Assassin’s Creed: Unity Review

“Πάντα θα έχουμε το Παρίσι”, έγραψε ο Koch. “Μερικές φορές ίσως μπορεί να έχουμε το Παρίσι”, γράφτηκε στο Assassin’s Creed: Unity.

Στα τέλη του 1700, η πόλη του φωτός υπέφερε. Ο λαός πεινούσε, οι αρχηγοί της πόλης έτρωγαν με χρυσά κουτάλια και στις οροφές των κτιρίων τριγυρνούσαν ασσασσίνοι. Εντάξει, το τελευταίο κομμάτι μάλλον δεν έγινε ποτέ, όμως το Assassin’s Creed: Unity δεν νοιάζεται και πολύ. Άλλωστε το όνομα της σειράς φτιάχτηκε πάνω στην συνήθειά της να χρησιμοποιεί την ιστορία ως “παιδική χαρά”.

Αυτή τη φορά μπαίνουμε στο σώμα του Arno Victor Dorian, ενός ατίθασου νεαρού γάλλου που σε μικρή ηλικία βλέπει τον πατέρα του νεκρό υπό μυστηριώδεις συνθήκες. Μεγαλώνοντας, αυτό το γεγονός σε συνεργασία με μερικά άλλα ήταν οι κινητήριοι μοχλοί που τον έφεραν κοντά στην αρχαία οργάνωση των ασσασσίνων του τίτλου. Σε γενικές γραμμές μιλάμε για έναν χαρακτήρα με αρχή, μέση και τέλος ο οποίος αναπτύσσεται όσο το παιχνίδι κυλάει και είναι πιο κοντά στον αγαπητό Ezio παρά οποιονδήποτε άλλο προηγούμενο assassin. Βέβαια, η αρχή είναι λίγο απότομη — ο Arno μετατρέπεται από σκανδαλιάρη αλλά άκακο νεαρό σε στυγνό δολοφόνο μέσα σε λίγες ώρες παιχνιδιού, χωρίς να έχουν προηγηθεί γεγονότα βαρύτητας που δικαιολογούν την τόσο απότομη αλλαγή. Αν παραβλεφθεί αυτό, μιλάμε για έναν χαρακτήρα με γερά θεμέλια ο οποίος πλαισιώνεται από ένα ενδιαφέρον καστ, για το οποίο έκαναν αρκετά καλή δουλειά οι ηθοποιοί. Οι σκηνές του παιχνιδιού είναι οι καλύτερες και πιο κινηματογραφικές που έχει να επιδείξει η σειρά και φυσικά οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στους ηθοποιούς πίσω από το CGI.

Κάτι που πιστεύω θα εκτιμηθεί πολύ από μανιακούς με την ιστορία όπως εγώ είναι πως το παιχνίδι δεν λαμβάνει μέρος μόνο στο Παρίσι της συγκεκριμένης περιόδου. Χωρίς να κάνω spoil για την ιστορία, θα πω απλώς ότι λόγω “προβλημάτων” στην εξομοίωση του Animus ο Arno συχνά επισκέπτεται άλλες περιόδους και μέρη. Είναι μια φρέσκια (αν και λίγο προβλέψιμη) ιδέα που φυσικά ανοίγει και δρόμους για πιο τολμηρές προσθήκες σε μελλοντικά παιχνίδια, και βοηθάει στο να “σπάσει” η μονοτονία του να γυρίζεις συνεχώς στο Παρίσι χωρίς να σε μεταφέρει στην μοντέρνα εποχή, κάτι που αρκετοί παίχτες της σειράς μίσησαν πριν καιρό! Παρά ταύτα, η ιστορία ξεκινάει δυναμικά και αφήνει περιθώριο να λάμψουν επιτέλους οι χαρακτήρες αν και προς το τέλος με απογοήτευσε, καθώς ξανά στράφηκε στην μάχη μεταξύ Assassins και Templars. Εντάξει, το γνωρίζουμε ότι εδώ και αιώνες υπάρχει αυτή η κόντρα, όμως για μια φορά άσε μια προσωπική ιστορία να παραμείνει προσωπική ρε Ubisoft!

