Assassin’s Creed Syndicate Review

Ελκυστική η πρόταση του Λονδίνου. Το Assassin’s Creed Syndicate σημαδεύει “λαρύγγι” σαν στυγνός δολοφόνος, όμως το πετυχαίνει ή σωριάζεται στο έδαφος;

Όντας προϊόν μιας περίεργης απόφασης, το Assassin’s Creed κυκλοφορεί κάθε χρόνο ανελλιπώς εδώ και χρόνια, παρότι δεν είναι ούτε άθλημα ούτε shooter. Είναι μια ιστορική σειρά φαντασίας, με πολύ παρκούρ, δολοφονίες, και κάποια διαμάχη μεταξύ ασσασσίνων και Ναϊτών Ιπποτών. Τα τελευταία παιχνίδια οδηγούν τη σειρά σε πιο μοντέρνες εποχές και γεγονότα σταδιακά, όμως οι πρόοδοι που γίνονται στο gameplay και την γενικότερη φύση του τίτλου δικαιώνουν την χρονική πρόοδο;

Αυτοί που δίνουν την (φετινή) απάντηση λέγονται Jacob και Evie Frye, δίδυμα αδέρφια γεννημένα στην Αγγλία την περίοδο της βιομηχανικής επανάστασης και ταυτόχρονα “σπόροι” ενός από τους πιο σεβαστούς ασσασσίνους στη χώρα. Οι στόχοι των δύο νέων καταλήγουν σε ένα κοινό σημείο: απελευθέρωση του Λονδίνου από την κατοχή του Templar μεγιστάνα Crawford Starrick. Για να φτάσει εκεί ο παίχτης, χειρίζεται το δίδυμο Frye εναλλάξ κατά βούληση, πλην μερικών αποστολών που είναι κλειδωμένες για ένα άτομο από τα δύο.

Αυτό βοηθά τον παίχτη να γνωρίσει τους βασικούς χαρακτήρες και τα θέλω τους, τα οποία διαφέρουν πολύ. Παρότι είναι και οι δύο ενάντια στη καταπίεση των φτωχών και των παιδιών αλλά και στην κυριαρχία των Templars, κυνηγούν την επίτευξη της απελευθέρωσης με διαφορετικό τρόπο, κάτι που οφείλεται στις πολύ διαφορετικές προσωπικότητές τους. Ο Jacob φιλοδοξεί να φτιάξει την πιο ισχυρή συμμορία του Λονδίνου ώστε να ελέγχει τα πράγματα από το παρασκήνιο (και υπόγεια, αν θέλετε) και να χτυπήσει με τούτο τον τρόπο στην απολυταρχία του Starrick. Από την άλλη, η πιο ώριμη και συνειδητοποιημένη assassin Evie προτιμά τον ήσυχο, ύπουλο τρόπο προσέγγισης της αποστολής της, η οποία δεν είναι μόνο να βγάλει τον Starrick από την μέση όμως και να το κάνει πριν αυτός πιάσει στα χέρια του ένα από τα φημισμένα Pieces of Eden.

Η εναλλασσόμενη δυναμική μεταξύ των δύο χαρακτήρων είναι μια ευπρόσδεκτη προσθήκη στη σειρά, η οποία κατά κύριο λόγο προσέφερε ενδιαφέροντες πρωταγωνιστές/τριες όμως όχι σταθερά. Ο αναντικατάστατος Ezio πήρε τη σκυτάλη από τον ενδιαφέρων αλλά μονότονο Altair, ενώ στη συνέχεια την παρέδωσε στον εσωστρεφή (όμως, κατ’ εμέ, πολύ καλογραμμένο) Connor/Ratohnhake:ton. Μετά, ο πειρατής Edward ανέλαβε να μας κάνει χαρούμενους και το κατάφερε, όμως οι Arno και Aveline δεν εντυπωσίασαν. Στη λίστα αυτή προστίθενται οι Jacob και Evie οι οποίοι ξαναπροσφέρουν γέλιο, στιγμές γαλήνης, μα πάνω απ’ όλα φυσιολογική συμπεριφορά και πιστότητα στον ρόλο τους. Ο Jacob είναι ο βάνδαλος, ανήσυχος νέος που παρότι καλόκαρδος δεν επιθυμεί να φτάσει στον προορισμό του αν δεν μπλεχτεί σε κάποιον καβγά. Αντίθετα, η Evie λειτουργεί ως η φωνή της λογικής, η πιο γαλήνια από τους δύο, που βάζει τους άλλους ψηλά στη λίστα προτεραιοτήτων της και υπολογίζει τους γύρω της στον δρόμο προς τον στόχο της.

