αυτό το φινάλε ολοκληρώνεται και ταυτόχρονα σημάνει πως ολοκαίνουργια πράγματα έρχονται στο μέλλον για το MCU. Καθόμαστε στην αίθουσα κινηματογράφου λοιπόν, βλέπουμε ότι η ταινία ξεκινάει (αφού περάσουμε τις βαρετές διαφημίσεις που λένε να κλείσουμε το κινητό μας, ενώ ξέρουμε όλοι ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί), φώτα, κάμερα, δράση και πάμε να δούμε τι είδαμε στο Avengers: Endgame σε ένα εντελώς SPOILER free review.
Λίγα λόγια για την πλοκή χωρίς πολλά πολλά, προς αποφυγή spoilers. Μετά τα γεγονότα του Infinity War, έχουν μείνει κάποιοι συγκεκριμένοι Avengers. Captain America, Thor, Bruce Banner, Black Widow, War Machine & Rocket στην Γη, Nebula & Tony Stark στο διάστημα. Ο μισός πληθυσμός έχει χαθεί, χωρίς να ξέρουμε τι έχουν απογίνει άλλοι ήρωες, όπως ο Hawkeye ή ο Ant-Man που εν τέλει, οι Avengers τους βρίσκουν. Πιστέψτε με, θέλω πολύ να σας πω παραπάνω για την πλοκή, αλλά φοβάμαι ότι θα σας χαλάσω την εμπειρία. Οπότε όχι, δεν μπορώ να πω ότι σας είπα λόγια για την πλοκή, αλλά σας είπα την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι ήρωες μας. Πάντως η λέξη ” κλειδί” για όλους αυτούς τους ήρωες, είναι η λύτρωση. Λύτρωση για το λάθος τους απέναντι στους νεκρούς ήρωες που ο Thanos αφάνισε. Σε αυτήν την κατάσταση βρίσκονται οι Avengers.
Την κατάσταση στην οποία τους έβαλαν οι σκηνοθέτες μας, τα αδέρφια Russo, τα οποία ανέλαβαν να μας φέρουν μια τρίωρη ταινία, η οποία θα αποτελούσε το αμάλγαμα της Marvel για να πει το μεγάλο αντίο (;) σε μια ομάδα υπέρ-ηρώων, η οποία έχει αγαπηθεί τόσο πολύ, όσο καμία άλλη. Και το καταφέρνουν σε ένα μεγάλο μέρος της ταινίας, χωρίς ωστόσο να λείπουν τα μικρά λάθη που δεν σου χαλάνε πλήρως την εμπειρία, ωστόσο τα παρατηρείς και κάθεσαι σε φάση “Εμ, ναι, αυτό θα μπορούσαμε να το είχαμε δει καλύτερα.” Αλλά ας μην κάνω κατακλείδα τώρα, ως άλλος Ιωάννης Φωτογιαννόπουλος (αν δεν ξέρετε για ποιον μιλάω, το παιδί που γράφει για Anthem συνέχεια), ο οποίος όταν δει αυτήν την παράγραφο θα μου πει “Καλά Γιώργο, κάνεις review για ανθρώπους που πετάνε ακτίνες λέιζερ με τα χέρια τους. Δεν είσαι Κουτσογιαννόπουλος. Άραξε.”. Έχεις δίκιο φίλε μου Ιωάννη. Τι να κλα…εεμ εννοώ φυσικά ότι εγώ είμαι ένα ΤΣΙΚ πιο χαρισματικός από τον Κουτσογιαννόπουλο. Τέλος πάντων, ας μην φλυαρώ άσκοπα.
Να προσέχετε πολύ την ταινία και να έχετε έρθει προετοιμασμένοι, έχοντας φυσικά παρακολουθήσει και το Avengers: Infinity War, καθώς υπάρχουν πολλά γεγονότα, τα οποία συνδέονται με την ταινία που ο Thanos κατάφερε να εξολοθρεύσει το μισό σύμπαν. Αν το Infinity War, ήταν μια ταινία που μας έδειξε γιατί θα πρέπει να φοβόμαστε τον Θάνο (ο κυρ Θάνος πέθανεεεεε, παραπονεμένος. Ωραίο τραγούδι αυτό. Μου αρέσει) και γιατί πρέπει να τον θεωρούμε απειλή για την ανθρωπότητα (αφού μέχρι τότε σε post-credits και σε cameos τον είχαμε δει), το Avengers: Endgame είναι μια ταινία “γιορτής” απέναντι σε μια ομάδα που επί 11 χρόνια, ο κάθε ένας με τον δικό του τρόπο, μεγάλωσε και επηρέασε γενιές και γενιές ανθρώπων.
Σε αυτό το πόνημα, κλαις, συγκινείσαι, πονάς, χαίρεσαι, γελάς. Υπάρχει μια τεράστια ποικιλία συναισθημάτων, που κάθε φαν και μη φαν των Marvel Comics, θα εκτιμήσει. Τα συναισθήματα πιάνουν και τους χαρακτήρες σου. Πονάς μαζί τους, νιώθεις σε τι κατάσταση βρίσκονται μετά το Infinity War και το νιώθεις στο πετσί σου. Αν κάνει κάτι καλά η Marvel, είναι να χτίζει χαρακτήρες βασισμένους στην φαντασία και βασισμένους στην ανθρώπινη πραγματικότητα. Και εδώ το βλέπουμε αυτό. Για εμένα, ο φόρος τιμής στην “Αγία Τριάδα” της Marvel (Iron Man, Captain America, Thor) είναι ίσως ότι καλύτερο έχουν δει τα ματάκια μου ως προς το κλείσιμο ιστορίας ενός χαρακτήρα. Ποτέ δεν έχει τύχει να μην έχω παράπονα σε ταινία Marvel για την ανάπτυξη των χαρακτήρων, αφού πάντα κάτι ένιωθα ότι έλειπε. Τώρα δεν είχα απολύτως κανένα παράπονο. Όλοι τους παίζουν σημαντικό ρόλο στην πλοκή, συμπεριλαμβανομένου του Hawkeye, ο οποίος επιστρέφει δυναμικά και ίσως πρώτη φορά ενδιαφερόμαστε πολύ και στηρίζουμε τον χαρακτήρα του τόσο ή ακόμη και της Nebula και του War Machine, τους οποίους πάντα τους θεωρούσαμε side-kicks παρά ήρωες.