Κι όμως, δεν θα με πείραζε ολόκληρη η ιστορία να λαμβάνει μέρος στην γαλλική πρωτεύουσα. Η νέα μηχανή γραφικών επιτρέπει στο παιχνίδι να έχει εκατοντάδες ανθρώπους ταυτόχρονα στην οθόνη, ο καθένας με την δική του νοημοσύνη και συμπεριφορά, παράλληλα με κτίρια που είναι σχεδόν πάντα ανοιχτά κι έτοιμα για εξερεύνηση στο εσωτερικό. Ακόμα κι αν δεν είναι, από το παράθυρο μπορείς να δεις το εσωτερικό, κι από την οροφή να δεις τυχαία έναν κλέφτη να τρέχει στον δρόμο και να έχεις την επιλογή να τον σταματήσεις για να κερδίσεις την εκτίμηση του κοινού. Ενός κοινού που κρίνει την κάθε σου πράξη, αρνητικά και θετικά, και μπορεί να σε επηρεάσει στις αποστολές σου. Ακόμα κι αν καταφέρεις να σκοτώσεις αθόρυβα έναν φρουρό, κανείς δεν σου εγγυάται ότι ο πολίτης παραδίπλα δεν θα φρικάρει και δεν θα ειδοποιήσει τους υπόλοιπους. Μαζί με τις πολύ πιο ενδιαφέρουσες κύριες αποστολές, και την προσθήκη υπό-αποστολών με ποικιλία από κυνηγητά ως εξιχνιάσεις εγκλημάτων, η ραχοκοκαλιά του Unity είναι ανανεωμένη. Κι όλα αυτά μαζεύονται για να κάνουν το παιχνίδι πιο ζωντανό — αλλά αυτό είναι ευχή και κατάρα όπως θα δούμε παρακάτω.

Αρκετά σημαντικό κι ευπρόσδεκτο για εμένα είναι η προσθήκη στοιχείων προσωποποίησης, δηλαδή η δυνατότητα να αλλάζεις χρώματα και εξοπλισμό στον Arno κατά βούληση και οποτεδήποτε. Κάθε μέρος της στολής σου, κάθε όπλο ή κάθε skill που χρησιμοποιείς επηρεάζει την συμπεριφορά και τον τρόπο προσέγγισης που θα πρέπει να έχεις. Αν για παράδειγμα προτιμήσεις πιο βαριά πανοπλία θα έχεις bonus στο συνολικό HP σου όμως μπορεί η αποστολή να απαιτεί ταχύτητα και ευελιξία. Με γρήγορες αλλαγές στον εξοπλισμό ανά πάσα στιγμή μπορείς να ενσωματωθείς καλύτερα στο παιχνίδι, ή να “κολλήσεις” στον τρόπο σου και να κάνεις το παιχνίδι να υπακούει εσένα κι όχι το αντίστροφο. Αυτό έρχεται να συμπληρώσει το αρκετά διαφορετικό κι αναβαθμισμένο σύστημα παρκούρ, που πλέον γίνεται λιγότερο εκνευριστικό και εξυπνότερο — σταμάτησε να είναι εχθρός του παίχτη. Σε συνδυασμό με το πλήκτρο σπριντ, έχουμε ένα πλήκτρο για παρκούρ προς τα πάνω κι ένα για προς τα κάτω, που κάνει την ζωή πολύ ευκολότερη. Τα animations είναι εντυπωσιακά, με τον Arno να επιδεικνύει τις ικανότητές του σε κάθε ευκαιρία.