Τα παραπάνω δεν το καθιστούν ξεχωριστή εμπειρία, όμως σίγουρα είναι κάτι θετικό μετά το μέτριο Unity, το μέτριο Liberation και το φανταστικό Black Flag. Αν μη τι άλλο, είναι ένα θετικό βήμα εμπρός, όμως παραμένει βήμα και τίποτα παραπάνω. Αυτό διότι πέρα από το ντουέτο των Frye, οι υπόλοιποι χαρακτήρες άφησαν μικτή γεύση στο στόμα μου. Διάσημες φιγούρες της εποχής όπως ο Charles Dickens, ο Alexander Graham Bell, ο Charles Darwin και άλλοι αποτελούν τη βάση για όμορφες σκηνές και πλούσιους διαλόγους, όπως και χαρακτήρες της βασικής πλοκής, π.χ. ο ηγέτης των Λονδρέζων ασσασσίνων, ο Henry Green ή ένα ανήλικο κοριτσάκι που μόνο γλυκό δεν το χαρακτηρίζω, διότι προσφέρει αποστολές απελευθέρωσης παιδιών από παράνομη εργασία και κάθε τι παρά αθώα είναι. Αντίθετα, δεν μπόρεσα να αγαπήσω χαρακτήρες όπως ο/η Ned Wynert, ο πρώτος transexual χαρακτήρας της σειράς όπως διατυμπάνιζε η Ubisoft προ κυκλοφορίας. Δεν είναι θύμα κακής συγγραφής τόσο όσο είναι απλώς αδιάφορος, με το θέμα της σεξουαλικότητάς του να είναι παντελώς άσχετο με την ιστορία. Πιστεύω πως η σεξουαλικότητα ενός χαρακτήρα, οποιουδήποτε, αν δεν επηρεάζει την πλοκή, δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο και είναι μια έξτρα (όμως, πρακτικά, άχρηστη) πληροφορία. Αν δεν γινόταν ανακοίνωση περί της σεξουαλικότητάς του και αντιθέτως, οι παίχτες το ανακάλυπταν από μόνοι τους, θα μου άρεσε ως μια φυσιολογική προσθήκη, κάτι εντελώς φυσιολογικό και μέρος του κόσμου. Δυστυχώς, νομίζω πως η Ubisoft διάλεξε να καβαλήσει το ρεύμα της εποχής για το συγκεκριμένο θέμα και (ορθώς) να δείξει την υποστήριξή της στο συγκεκριμένο γκρουπ ανθρώπων, όμως με λάθος τρόπο. Θεωρώ ότι το να συμπεριλάβεις κάτι στο προϊόν σου, από έναν μηχανισμό gameplay ως έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα μόνο και μόνο για την επιπλέον δημοσιότητα ή οτιδήποτε παρόμοιο, πέρα από την βελτίωση του τελικού αποτελέσματος (που είναι και το ζητούμενο), είναι μια φτωχή πρακτική που δεν ενστερνίζομαι με τίποτα.

