Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη…
Εισαγωγή
Χρειάστηκε να περάσουν δυόμιση χρόνια σχεδόν από την ημερομηνία κυκλοφορίας του PS4 και μερικές αναβολές προκειμένου να έχουμε την ευκαιρία να αντικρύσουμε έναν τίτλο από αυτούς που έχουν σημαδέψει το όνομα τους με ένα συγκεκριμένο brand και δίνουν ταυτότητα και λόγο ύπαρξης στις οικιακές κονσόλες. Φτάνει όμως το όνομα για να κρίνει έναν τίτλο; Αν και θεωρείται αυτονόητο οφείλω να συγκεκριμενοποιήσω την παραπάνω φράση μου και να εξηγήσω ότι το Uncharted, στην προκειμένη περίπτωση, αποτελεί ορόσημο και σε πολλές περιπτώσεις system seller για την οικιακή πλατφόρμα της Sony. Καταλαβαίνετε τη σημασία λοιπόν της κυκλοφορίας του Uncharted 4: A Thief’s End, ένα παιχνίδι που δημιουργήθηκε από την ταλαντούχα Naughty Dog αποκλειστικά για το PS4. Φτάνοντας λοιπόν στα χέρια μου το παιχνίδι εκεί στη Μεγάλη Πέμπτη με τη μορφή του Press Kit ένιωσα ενθουσιασμό και η σκέψη μου ήταν, πέρα από το να ακυρώσω ότι έχω κανονίσει με φίλους και συγγενείς τις προσεχείς ημέρες, ότι το επόμενο διήμερο ίσως τελικά σημάνει και την ανάσταση των τωρινών κονσολών στα μάτια μου, μετά από πολλές κυκλοφορίες remaster παιχνιδιών αλλά και σύννεφων περί PS4K/Neo. Θέλησα να απολαύσω όλη τη διαδικασία οπότε την ίδια ημέρα επίσπευσα εργασίες ώστε να τελειώσω την εγκατάσταση του ηχοσυστήματος 5.1(logitech Z5500) στο gaming room που είχα αφήσει από καιρό να σκονίζεται, έκλεισα φώτα, άναψα κρυφούς φωτισμούς και στήθηκα μπροστά στην τηλεόραση. Είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου επίσης τη σκέψη πως πολλά πράγματα στη ζωή που ξεκινάνε με ενθουσιασμό καταλήγουν σε απογοήτευση όποτε ήθελα να βιώσω με ψυχραιμία και αντικειμενικότητα το νέο και τελευταίο, κατά τους δημιουργούς, κεφάλαιο στο franchise του Uncharted. Βάζοντας τον οπτικό δίσκο στο tray με υποδέχθηκε ένα notification για update μεγέθους 4,5gb αλλά ήταν κάτι για το οποίο είχα ενημερωθεί προηγουμένως από τη Sony οπότε θέτω υπό αμφισβήτηση την ύπαρξη τέτοιου μεγέθους day one update στην τελική έκδοση του παιχνιδιού.
