Μετά από έναν μεγάλο κύκλο παραγωγής το Atomic Heart, που αποτέλεσε τουλάχιστον προσωπικά αναμενόμενο παιχνίδι και αναπτύχθηκε από το studio της Mundfish με έδρα παρακαλώ στην Κύπρο κυκλοφόρησε από την Focus Entertainment μετά και από κάποιες μικρές αναβολές. Αναφέρω ότι ήταν (πολύ) αναμενόμενο για μένα τουλάχιστον, φαντάζομαι και για αρκετούς από εσάς αφού ότι είχα δει από το υλικό που είχε δημοσιευτεί έως ότου το πιάσω στα χέρια μου φανέρωναν ένα ιδιαίτερο first person τίτλο και εκφράσεις του τύπου «εμπνευσμένο από το Bioshock» διέγειραν τους νευρώνες του εγκεφάλου μου λίγο περισσότερο. Κατάφερε λοιπόν να σταθεί στις προσδοκίες το Atomic Heart; Αυτό θα πάμε να δούμε ευθύς αμέσως και θα συμπληρώσω εισαγωγικά ότι το Atomic Heart διαθέτει χαρακτήρα αλλά σε στιγμές του λείπει η προσωπικότητα.
Βρισκόμαστε λοιπόν σε μία παραλλαγή των επακόλουθων του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και στη χρονολογία 1955 όπου συναντούμε μία σοβιετική αυτοκρατορία που διέπεται από τεχνολογικό οργασμό που δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ακόμη και έναν αιώνα μετά. Συγκεκριμένα, βρισκόμαστε σε μία μυστική εγκατάσταση, Facility 3826 όπως αναφέρεται στο παιχνίδι, αναλαμβάνοντας το ρόλο του Major Sergey Nechayev ή αλλιώς Agent P-3 που προσκαλείται από τον φίλο, σωτήρα και άρχων αυτής της εγκατάστασης Dr. Sechenov να τον βοηθήσει στην κυκλοφορία ενός ακραίου τεχνολογικού προγράμματος. Εκεί ξεκινάει και το ταξίδι μας στο Atomic Heart, όπου όταν φτάνουμε στη Facility 3826 βλέπουμε έναν αξιοθαύμαστο κόσμο που τα ρομπότ βρίσκονται παντού, τραγούδια, παρελάσεις και όλα τα συναφή που θα περιμέναμε από μία τεχνολογικά υπερδύναμη σοβιετική ένωση και όπως κάθε σενάριο που σέβεται τον εαυτό του όταν τοποθετεί στον κόσμο του ανθρωποειδή ρομπότ ξαφνικά αυτά γίνονται επιθετικά με θανατηφόρες προθέσεις προς τους ανθρώπους. Ακολουθεί χαμός, πανικός, καταστροφή και θάνατοι και η πρώτη εντολή που λαμβάνουμε από τον Dr. Sechenov είναι να αναζητήσουμε τον φαινομενικά προδότη αρχιμηχανικό Viktor Petrov που ευθύνεται για το ξέσπασμα. Οι αντίπαλοί μας στο παιχνίδι βέβαια περιλαμβάνουν από ανθρωποειδή και όχι μόνο ρομπότ όπως ανέφερα και λίγο πριν, μέχρι drones και αποτυχημένα βιολογικά πειράματα. Βέβαια ειδικά τα τελευταία στα πετάει το παιχνίδι λίγο απότομα και θεωρώ ότι αν το έχτιζε λίγο περισσότερο θα είχανε περισσότερο ενδιαφέρον. Η πλοκή κάνει κάποιες ανατροπές όσο προχωράμε στο παιχνίδι και γενικά είναι από τα κομμάτια του τίτλου που δεν μπορώ να πω ότι δεν μου κέντρισαν το ενδιαφέρον αν και θα μπορούσαν να είναι καλύτερα. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, το γράψιμο σε στιγμές θα μπορούσε να ήταν πιο δημιουργικό και να μην υπήρχαν διάλογοι που στο βωμό του χιούμορ καταλήγουν cringe.
