Η Deck 13 που μπήκε στο κάδρο των ομάδων ανάπτυξης παιχνιδιών που αξίζουν την προσοχή μας, λιγότερο με το Lords of the Fallen και περισσότερο με τα δύο The Surge, επανέρχεται με το Atlas Fallen που έτσι και παρακολουθήσετε υλικό από το παιχνίδι και έχετε και μία δόση ρομαντισμού μέσα σας για ορθόδοξα Action-RPG δεν γίνεται να μην σας τραβήξει έστω και λίγο την προσοχή. Μιας και ανέφερα τους προηγούμενους, πιο γνωστούς τίτλους της Deck 13, να επισημάνω ότι το Atlas Fallen δεν είναι ένα ακόμα soulslike (thank god!) αλλά στη βάση του είναι ένας διασκεδαστικός τίτλος όσον αφορά το gameplay, με βαθμίδες δυσκολίας αλλά με κάποια σημαντικά επιμέρους στοιχεία που του «τραβούν τη… φανέλα».
Θα ήθελα σε αυτή τη στιγμή να κινηθώ λίγο ανορθόδοξα όσον αφορά τη δομή του κειμένου των εντυπώσεών μου για το Atlas Falen ξεκινώντας από το gameplay που είναι και το δυνατό του στοιχείο αφήνοντας επιμέρους λίγο την ιστορία, η οποία δυστυχώς ξεφτάει από τη μνήμη σχετικά γρήγορα. Ξέρω όμως ότι δεν θα το κάνω οπότε θα ξεκινήσω από αυτήν. Αφού δημιουργήσουμε λοιπόν το χαρακτήρα μας, από εκεί και πέρα όλα έχουν να κάνουν με ένα γάντι (gauntlet) που βρίσκουμε φαινομενικά τυχαία και αποτελεί την κύρια πηγή της (μαγικής) δύναμής μας. Μέσα στο gauntlet κατοικεί ένα πνεύμα που μας μιλάει και μας καθοδηγεί (το Forspoken ακούει;) προκειμένου να κατανοήσουμε τις δυνάμεις μας και το σκοπό μας, με κύριο στόχο την αντιμετώπιση εχθρών (wraiths) που προηγουμένως μας τρομοκρατούσαν και μόνο στην ιδέα. Ο κόσμος είναι ερημωμένος και γεμάτος άμμο που χρησιμοποιούμε προς όφελος μας με τη γενική ιδέα αντίστασης στους τυράννους που μας καταδυναστεύουν και στους θεούς που δεν δείχνουν έλεος. Όπως ανέφερα όμως και λίγο πριν η ιστορία και η χωρίς συνέπεια αφήγησή της θα ξεχαστεί γρήγορα αν και θεωρώ ότι η Deck 13 παρά τους τεχνικούς περιορισμούς που θα αναφέρω και παρακάτω μπορούσε να κάνει καλύτερα τα πράγματα σε αυτό τον τομέα. Λίγη φαντασία και καλύτερο γράψιμο θα έκαναν τη δουλειά καλύτερη.