Ιστορία
Το Uncharted 4: A Thief’s End πιστό στη σειρά που εκπροσωπεί στηρίζεται σε ένα μεγάλο βαθμό στην αφήγηση οπότε είναι δύσκολο να αποφύγουμε τελείως τα spoils τουλάχιστον των πρώτων κεφαλαίων. Εάν είχα την δυνατότητα, θα σας άφηνα την παράγραφο της ιστορίας κενή προκειμένου να την ανακαλύψετε μόνοι σας σπιθαμή προς σπιθαμή και κεφάλαιο προς κεφάλαιο. Πάμε να τη δούμε όμως λίγο συνοπτικά. Στο A Thief’s End λοιπόν συναντάμε έναν Nathan Drake που φλερτάρει με τη μέση ηλικία, που έχει νοικοκυρεθεί κι έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Παρόλα αυτά η σπίθα για περιπέτεια δεν έχει σβήσει και η φλόγα έρχεται να φουντώσει όταν ο αδερφός του Sam, τον οποίο είχε για πεθαμένο τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, επανεμφανίζεται και ζητά τη βοήθειά του Nate ώστε προκειμένου να ξελασπώσει από μία δύσκολη κατάσταση που έχει περιέλθει πρέπει να αναζητήσουν και να ανακαλύψουν μαζί τον χαμένο θησαυρό του ξακουστού πειρατή Henry Avery, ενός θησαυρού που κοστολογείται κοντά στα τετρακόσια εκατομμύρια δολάρια. Η αλήθεια είναι πως περίμενα αρκετά plot twists μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο αλλά δεν θα σας αποκαλύψω εάν επαληθεύτηκα ή όχι για να μην σας χαλάσω την εμπειρία. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι το παιχνίδι μέχρι τη μέση και λίγο παραπάνω κρατά μία αξιοπρόσεκτη ροή στην εξέλιξη του σεναρίου, έπειτα κόβει λίγο ρυθμό προφανώς για τις ανάγκες της διάρκειας του τίτλου. Κάπου εδώ θα σας αποκαλύψω μερικώς και ότι μέσα στο παιχνίδι υπάρχει ένα από τα μεγαλύτερα easter eggs που έχω αντικρύσει ποτέ, αν και έχω σοβαρές ενστάσεις περί “easter eggs” καθώς στο μυαλό μου τα έχω λίγο συνδεδεμένα με την αναζήτηση και τα κρυφά μηνύματα ενώ στη προκειμένη περίπτωση αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ροής του σεναρίου και μάλιστα εις διπλούν. Η πρώτη αναφορά γίνεται σχετικά νωρίς αλλά δεν θα σας το χαλάσω όμως αφού νομίζω ότι ήδη αποκάλυψα αρκετά και αν ήταν στο χέρι μου δεν θα έκανα αναφορά ούτε στο συγκεκριμένο “easter egg” αλλά ήδη σπάζοντας το εμπάργκο έχουν δημοσιευθεί σχετικά άρθρα στο εξωτερικό από τις προηγούμενες ημέρες και φαντάζομαι τι έχει να γίνει από σήμερα που λήγει το πρώτο εμπάργκο. Αν μείνετε στα του παρόντος κειμένου πιστεύω θα είστε καλυμμένοι γλυτώνοντας από περιττά spoils ενώ θέλω να σας επιστήσω την προσοχή στο τι ακούτε και διαβάζετε δεξιά κι αριστερά.
Gameplay
Ανέκαθεν έκρινα λίγο αυστηρά τα παιχνίδια της σειράς Uncharted στο τομέα του χειρισμού και συγκεκριμένα στην κίνηση του χαρακτήρα και στο κομμάτι των πυροβολισμών. Θεωρούσα ότι ο χαρακτήρας στην κίνηση του κατά την απότομη αλλαγή κατεύθυνσης έπειτα από sprint έφευγε λίγο κι επίσης ότι οι πυροβολισμοί και κυρίως η στόχευση σήκωνε βελτίωση. Ήταν τα δύο πράγματα που πρόσεξα από την αρχή εάν έχουν βελτιωθεί στο Uncharted 4: A Thief’s End και προς έκπληξή μου όχι μόνο βελτιώθηκαν αλλά δεν μου άφηναν περιθώριο