Τα νέα animations δεν επηρεάζουν μόνο το σκαρφάλωμα πλέον, αφού η μάχη έχει δεχτεί επίσης σημαντικές αλλαγές. Σε παλαιότερους τίτλους, η δυσκολία βρισκόταν στο πόση υπομονή είχες για να πατάς τα ίδια δύο κουμπιά (counter και επίθεση) για ώρα, καταφέρνοντας στην πορεία να εξολοθρεύεις αμέτρητους εχθρούς. Πλέον, δεν υπάρχει η δυνατότητα για counter kills, ενώ υπάρχει ένα παράθυρο 2 “ταχυτήτων” (counter και perfect counter) που ανοίγει δυνατότητες αντεπίθεσης. Το παραδοσιακό μαχαίρι της αδελφότητας δεν μπορεί πλέον να χρησιμοποιηθεί στην μάχη, κι έτσι σε συνδυασμό με τις άνωθεν αλλαγές στην παραμετροποίηση, καλείστε να διαλέξετε τα όπλα σας στην μάχη μέσα από μερικούς τύπους, όπως μακρύκαννο όπλο ή πιστόλι, ή ελαφριά και βαριά όπλα όπως σπαθιά και ρόπαλα, ακόμα και δόρατα! Το να προσπαθείς να βρεις τι σου ταιριάζει περισσότερο είναι ύψιστης σημασίας και είναι άλλη μια απόδειξη της φρέσκιας προσέγγισης που προσπαθεί η ομάδα (ή οι ομάδες, στην προκειμένη). Επίσης, οι εχθροί δεν σε κοιτούν άπραγοι πλέον σαν να παίζεις κάποιο από τα παλιά Final Fantasy, κι έχουν πολύ ενεργό ρόλο στις μάχες. Δεδομένων των αλλαγών στην μάχη, ετοιμαστείτε για περισσότερη σκέψη πριν αποφασίσετε να επιτεθείτε σε ομάδες φρουρών.

Αλλά γιατί να επιτεθείτε; Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματά μου με τη σειρά είναι ότι έδινε (στα λόγια) τεράστια έμφαση στο stealth ενώ πάντα επιβράβευε την γρήγορη, αιματηρή λύση. Όχι εδώ! Με ένα ολόκληρο πλήκτρο αφιερωμένο σε μια αθόρυβη, σκυφτή στάση κι ένα νέο σύστημα κάλυψης σε τοίχους ή αντικείμενα του περιβάλλοντος είναι πιο εύκολο και προσιτό από ποτέ να γλυτώσεις τις λίμνες αίματος στην διάρκεια κάποιας αποστολής.  Οι οποίες αποστολές είναι περισσότερο open-ended, μη κρατώντας σε προσκολλημένο σε “ράγες”: έχεις την επιλογή να δεις πώς θα φτάσεις στο τέλος πολλές φορές, και πολύ συχνά επιβραβεύεται η αθόρυβη κι αναίμακτη προσπάθεια με επιπλέον σκηνές ή εξαρτήματα.

Κι αν όλα αυτά δεν ακούγονται αρκετά, υπάρχει το ολοκαίνουριο (σχεδόν, αν αναλογιστούμε το Wolfpack του Assassin’s Creed III) mode με εώς τέσσερεις παίχτες ταυτόχρονα, ο καθένας με τον δικό του παίχτη που μεταφέρεται αυτούσιος από το single player κομμάτι. Οι ειδικές αυτές αποστολές είναι ξεχωριστές από την κύρια πλοκή και παρέχουν αποκλειστικά εξαρτήματα και collectibles, δίνοντας ένα ακόμα κίνητρο να τα δοκιμάσετε. Το γεγονός ότι μπορεί να έχω φτιάξει έναν assassin με έμφαση στην μεγάλη μπάρα HP και την πανοπλία ενώ κάποιος άλλος επικεντρώνεται στα όπλα μεγάλης απόστασης δίνει την ευκαιρία για μοναδικά σενάρια, ακόμα καλύτερα όταν η συνεργασία έρχεται μόνη της κι όχι μέσα από τη χρήση chat!