Ο χαρακτήρας μας, ο P-3 ο οποίος είναι μια ιδιαίτερη προσωπικότητα, τραχύς σε στιγμές και ανισόρροπος σε άλλες συνομιλεί συνήθως με την τεχνητή νοημοσύνη που τον συντροφεύει ονόματι Charles. Επίσης, είμαστε εφοδιασμένοι με ένα πολυμερικό γάντι στο αριστερό μας χέρι που μας δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούμε με την υψηλή τεχνολογία που έχει δημιουργήσει ο Dr. Sechenov και να αναβαθμίσουμε μεταξύ άλλων τις δυνάμεις μας. Από ασπίδα μέχρι ηλεκτρισμό και τηλεκίνηση, τα abilities υπάρχουν, κάνουν τη δουλειά τους και το gameplay πιο δημιουργικό αφού μπορούμε να τα εναλλάσσουμε ελεύθερα. Από εκεί και πέρα έχουμε πρόσβαση και σε όπλα αφού πρόκειται άλλωστε και για first person shooter, από το τσεκούρι που ξεκινάμε μέχρι πυροβόλα όπλα που κάνουν χρήση σφαιρών ή της ενέργειας από το γάντι μας. Για να ξεκλειδώσουμε τα όπλα και να τα δημιουργήσουμε εν τέλει πρέπει να βρούμε τα σχέδια τους και μέσω της NORA, ενός μηχανήματος με περίεργες σεξουαλικές ορέξεις (καλά διαβάζετε), σαν vending machine που συναντούμε συνήθως στα safe-save rooms, αξιοποιούμε τα resources που έχουμε συλλέξει είτε για να φτιάξουμε νέα όπλα, να αναβαθμίσουμε εάν μπορούμε τα ήδη υπάρχοντα και φυσικά να ξεκλειδώσουμε νέα abilities. Γενικά το gameplay προσφέρει ελευθερία κινήσεων και προσέγγισης μιας κατάστασης με τον τρόπο που νιώθουμε πιο άνετα αλλά από την άλλη δεν εντυπωσιάστηκα από το σύστημα μάχης εκτός λίγων περιπτώσεων. Για να το περιγράψω όσο πιο παραστατικά γίνεται, ασχέτως πόσο αναβαθμισμένο είχα το κάθε όπλο, είτε πυροβόλο είτε melee weapon ένιωθα ότι δεν υπήρχε το ανάλογο impact που θα με κάνει να ανασηκωθώ από τον καναπέ μου. Δεν τα «ένιωθα» με λίγα λόγια ακόμα και όταν χρησιμοποιούσα στην αρχή την μεταγενέστερα αρκετά αναβαθμισμένη καραμπίνα μοου που το παιχνίδι δίνει απλόχερα από τις πρώτες στιγμές μέχρι τα πιο ευφάνταστα όπλα, με ελάχιστες εξαιρέσεις βέβαια, που έχεις πρόσβαση όταν ανοίγει το οπλοστάσιο σου αργότερα. Αυτό που μου άρεσε όμως ότι από θέμα πυρομαχικών το Atomic Heart στέκεται φειδωλό και καλά κάνει προτρέποντάς μας να κατασκευάσουμε εάν χρειαζόμαστε περισσότερα. Πάντα υπάρχει και η επιλογή να προσεγγίσουμε τις καταστάσεις που βιώνουμε μέσα στα χαλάσματα της Facility 3826 και πιο stealth αλλά που είναι η διασκέδαση μετά. That’s me τουλάχιστον, σέβομαι και κατανοώ πλήρως όσους αναζητούν μια πιο stealth προσέγγιση στα παιχνίδια τους επομένως να ξέρουν ότι μπορούν να τη βρουν στο Atomic Heart.
Τεχνικά το Atomic Heart κάνει τη χρήση της Unreal Engine 4 (κάτι έχω πάθει τελευταία και με κυνηγάνε τα παιχνίδια με UE4) και το αποτέλεσμα, τουλάχιστον στο PS5 που το έπαιξα είναι ικανοποιητικό. Η Facility 3826 και τα σκηνικά που την απαρτίζουν είναι εντυπωσιακά στο σύνολό της ενώ και ο χαρακτήρας μας, έστω στην προοπτική του πρώτου προσώπου με εντυπωσίασε με τη λεπτομέρειά του. Τα ρομπότ και οι λοιποί χαρακτήρες που συνάντησα μέσα στο παιχνίδι ήταν απλά οκ. Από εκεί και πέρα η απόδοση, στο PS5 όπως και στο Xbox Series X βρίσκεται σταθερά σχεδόν στα 60fps και η δυναμική ανάλυση αγγίζει 4K αρκετές φορές. Δεν βρίσκω το λόγο όμως που δεν υπάρχει HDR, σε βαθμό που νόμισα ότι κάτι είχα κάνει κάτι εγώ λάθος στις ρυθμίσεις μου. Καλά λόγια έχω να πω και για τη μουσική επένδυση του τίτλου που είναι εξαιρετική, τα voice overs κάνουν τη δουλειά του ενώ θα ήθελα κάποια καλύτερης ποιότητας εφέ σε ορισμένες στιγμές.
Ολοκληρώνοντας, το Atomic Heart, καταφέρνει να περάσει την αίσθηση του εναλλακτικού μεταπολεμικού σκηνικού με τη σοβιετική ένωση να έχει καταφέρει το ακατόρθωτο τεχνολογικά σε συνδυασμό με vintage στοιχεία. Η Facility 3826 και τα χαλάσματά της μετά την εξέγερση των ρομπότ είναι μια καλοφτιαγμένη ευφάνταστη τοποθεσία που σίγουρα δεν περνά απαρατήρητη από τον παίκτη. Από εκεί και πέρα η δομή του τίτλου φαίνεται ότι είναι επηρεασμένη από αντίστοιχους τίτλους αλλά στην προσπάθεια να κάνει πολλά δεν καταφέρνει, άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο, να τα κάνει επιτυχημένα. Ενώ λοιπόν διαθέτει τον χαρακτήρα που ήθελε να προσδώσει η Mundfish και είναι γοητευτικό στη βάση του εντούτοις η συγκρότηση της προσωπικότητας του από τα επιμέρους στοιχεία που το απαρτίζουν μένει ημιτελής. Δεν μπορώ να πω όμως ότι δεν χάρηκα το Atomic Heart ακόμα και όταν υπήρχαν αποστολές πάνε-φέρε-βάλε γιατί πάνω που πήγαινα να βαρεθώ κάτι πάντα υπήρχε στον κόσμο του να με κάνει να θέλω να επιστρέψω. Είναι λοιπόν από αυτούς τους τίτλους που ενώ δεν θα σε φέρουν στα κάγκελα ουρλιάζοντας από ενθουσιασμό, ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του και το μεράκι που φαίνεται ότι έβαλε το στούντιο ανάπτυξης από τις πρώτες στιγμές του σε κάνει να του κλείσεις το μάτι με θετικό νεύμα.
Ευχαριστούμε τις AVE και Focus Entertainment για τη διευκόλυνση πραγματοποίησης του Review.