Χαρακτήρες που, κατά κύριο λόγο, είναι συμπαθείς κατά τ’ άλλα, και πάντοτε κάτοικοι του βικτωριανού Λονδίνου, το οποίο είναι ίσως το αστέρι του τίτλου. Η χαρά μου ήρθε από απλά πράγματα κυρίως, δηλαδή το να περπατώ στις όχθες του Τάμεση και να παρακολουθώ τα πλοία να ανεβοκατεβαίνουν στο ρεύμα του ποταμού με τις μεγάλες καμινάδες τους να εκπνέουν παχύ καπνό. Άλλοτε, σκαρφάλωνα τον Big Ben και χάζευα τα σοκάκια της πόλης και τις άμαξες να γεμίζουν τα κενά του δρόμου. Με τον σκανδαλιάρη Jacob, ουκ ολίγες φορές ξεκινούσα μια μάχη με τους Blighters (η αντίπαλη συμμορία που έχει καταλάβει το Λονδίνο) μέσα σε κάποιο εργοστάσιο, με τους εργάτες, ανάμεσά τους και παιδιά, να ρίχνουν κάρβουνο στις μηχανές. Μονομαχίες που μερικές φορές συνέβαιναν κι επάνω σε τρένα εν κινήσει, το οποίο ακόμα και τόσες μέρες μετά δεν έχω βαρεθεί να το βλέπω! Είναι ζωντανό το Λονδίνο, μια τοποθεσία με ανθρώπους που περιμένουν στον σταθμό για το επόμενο τρένο ή επιβαίνουν στην άμαξά τους για να μεταβούν στην δουλειά τους. Ρίχνοντας τον αριθμό NPC’s από τις χιλιάδες του Unity σε μερικές εκατοντάδες (ίσως και ντουζίνες μερικές φορές) το παιχνίδι βοηθήθηκε, αποτυπώνοντας το “μηχανοκίνητο” Λονδίνο με έμφαση στη λεπτομέρεια και την απλότητα, τη φυσικότητα.

Βέβαια, τι θα ήταν μια καλή παιδική χαρά αν δεν ήταν διασκεδαστικά τα παιχνίδια της; Εκεί έρχονται μερικές αναβαθμίσεις (ή αλλαγές, ανάλογα πως το βλέπετε) στον πυρήνα του gameplay. Όντας κλασικό Assassin’s Creed και δανειζόμενο από το Unity, με την δεξιά σκανδάλη ενεργοποιείτε το parkour mode όπου τρέχετε και αυτόματα ξεπερνάτε μικρά εμπόδια, ενώ σε συνδυασμό με ένα πλήκτρο αρχίζει να σκαρφαλώνει σταδιακά και με ένα άλλο να κατεβαίνει. Το ότι το σύστημα κίνησης επέστρεψε αυτούσιο είναι καλό και κακό, διότι ναι μεν είναι πολύ πιο εύκολο και προσιτό να χρησιμοποιείς δύο πλήκτρα για κάτι που θα κάνεις σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, δηλαδή σκαρφαλώματα, όμως αυτό έρχεται αγκαζέ με μια έλλειψη ακρίβειας που, αν και όχι σε τεράστιο βαθμό, επηρεάζει αρνητικά την όλη εμπειρία. Βρέθηκαν πολλές στιγμές που σε κυνηγητά ο χαρακτήρας μου δεν πήγαινε εκεί που ήθελα με αποτέλεσμα να ξεμένω πίσω, κι άλλες φορές απλώς αρνούταν να δράσει και έμενα βιδωμένος κάπου. Είναι απίστευτο το πως μετά από τόσα χρόνια, ακόμη δεν έχει τελειοποιηθεί κάτι βασικότατο για τη σειρά. Τουλάχιστον, η προσθήκη του Grappling Hook βοηθά να μειωθεί σημαντικά ο συνολικός χρόνος που θα περάσετε να σκαρφαλώνετε, το οποίο εκτοξεύει ένα σχοινί ψηλά ή οριζόντια και ο χαρακτήρας σας πηγαίνει από τη μια άκρη στην άλλη, με την επιλογή να το αφήσετε ανά πάσα στιγμή για να πέσετε στο έδαφος ή να κάνετε μια εναέρια δολοφονία. Παρότι ενσωματώθηκε με όλη τη χάρη που θα είχε ένας ποδοσφαιριστής που ντριμπλάρει μέσα σε ασανσέρ και σίγουρα χρήζει βελτίωσης, η πρωτότυπη μορφή του είναι ένα καλό σημάδι προόδου για τα δεδομένα της σειράς.

