Alien: Isolation Review

Η αλήθεια να λέγεται, η λέξη η ο ορισμός αν θέλετε ως «Alien» κουβαλά βαρύ όνομα. Οτιδήποτε σχετίζεται με αυτό ακόμα και φήμη να είναι, τραβάει τα βλέμματα μεγάλης μερίδας κόσμου και όχι μόνο των φανατικών της σειράς. Η επιτυχημένη σειρά ταινιών τρόμου και επιστημονικής φαντασίας της δεκαετίας του 80’ έχει γίνει πρότυπο για πολλές ταινίες που δημιουργούνται ακόμη και σήμερα (π.χ. Prometheus πρόσφατα). Όμως έγινε και αιτία δημιουργίας πολλών βιντεοπαιχνιδιών ανά διαστήματα. Σκοπός μας είναι να αναλύσουμε το τελευταίο τίτλο που φέρει στο όνομα Alien: Isolation  και αναπτύχθηκε από την Creative Assembly.

Το Alien Isolation μεταφέρετε χρονικά 15 χρόνια μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας Alien, συγκεκριμένα το 2137. Η Amanda Ripley που είναι και η ηρωίδα που θα κληθούμε να χειριστούμε, μαθαίνει ότι στον διαστημικό σταθμό Sevastopol μπορεί να βρει πληροφορίες για την εξαφάνιση της μητέρας της, της Ellen Ripley. (Να και ο πρώτος συσχετισμός με τις ταινίες). Τα πράγματα στον Sevastopol δεν είναι φυσικά όλα «μέλι-γάλα» μιας και εκεί έχει εγκατασταθεί ένας δολοφόνος, ένα εξωγήινος οργανισμός που σκοτώνει κατά συρροή. Η ιστορία γρήγορα θα ξεφύγει από την αναζήτηση της μητέρας της Amanda και κύριος στόχος μας θα είναι να επιβιώσουμε στον σκοτεινό αυτό διαστημικό σταθμό.

Ο τίτλος κάνει μια πραγματικά πάρα πολύ καλή αρχή και επιτυγχάνει να βάλει ομαλά τον παίχτη στο πνεύμα του παιχνιδιού. Αυτό το αργό Progression στα πρώτα Chapters σε συνδυασμό με τα λεπτομερή και πανέμορφα (και στις δύο γενιές κονσολών) γραφικά του μας προϊδέασε για μεγάλα πράγματα. Είναι όμως πραγματικά έτσι; Με το που φτάνουμε στον σταθμό ξεκινάμε χωρίς να έχουμε την παραμικρή βοήθεια επάνω μας πέρα από το Flashlight. Καθώς η ιστορία εξελίσσεται η Amanda βρίσκει νέα εργαλεία και weapons. Να σημειώσουμε εδώ ότι τα Weapons (revolver φλογοβόλο και άλλα) παίζουν δευτερεύοντα ρόλο στο παιχνίδι. Με ελάχιστα πυρομαχικά είναι μια καλή λύση όταν τα πράγματα έχουν δυσκολέψει πραγματικά. Το αίσθημα της αγωνίας είναι έντονο κυρίως στα Levels που υπάρχει το Alien το οποίο είναι με διαφορά ο μεγαλύτερος κίνδυνος στο παιχνίδι.