Εκεί που φαίνεται να δόθηκε όλη η βαρύτητα από το στούντιο ανάπτυξης, έχοντας και την εμπειρία των The Surge, που δανείζεται στοιχεία, είναι το gameplay και συγκεκριμένα οι τρόποι που περιηγούμαστε και μαχόμαστε και πιστέψτε με είναι απολαυστικοί. Σκοπός μας είναι η συνεχής αναβάθμιση του χαρακτήρα μας, αντιμετωπίζοντας όλο και δυσκολότερους εχθρούς και το κυριότερο είναι ότι λαμβάνουμε μέσα από αυτή τη διαδικασία το feedback και την αίσθηση με επιτυχία ότι γινόμαστε πιο δυνατοί. Αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να επιτευχθεί εύκολα σε ένα παιχνίδι, πόσο μάλιστα αυτού του budget. Η καλύτερη πανοπλία που προσαρμόζουμε στο χαρακτήρα μας, οι καλύτερες ικανότητες που αποκτούμε σε συνδυασμό με το πως αποτυπώνονται με ισορροπία στις μάχες, μας κάνουν να θέλουμε να εμπλακούμε όλο και περισσότερο σε αυτές. Ορισμένες ικανότητες απαιτούν και συγκεκριμένο timing είτε χτυπήματος είτε απόκρουσης προκειμένου να ενεργήσουμε μια συγκεκριμένη κίνηση ή να χρησιμοποιήσουμε παθητική ικανότητα, δίνοντας μας το προβάδισμα σε κάποιες ιδιαίτερα απαιτητικές μάχες. Η αποφυγή θα γίνει η καλύτερή μας φίλη ενώ ο συνδυασμός ισχυρών κοντινών και μεγαλύτερης εμβέλειας επιθέσεων αποτελούν το κλειδί της επιτυχίας. Υπάρχουν επίσης πάνω από τριάντα διαφορετικές δυνάμεις για να εξοπλιστούμε ενώ μπορούμε πάντα να τροποποιήσουμε και τις βασικές ικανότητες μας. Επιπλέον μπορούμε να επιλέγουμε κάθε φορά μεταξύ τριών διαφορετικών loadouts δημιουργώντας ένα εντυπωσιακό περιβάλλον προσαρμογής που συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στο να κάνει τον χαρακτήρα μας να αισθάνεται διαφορετικός. Οι μηχανισμοί gameplay στο Atlas Fallen δεν ανακαλύπτουν τον τροχό και σίγουρα δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί αλλά στο σύνολό τους είναι καλά σχεδιασμένοι και αποτυπωμένοι. Ακόμη, ο χάρτης είναι όχι μόνο εύκολος αλλά και διασκεδαστικός στην πλοήγησή του, είτε σερφάροντας στην άμμο είτε πηδώντας δύο και τρεις φορές στον αέρα.
Τεχνικά το Atlas Fallen ήταν στο σημείο που με απογοήτευσε περισσότερο σε σχέση πάντα με αυτό που προσδοκούσα και αυτό που τελικά είδα. Ενώ η απόδοσή του στο PS5 που το έπαιξα είναι ικανοποιητική και υπάρχουν και επιλογές γραφικών εντούτοις το οπτικό αποτέλεσμα με έκαναν μερικές φορές να αισθανθώ ότι βρισκόμουν μία με μιάμιση γενιά πίσω. Φαίνεται δηλαδή τραχύ και άγαρμπο σε πολλά σημεία ενώ κάποια textures του περιβάλλοντος με έκαναν να κοιτάω αλλού. Όσον αφορά τον ήχο του, δεν έχω να αναφέρω κάτι αξιοσημείωτο όλα είναι όπως πρέπει να είναι αναλογιζόμενοι το budget του παιχνιδιού γιατί αν ήθελα κάτι καλύτερο σίγουρα θα ήταν το voice acting αλλά… οκ.
Ολοκληρώνοντας, το Atlas Fallen είχε καταφέρει να μου δημιουργήσει μεγαλύτερες προσδοκίες πριν το πιάσω στα χέρια μου, χωρίς βέβαια να ξεφεύγω από τα όρια των προσδοκιών γνωρίζοντας με του τι κατηγορία τίτλο έχω να κάνω. Προσδοκίες που δυστυχώς εκτός του πολύ διασκεδαστικού και ισορροπημένου gameplay του δεν κατάφερε να καλύψει. Θα μου πείτε, το gameplay μικρό κομμάτι είναι; Όχι, αλλά αν είχαμε και το περιτύλιγμα μιας συμπαθητικής ιστορίας φαντασίας με μία νορμάλ ροή αφήγησης τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα και… αξιομνημόνευτα και ας παρέμενε τεχνικά έτσι όπως είναι. Παρόλα αυτά το Atlas Fallen είναι ικανοποιητικό σαν γενικότερη αίσθηση ενώ επιτυχημένα το χρόνο που θα περάσουμε στο παιχνίδι θα επεκτείνουν τα side quests, κάποιες περίεργες δουλειές που μας ανατίθεται καθώς και διασκεδαστικές δραστηριότητες ανοιχτού κόσμου, δοκιμάζοντας όλα αυτά τις ικανότητές μας στην κίνηση και στη μάχη, δύο σημεία που γνωρίζει και η Deck 13 ότι είναι τα δυνατά του τίτλου.
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