Ένα ακόμη στοιχείο που δέχτηκε αλλαγές είναι η μάχη, η οποία διαφέρει αρκετά από τα προηγούμενα παιχνίδια όμως όχι τόσο που έγινε αγνώριστη. Το τρίπτυχο “επίθεση-άμυνα-αντεπίθεση” ισχύει, μαζί με ένα πλήκτρο που σπάει την άμυνα του εχθρού και την αέρινη ενσωμάτωση του πυροβόλου όπλου μέσα στα combos. Η τεράστια γκάμα όπλων έχει συρρικνωθεί σε τρεις κατηγορίες: kukri (μικρά, κυρτά σπαθιά/μαχαίρια), σιδερογροθιές και μπαστουνόσπαθο ή όπως θέλετε πείτε το. Ξεχάστε ξίφη και σφυριά — η μάχη είναι πολύ κοντινής περιοχής, πρόσωπο με πρόσωπο, κι επωφελείται από αυτό. Όταν παλαιότερα μια μάχη με τρεις εχθρούς μπορούσε να διαρκέσει πάνω από λεπτό, καταντούσε λίγο βαρετό μετά από κάποιες ώρες διότι είναι κάτι που δεν γίνεται να αποφευχθεί πλήρως. Εδώ, η ταχύτητα των μαχών και ο διαρκής υψηλός ρυθμός με κρατούσαν σε εγρήγορση, κι ας μην αναφέρω το πόσο διασκεδαστικό είναι το να βλέπεις τον Jacob να ανταλλάζει γροθιές με τόση μανία, φτάνοντας στα τελειωτικά χτυπήματα που μπορούν να εξολοθρεύσουν πολλαπλούς εχθρούς ταυτόχρονα. Μοναδικό μου παράπονο είναι η μικρή γκάμα animations σε τελειωτικά χτυπήματα, καθώς το πιθανότερο είναι να τα δείτε όλα σε λιγότερο από 20 μάχες. Τέλος, να σημειωθεί ότι Smoke Bombs, αναισθητικά βέλη κλπ υπάρχουν ακόμη και βοηθούν με τον τρόπο τους.

Η προσέγγιση των δύο πρωταγωνιστών προσφέρει επίσης έναν τόνο διαφορετικότητας στις ικανότητές τους, οι οποίες αναπτύσσονται αποκτώντας πόντους εμπειρίας από διάφορες δραστηριότητες, που όμως μοιράζονται και στους δύο άσχετα με το ποιον χρησιμοποιείτε. Υπάρχουν τρία δέντρα ικανοτήτων, σχετικά μικρά, τα οποία μπορούν να κατακτηθούν πλήρως ως το “ταβάνι” που είναι τα 10 levels χαρακτήρα. Αυτά περιέχουν passive βελτιώσεις όπως άμυνα ή πόντοι ζωής, skills για μάχη ή skills για μυστικότητα. Στο δέντρο της μάχης ο Jacob έχει μερικά αποκλειστικά skills κι αντίστοιχα η Evie τα δικά της σε αυτό της μυστικότητας. Κατά κύριο λόγο, ο τρόπος που χειρίζεστε και τους δύο είναι ο ίδιος, και τα αποκλειστικά skills λειτουργούν ως καταλυτικά μόνο σε εξειδικευμένες περιπτώσεις, οπότε η ομοιογένεια των χαρακτήρων παραμένει.