Όλα σχεδόν καλά ακούγονται ως τώρα, οπότε μιλάμε για τίτλο ποιότητας, σωστά; Όχι, λάθος. Άφησα μεγάλο κομμάτι με παράπονα για το τέλος, γιατί πραγματικά χρειάζεται. Ας αρχίσουμε από τα εξόφθαλμα! Στο θέμα των γραφικών, το παιχνίδι είναι εντυπωσιακό, μέχρι που αρχίζει να κινείται και γρήγορα καταρρέει. Λόγω της πολύ λογικής απόφασης της Ubisoft να συμπεριλάβει τόσους NPCs στην οθόνη ταυτόχρονα το παιχνίδι σχεδόν πάντα “γονατίζει” με το επεξεργαστικό βάρος, και το “κινηματογραφικό” κλειδωμένο 30fps που διατυμπάνιζε πασχίζει να κρατήσει διψήφια νούμερα στην απόδοση! Κι αυτό δε όταν είσαι μόνος σε περιοχή με μέτριο κόσμο. Αν δοκιμάσεις το co-op, ένα από τα κύρια selling points του παιχνιδιού, μαζί με μάχη σε πολυπληθή περιοχή, καλό θα ήταν να έχεις λουκάνικα κάπου κοντά για να τα βάλεις πάνω από το μηχάνημά σου που λογικά θα φλέγεται. Το πόσο κακό optimization έχει γίνει δεν περιγράφεται με λόγια, και δηλώσεις όπως “βγάλαμε όλο το ζουμί των νέων κονσολών” δεν βοηθούν καθόλου. Αν αυτό είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να κάνει η Ubisoft Montreal, η οποία αποτελείται από δεκάδες άτομα, τότε τι να περιμένουμε σε κάποιο “στραβοπάτημα”; Με κάνει να αναρωτιέμαι αν όντως έριξαν την ανάλυση στο PlayStation 4 για να μην έχει πλεονέκτημα απέναντι στο Xbox One, ή αν το έκαναν σαν κίνηση απελπισίας για να αποδίδει λίγο καλύτερα. Ακόμα κι ο Arno στεναχωρήθηκε στην ακόλουθη φωτογραφία!

“Λιγότερα ίσον περισσότερα” λοιπόν, ειδικά όταν ο αμέτρητος κόσμος που κατοικεί το ψηφιακό Παρίσι συχνά δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε. Για κάθε μια στιγμή που βλέπω έναν πολίτη να φέρεται έξυπνα, υπάρχει μια στιγμή που θα τηλεμεταφερθεί πεσμένος λίγο πιο δίπλα, ή που θα πηδήξω επάνω στο τραπέζι του και θα συνεχίσει να πίνει το ποτό του ανενόχλητος. Γιατί κι εγώ αυτό κάνω όταν ανεβαίνει ένας άγνωστος κουκουλοφόρος με σπαθιά στο τραπέζι μου. Κι άντε, πες ότι συγχωρώ αυτές τις ατασθαλίες του ΑΙ. Δεν μπορώ με τίποτα να συγχωρέσω το ότι ο κόσμος αυτός μου κλείνει πάρα πολύ συχνά τον δρόμο, σε σημείο που το να προσπαθείς να κάνεις σπριντ στο έδαφος είναι αδύνατο γιατί α) το παιχνίδι κολλάει απίστευτα και β) γιατί όταν δεν κολλάει, κάποιος πολίτης θα πεταχτεί μπροστά σου και θα προβάλλει περισσότερη αντίσταση από τοίχο. Αν τύχει και συμβεί αυτό σε κάποιο κυνηγητό και σκοτωθείς στην μάχη, ετοιμάσου να αντιμετωπίσεις έναν ακόμα χειρότερο εχθρό: τις οθόνες loading. Για ένα παιχνίδι που δημιουργήθηκε αποκλειστικά για νέες κονσόλες και PC, το ότι πρέπει να περιμένεις από μισό ως ένα ή παραπάνω λεπτά για να ξαναγυρίσεις στο παιχνίδι μετά από έναν θάνατο είναι τουλάχιστον ανεπίτρεπτο, καθώς σε ξαναγυρίζει σε checkpoint και δεν χρειάζεται να αναδημιουργήσει τον κόσμο, αφού ήδη υπήρχε!