Το κλίμα; Υποβλητικό και βαρύ που ωστόσο μέσα του, υπάρχουν κάποιες μικρές σταγόνες ελπίδας. Ο ήχος; Ανατριχιαστικά καλός. Το χιούμορ; Υπάρχει, με απολαυστικούς διαλόγους Thor (Άνδρας με κοιλίτσα γλυκιά καραμελίτσα, για όσους το είδαν ξέρουν τι εννοώ) και Iron Man φυσικά. Αλλά όχι απαραίτητα, που να το εκβιάζει η Marvel, όπως έκανε σε ταινίες, σαν το Ragnarok ή το Spider-Man:Homecoming. Μην ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε με την ομάδα μας να προσπαθεί να συνέλθει μετά το Snap του Thanos. Το στοιχείο της έκπληξης επίσης παίζει σημαντικό ρόλο, στο να μην περιμένεις το τι θα συμβεί. Φοβάσαι για τα πάντα και δεν ξέρεις από που θα σου έρθει η σοκαριστική στιγμή. Ειδάλλως μετά το Infinity War. Πάντως, αυτό που καταλαβαίνεις στην ταινία, είναι ότι ο κάθε χαρακτήρας ξεχωριστά συμβάλλει στο να γίνει αυτό το ταξίδι, μοναδικά όμορφο. Ακόμη και ο Thanos, ο οποίος είναι ένας κακός που λατρεύεις να μισείς.
Όλα αυτά φυσικά, γίνονται με την βοήθεια των αδερφών Russo, οι οποίοι δεν αποτελούν μόνο σκηνοθέτες της ταινίας, αλλά και fans όλων αυτών των ηρώων που φέρνουν επιτυχημένα στην ζωή. Και δεν χρειάζονται ούτε “σάλτσες”, ούτε εισαγωγές, αλλά αντίθετα βάζουν τον θεατή απευθείας στη θέση των original Avengers. Γιατί αυτούς τιμάει η ταινία, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Τους βάζουν να πονέσουν μαζί τους, να χαρούν και να λυπηθούν μαζί τους και αυτό είναι κάτι που κάνει απολαυστική την εμπειρία στον κινηματογράφο. Κάθε διάλογος και κάθε αντίδραση και κάθε γεγονός, χαρούμενο ή λυπητερό, όλα γίνονται με γνώμονα, την αγάπη για τα comics και αυτό το τρομερό κινηματογραφικό σύμπαν.
Και σίγουρα, δεν είναι τα πάντα τέλεια στην ταινία. Καλώς ή κακώς παιδιά, το Endgame διαρκεί 3 ώρες. Είναι αντικειμενικά μια προσπάθεια που είναι μεγάλη σε διάρκεια. Και μια τέτοια προσπάθεια κλεισίματος έχει και τα ρίσκα της. Για αυτό και βλέπουμε, μερικές φορές κάποια σκαμπανεβάσματα της ροής, τα οποία τείνουν κάποιες φορές να σε αποπροσανατολίσουν και κάποιες φορές όχι. Τα σκαμπανεβάσματα έχουν να κάνουν καθαρά με το κομμάτι των γεγονότων. Άλλα γεγονότα προσπερνιούνται γρήγορα και άλλα όχι, με αποτέλεσμα έτσι να βγαίνεις από την αίθουσα και να σκέφτεσαι “Χμ, εγώ νιώθω ότι κάτι λείπει”, άμα κάτσεις και το σκεφτείς καλά. Τεχνικά λάθη υπάρχουν επίσης, σίγουρα. Κάποια ειδικά εφέ ήταν άψογα, άλλα όχι τόσο και φαινόντουσαν ότι λόγω του μήκους της ταινίας και λόγω των γεγονότων, ίσως η προσοχή των θεατών να μην στρεφόταν προς τα εκεί. Δυστυχώς, εγώ τα πάντα ορώ.
Αλλά για να μην γίνομαι και εγώ κόπανος, για να κλείσω σιγά σιγά αυτό το review, το Avengers: Endgame είναι ένα ταξίδι. Οι Russos μαζί με τους Avengers, μας παίρνουν από το χέρι, χωρίς φανφάρες και μας οδηγούν σε ένα μεγάλο ταξίδι, με όλα τα συναισθήματα μέσα, χαράς, επειδή το σύμπαν προχωράει, λύπης επειδή κάποιους στην συνέχεια δεν θα τους ξαναδούμε, αλλά πάνω από όλα αγάπης ως προς το comic book & comic book movie genre και το super-hero genre. Η νέα φάση φέρνει νέους ήρωες, νέες προκλήσεις και νέα ταξίδια, αλλά αν με ρωτάτε. Αυτό ήταν το καλύτερο τελείωμα ενός μακροχρόνιου ταξιδιού. Αυτή η κινηματογραφική προσπάθεια αποτελεί την άφιξη των comic book fans στην Γη της Επαγγελίας και σίγουρα μια ταινία-πρότυπο πάνω στο πως μπορεί κανείς να πει το τελικό “αντίο”.
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