Η μυστικότητα δεν έχει χαθεί πλήρως όμως, καθώς ακόμη η πιο αποτελεσματική και μη χρονοβόρα προσέγγιση είναι αυτή του ήσυχου δολοφόνου, ο οποίος μέσα από διάφορες οδούς μπορεί να εξουδετερώσει τον αντίπαλο. Οι κύριες αποστολές κάνουν καλή χρήση αυτών των μηχανισμών, όμως και στο ελεύθερο παιχνίδι μπορούν να εφαρμοστούν. Μιλώντας γι’ αυτό, η δομή των αποστολών παραμένει βασικής φύσεως, δηλαδή δολοφονίες, ανθρωποκυνηγητά, απαγωγές κ.ο.κ. Μοναδικό νέο είναι οι απαγωγές, που απαιτούν να βγάλετε τον στόχο ζωντανό από την περιοχή, με εχθρούς να κάνουν περιπολίες και τον στόχο να αντιστέκεται κάνοντας θόρυβο ή προσπαθώντας να ξεφύγει — γενικώς, λειτουργεί αρκετά καλά ως νέα προσθήκη δίνοντας μια ακόμη δύσκολη αποστολή στο φάσμα αποστολών. Θετικό θα χαρακτηρίσω το ότι δεν σε πνίγει με αμέτρητα πράγματα να κάνεις, αλλά με ουσιαστικά, κάτι που βροντοφωνάζω σε κάθε open world παιχνίδι. Οι υπό-αποστολές περιέχουν αγώνες με κάρα, ένα κλαμπ όπου ξυλοκοπιέστε με ξένους, ή ακόμη και συστηματική απελευθέρωση ανηλίκων από παράνομη εργασία. Όσο εκτελείτε τις διάφορες αποστολές με επιτυχία, μια κλίμακα φήμης με τον συγκεκριμένο NPC που παρέχει τη σειρά αποστολών αρχίζει να αυξάνεται ως το πέμπτο επίπεδο, δίνοντας ένα σημαντικό αντικείμενο σε κάθε επίπεδο, όπως στολή ή όπλο. Η συρρίκνωση των άχρηστων, υπερβολικών αποστολών και αντικειμένων συλλογής επιτρέπουν στον παίχτη να ανασάνει παραπάνω, και πραγματικά να πάρει τον χρόνο του, σε αντίθεση με παλαιότερα παιχνίδια της σειράς.

Πολύτιμος χρόνος, αν αναλογιστούμε ότι ένα σύστημα crafting ισχύει για όλο τον εξοπλισμό, ο οποίος πλέον δεν αγοράζεται από dealers, οι οποίοι εμπορεύονται μόνο πυρομαχικά και γιατροσόφια. Η αναζήτηση των αντικειμένων δεν είναι χρονοβόρα, όμως κάποιος που δεν τα ψάχνει, δεν θα τα βρει μπροστά του σε πληθώρα. Υπάρχει θα έλεγα μια ισορροπία ως προς το πώς μοιράζονται — κι αν δεν φτάνει, η καλή Ubisoft έχει φροντίσει να υπάρχουν microtransactions που προσφέρουν νομίσματα για αγορά αντικειμένων άμεσα. Προς τιμήν της, δεν χρειάστηκε να δώσω ούτε ένα ευρώ κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, οπότε ίσως μονάχα αυτοί που δεν έχουν χρόνο στα χέρια τους και βιάζονται να το τερματίσουν να βρουν χρήσιμη την προσθήκη.