Τουλάχιστον μερικές φορές ο κόσμος έχει την ευγένεια να μη με εμποδίσει, και μαγικά εξαφανίζεται από μπροστά μου, όπως κάνουν μερικές φορές και κρίσιμα στοιχεία του HUD όπως η μπάρα ζωής του εχθρού που επίσης σηματοδοτεί και τις ενδείξεις counter/perfect counter που προανέφερα — δεν φτάνει που μπορεί να χάσεις την ευκαιρία για ένα perfect counter λόγω χαμηλού framerate, πρέπει να υπολογίσεις και το αν το παιχνίδι θα αποφασίσει να σου κρύψει τέτοια δεδομένα, έτσι γιατί του άρεσε! Και το χειρότερο όλων δεν είναι αυτά τα τεχνικά προβλήματα, αλλά η νοοτροπία της Ubisoft. Τι εννοώ;

Πάρα πολλά σεντούκια στο παιχνίδι απαιτούν σύνδεση με το Assassin’s Creed Unity Companion App για κινητά και tablets, το οποίο δεν διατίθεται δωρεάν. Επίσης, αν δεν θες να παίζεις αιώνια για να αναβαθμίσεις τα skills σου μπορείς να αγοράσεις πόντους για upgrade από το αντίστοιχο Marketplace της πλατφόρμας σου. Σοβαρά, Ubisoft; Τα 100€ για την συλλεκτική έκδοση δεν ήταν αρκετά; Άντε να συγχωρήσω ΚΑΙ τις μικρο-αγορές (μικρές δεν ξέρω πως είναι όταν έχει πακέτα των 99€) γιατί δεν είναι απαραίτητες… αλλά κλειδωμένα σεντούκια που ανοίγουν μέσω εξωτερικής εφαρμογής; Είναι ξεδιάντροπη πρακτική και δεν έχω να πω κάτι παραπάνω. Αλλά εδώ μιλάμε για μια εταιρία που έκρινε σωστό να βγάλει στην αγορά αυτό το τεχνικό έκτρωμα, που παρεπιπτόντως λειτουργεί τέλεια όσον αφορά τις μικροσυναλλαγές.

Εν τέλει; Πρόκειται για ένα πάρα πολύ καλό παιχνίδι δράσης, με μπόλικη ιστορία και πιστότητα στο πραγματικό υλικό για όσους ενδιαφέρονται, πολύ ανανεωμένους μηχανισμούς για βετεράνους και μη, και αρκετό υλικό για να σε κρατήσει καθηλωμένο καιρό. Αυτό όμως, μόνο αν διαλέξεις να παραβλέψεις τα άφθονα προβλήματά του και την αλαζονική συμπεριφορά των δημιουργών, που ακόμα προσπαθούν να βγάλουν update που κάνει το παιχνίδι να… λειτουργεί. Δεν το πιστεύω καν πως το γράφω αυτό.

Bonus Round: Η συλλεκτική Notre Dame Edition σας προσφέρει δύο αποστολές στο παιχνίδι, ένα αξιόλογο και πλούσιο artbook, το soundtrack του παιχνιδιού, δύο πολύ καλοφτιαγμένες λιθογραφίες και φυσικά μια λεπτομερέστατη και υψηλής ποιότητας φιγούρα 40 εκατοστών του πρωταγωνιστή Arno, όπως μας έχει συνηθίσει η Ubisoft. Μακάρι κάποτε να εφαρμόζει ίδιους ποιοτικούς κανόνες και στα παιχνίδια της.

[wp-review]