Βασισμένοι λοιπόν περισσότερο στο Stealth και στο να αποφεύγουμε τους εχθρούς μας (είτε αυτοί είναι άνθρωποι, είτε Androids είτε το Alien) προσπαθούμε να επιβιώσουμε και να προχωρήσουμε στα επόμενα objectives μας. Εδώ είναι που τα πράγματα αρχίζουν να χαλάνε ως ένα σημείο. Τα Stealth Mechanics είναι πραγματικά ένα ερωτηματικό (?) . Εκεί που νομίζαμε ότι είμαστε καλά κρυμμένοι σε σκοτεινές περιοχές χωρίς να κάνουμε την παραμικρή κίνηση γινόμασταν αντιληπτοί από τους εχθρούς μας. Αυτό σε συνδυασμό με την δυσκολία του παιχνιδιού, στις περισσότερες περιπτώσεις αν δεν προλάβαινες να τρέξεις η να κρυφτείς, σήμαινε θάνατος. Σύμμαχος μας στην επιβίωση είναι διάφορες ντουλάπες και αεραγωγοί ενώ μας βοηθά αρκετά το Motion Tracker, ένα εργαλείο που λειτουργεί σαν μικρό ραντάρ και μας δείχνει αν και σε ποια κατεύθυνση κινούνται οι εχθροί μας. Ο μεγαλύτερος μπελάς φυσικά όπως αναφέραμε είναι το Alien που σαν συμπεριφορά (ΑΙ) έχει αποδοθεί αρκετά καλά αλλά επειδή οι περιοχές που συνήθως πηγαίνει είναι randomized μπορεί να τα κάνουμε όλα τέλεια και να πέσουμε πάνω του κατά λάθος (άλλος ένας σχεδόν σίγουρος θάνατος).

Οι παραπάνω μηχανισμοί στην πράξη δουλεύουν σε γενικές γραμμές, όμως η «βαριά» πραγματικά κίνηση της Amanda μας έκανε να κουραστούμε σε πολλά σημεία ακόμη και να πατάμε τον αριστερό αναλογικό μοχλό πιο δυνατά νομίζοντας ότι θα τρέξουμε και γρηγορότερα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους μηχανισμούς στόχευσης που είναι εντελώς out-dated. Με την πρόοδο του παιχνιδιού ξεκλειδώνουμε εργαλεία που θα μας βοηθήσουν να ανοίξουμε περισσότερες πόρτες καθώς και να αναβαθμίσουμε αντικείμενα που μπορούμε να φτιάξουμε με υλικά που βρίσκουμε στον σταθμό. Υπάρχουν λοιπόν οι Molotov, τα Flares, EMP grenades και κάποια άλλα αντικείμενα αν και για να πούμε την αλήθεια τα περισσότερα από αυτά τα χρησιμοποιήσαμε ελάχιστα ώς καθόλου (με εξαίρεση τα Medkits). Αρνητική εντύπωση μας άφησε το ξεπερασμένο και κακοσχεδιασμένο inventory που κάνει τη δημιουργία αντικειμένων σχεδόν αγγαρεία. Η απουσία Auto-Save μας έκανε να υποστούμε μεγάλα Loading Times καθώς γυρίζαμε σε προηγούμενες περιοχές αφού πεθάναμε, ενώ το Trial & Error είναι ένα από τα μεγαλύτερα “θέματα” του τίτλου.

Το μεγάλο Story Line του τίτλου περιέχει αποστολές το 90% των οποίων αφορά το “πήγαινε εκεί και πάτα αυτά τα κουμπιά» ενώ το σενάριο είναι μέτριο προς καλό, το ίδιο και η πλοκή του τίτλου. Οπτικοακουστικά το παιχνίδι είναι σχεδόν άψογο με τα λεπτομερή δωμάτια και τους φοβερούς Ambient ήχους να μας συνοδεύουν σχεδόν πάντα. Το «σχεδόν» πάει στο άσχημο animation των ανθρώπινων εχθρών, ενώ οι εκδόσεις για xbox 360 και Ps3 «υποφέρουν» από το χαμηλό Framerate και κακό Lip Sync. Πάντως ενώ ο σταθμός είναι μεγάλος και προσφέρεται για εξερεύνηση η πραγματικότητα είναι πως φτάνοντας στα τελευταία levels κουραστήκαμε λίγο να βλέπουμε τις ίδιες πόρτες και τους ίδιους διαδρόμους.

Τελειώνοντας το Story Mode που είναι μεγάλο σε διάρκεια αλλά με πολύ χαμηλό Replay Value, έχουμε το Survival Mode. Ένα mode που ο παίχτης θα πρέπει να τελειώσει ένα Level σε συγκεκριμένο χρονικό όριο κάνοντας διάφορα objectives. Μόνο ένα Level υπάρχει στην κανονική έκδοση του παιχνιδιού ενώ περισσότερα θα προστεθούν με τη μορφή DLC (ναι το παιχνίδι έχει και Season Pass…)

[wp-review]

 

Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!