Στο πλευρό τους οι παίχτες θα έχουν τους Rooks, την νεοσύστατη συμμορία του Jacob, η οποία σταδιακά αναβαθμίζετε όσο αγοράζετε βελτιώσεις και προσθήκες από το δικό της δέντρο ταλέντων. Για παράδειγμα, τα πρώτα που αγόρασα ήταν η δυνατότητα να έχουν δικές τους άμαξες κι αργότερα να προσθέσω μονάδες με όπλα μεγάλου βεληνεκούς. Έτσι, όταν μια άμαξα των Rooks περνούσε από μπροστά μου, γινόμουν επιβάτης και στρατολογούσα μερικά άτομα ακόμα, οπότε οργανώναμε “πέσιμο” στους Blighters με μεγάλη ευκολία. Οι Rooks λειτουργούν αυτόνομα ή ως εντολοδόχοι, με μια μικρή γκάμα εντολών που όμως κάνει τη διαφορά. Για παράδειγμα, μπορώ να τους στείλω για μια μάχη που θα τραβήξει την προσοχή όσο εγώ περνάω απαρατήρητος από την άλλη μεριά. Όταν, δε, αποφασίσετε να ολοκληρώνετε όλες τις αποστολές σε μια περιοχή του Λονδίνου, ο Templar διοικητής της περιοχής σας προκαλεί σε μονομαχία για την κυριαρχία της, στην οποία επιβαίνετε μέσω αμάξης ειδικά για την περίσταση. Οι σκηνές που εκτυλίσσονται μετά θυμίζουν Green Street Hooligans, με συμμορίτες από τις δυο πλευρές να ξεχύνονται και να δημιουργείται ένα χάος στην γέφυρα (ή όπου παλεύετε) δίχως προηγούμενο. Αυτές οι στιγμές είναι επίσης μέρος της μαγείας που προσφέρει το Syndicate και διαφοροποιείται από προηγούμενους τίτλους, όπως το Black Flag με το δυνατό στοιχείο της πειρατείας.

Εκεί που τα συναισθήματά μου παραμένουν ανάμεικτα είναι στην προσθήκη των αμαξών. Είναι ένα γρήγορο μέσο μεταφοράς, ικανό να χωράει και άτομα από την συμμορία σας, καθώς και να φιλοξενεί μάχες στην οροφή της! Με ένα πλήκτρο αφήνετε ελεύθερη την οδήγηση ή, αν υπάρχει φίλος συνοδηγός την αναλαμβάνει, ώστε να ανέβετε στην οροφή και να πηδήσετε σε διπλανή άμαξα, να πυροβολήσετε με το πιστόλι κάποιον μακρινό στόχο (ή οδηγό) και πάει λέγοντας. Ωστόσο, η οδήγηση καθεαυτή είναι πολύ χαλαρή, σαν να επιπλέει, κάνοντας τις απότομες στροφές επικίνδυνες σε σημείο που μπορεί να βγεις εκτός πορείας, ειδικά στους αγώνες όπου η επαφή με αντίπαλο είναι σχεδόν σίγουρη. Οι επιλογές σύγκρουσης με διπλανό όχημα με το πάτημα ενός πλήκτρου, τουλάχιστον, δεν σε βγάζουν εκτός πορείας, όμως για άλλη μια φορά έχουμε μια καλή ιδέα με μέτρια υλοποίηση.

Ίσως και το μεγαλύτερο παράπονό μου να είναι η έλλειψη της ουσίας της σειράς μέσα στο Syndicate. Η ιστορία είναι ικανοποιητική όμως δεν με ενθουσιάζει όπως η τριλογία του Ezio ή το προσωπικό δράμα του Connor, και δεν μου άφησε στιγμές που με στιγμάτισαν όπως το τέλος του Black Flag. Η μοντέρνα εποχή εμφανίζεται ελάχιστα, ουσιαστικά πηγαίνοντας ακόμα παραπέρα την μπερδεμένη σκέψη της Ubisoft: είναι μια καθαρά ιστορική σειρά, ή έχει sci-fi ρίζες και ζούμε μνήμες ανθρώπων μέσα από την μοντέρνα εποχή; Φαίνεται πως το μοντέρνο κομμάτι υπάρχει απλώς ως δικαιολογία για τα ταξίδια στον χρόνο, ενώ αρχικά έπαιζε σημαντικότατο ρόλο στην γενικότερη πλοκή και ιντρίγκαρε το κοινό. Μετά τα γεγονότα του Assassin’s Creed III, τα παράπονα περί “βαρετών σκηνών και gameplay στη μοντέρνα εποχή” έκαναν την Ubisoft να τα αφαιρέσει αντί να τα διορθώσει, πηγαίνοντας από τον εύκολο δρόμο. Επί αυτών, η δυνατότητα να δολοφονείς στυγνά αθώους πεζούς με την άμαξα ή ακόμα και το άλογο αν το πυροβολήσεις ή τρακάρεις δυνατά, δεν συνάδουν με την πεποίθηση των ασσασσίνων. Αίμα αθώου ποτέ δεν χυνόταν, κι αίμα ζώου μονάχα για αποκόμιση πρώτων υλών όπως δέρμα κλπ για την κατασκευή εξοπλισμού. Αν το παιχνίδι λεγόταν, ας πούμε, London Syndicate αντί για Assassin’s Creed, η μόνη διαφορά θα ήταν το ανεξήγητο sci-fi υλικό. Ολόκληρη η ιστορία της Evie έχει να κάνει με τα μαγικά Pieces of Eden, όμως ακόμα κι εκεί δεν αποκτά πλήρες κλείσιμο και αμφιβάλλω για κάποιο sequel ή κάτι αποκλειστικά για την Evie. Κάτι ακόμα είναι η πλήρης έλλειψη του χαρακτηριστικού συνδυασμού λευκού και κόκκινου για τα χρώματα του χαρακτήρα, ίσως το πιο αναγνωρίσιμο κομμάτι στη στολή μετά την αγκράφα με το σήμα των ασσασσίνων! Μικρό μεν, αλλά ίσως ενδεικτικό της (επικείμενης;) φυγής από όσα έχουν να κάνουν με Assassin’s Creed.

Μετά χαράς θα σημειώσω ότι δεν είναι σε καμιά περίπτωση όσο bugged ήταν το Unity, ίσα-ίσα που δεν είχα προβλήματα τεχνικής φύσης σχεδόν ποτέ. Από την άλλη, το Unity ήταν τεχνικά όμορφο και το Syndicate διατηρεί την ομορφιά όμως δεν την αναπτύσσει. Φυσικά, δεν απογοητεύει, έχοντας ομαλό και φυσικό φωτισμό, μια αράδα animations κίνησης, ικανοποιητικά ως και εντυπωσιακά textures και πειστικό facial capture στις ομιλίες, οι οποίες βέβαια συμπληρώνονται από εξαιρετικό voice acting που “πουλάει” τους χαρακτήρες. Είναι όμως κρίμα που έναν τόσο όμορφο κόσμο χαλάει το ΑΙ, το οποίο φέρεται απίστευτα χαζά ορισμένες φορές, με αστυνόμους να έχουν εξωφρενική όραση κάποιες φορές ενώ άλλες αγνοούν ακόμη και τα βασικά. Ακόμη και οι πολίτες συμπεριφέρονται κάπως παράξενα, άλλες φορές αντιδρώντας σε διάσπαρτα πτώματα και μένοντας σε κατάσταση τρόμου για πολλά λεπτά (σαν να μην έχουν μια ζωή να συνεχίσουν) ενώ άλλες προσπερνούν σαν να μην έγινε τίποτα.

Εν συντομία, το Syndicate είναι διασκεδαστικό, φέρνει μερικά φρέσκα πράγματα στο τραπέζι όμως κατά βάση παραμένει ίδιο με τα πρόσφατα παιχνίδια της σειράς, για καλό ή κακό. Μερικοί νέοι μηχανισμοί δουλεύουν σωστά, μερικοί ως ένα σημείο, μερικοί όχι, αλλά κατά κύριο λόγο θα περάσει ευχάριστα η ώρα σας. Αν είστε fan της ευρύτερης ιστορίας της σειράς όμως, συγκεκριμένα του μοντέρνου κομματιού που “δένει” όλη τη σειρά, θα απογοητευτείτε από την έλλειψη Assassin’s Creed-οσύνης που επικρατεί.

[wp-review]