για να πιαστώ από κάτι αρνητικά. Στους επιμέρους μηχανισμούς του gameplay συναντούμε και πάλι το άκοπο σκαρφάλωμα που αψηφά τους νόμους της βαρύτητας σε κάθε πλατφόρμα και απόκρημνη πλαγιά με την προσθήκη του σκοινιού γάντζου που μας επιτρέπει να πιαστούμε από διάφορα σημεία που προεξέχουν και μπορούμε να αναρριχηθούμε ή να ταλαντευτούμε προκειμένου να αναπηδήσουμε στο απέναντι σημείο. Θεωρώ ότι ο τίτλος δίνει ίσως για πρώτη φορά περισσότερη βάση στο stealth στοιχείο παρά στο run and gun καθώς η δεύτερη επιλογή δεν είναι πάντα η ενδεδειγμένη. Πολλές φορές ήταν ευκολότερο να κινηθούμε stealth ακινητοποιώντας τους αντιπάλους με κινήσεις τύπου Sam Fisher παρά ως Max Payne. Στη δεύτερη περίπτωση να πω την αλήθεια συνήθως κατέληγα νεκρός. Κάπου εδώ οφείλω να επισημάνω και να δώσω συγχαρητήρια στη Naughty Dog για ακόμη μία φορά καθώς συνεχίζει κάτι που είδαμε πρώτη φορά στο The Last of Us. Το loading screen είναι ένα κι αυτό την πρώτη φορά που πατάμε νέο παιχνίδι ή για να συνεχίσουμε το παιχνίδι μετά το boot up. Από εκεί κι έπειτα και κάθε φορά που πεθαίνουμε το loading απλά δεν υπάρχει, διατηρώντας την εμπειρία και την ροή ζωντανή. Αξίζει να αναφέρω επίσης πως για μεγάλα διαστήματα και συγκεκριμένα κεφάλαια έχουμε στην κατοχή μας ένα τετρακίνητο όχημα τζιπ το οποίο πρέπει να οδηγήσουμε κάθε φορά στο αντίστοιχο προορισμό μας. Η πρόκληση αφορά σε σημεία που το τζιπ δεν μπορεί να προσπεράσει οδηγικά και οφείλουμε να κατέβουμε από αυτό ώστε να βρούμε τη λύση ή να εξερευνήσουμε για collectibles την περιοχή. Όσον αφορά τους γρίφους που θα συναντήσετε κατά την εξέλιξη της περιπέτειά σας μην περιμένετε να σας προκαλέσουν πονοκέφαλο αντιθέτως με λίγες προσπάθειες θα έχετε βρει τη λύση. Μερικοί ίσως θα θέλανε περισσότερη πρόκληση σε αυτό το κομμάτι, εγώ πάλι το βρήκα τόσο όσο για να διατηρήσει την ισορροπία.
Τεχνικός τομέας
Εάν δεν έχετε εντυπωσιαστεί έως τώρα ως κάποιο βαθμό με το Uncharted 4: A Thief’s End ίσως ήρθε η ώρα να το πράξετε. Στο τεχνικό τομέα το παιχνίδι πραγματικά λάμπει και αποτελεί ίσως ότι πιο όμορφο έχουμε δει στις κονσόλες. Εάν δεν είχαν προηγηθεί τα The Order: 1886 ή ακόμα το Rise of the Tomb Raider το σαγόνι θα είχε πάθει εξάρθρωση από το πέσιμο. Όταν παρακολουθούμε cut scenes στο παιχνίδι, που ούτε λίγα είναι αλλά ούτε και σύντομα σε διάρκεια, αντικρίζουμε κάτι άκρως κινηματογραφικό. Οι λεπτομέρειες στους χαρακτήρες, οι εκφράσεις, το lip sync, οι υφές του περιβάλλοντος, το animation είναι ό,τι καλύτερο έχουμε δει. Όταν γίνεται η ομαλή μετάβαση από cut scene σε playable σκηνή όπως είναι λογικό πέφτει λίγο και η αποδοτικότητα των γραφικών με μόνη ίσως παραφωνία εάν θέλουμε να βρούμε κάτι να πούμε είναι η χαμηλή ανάλυση στις σκιές. Από εκεί και πέρα δεν συνάντησα προβλήματα, ίσως και πάλι σε δύο φορές ανεπαίσθητο frame drop αλλά αν δεν κρατούσα σημειώσεις δεν θα το θυμόμουνα καν. Είναι ολοφάνερο πάντως πως η Naughty Dog έκανε αυτό που όλοι προσδοκούσαμε. Ξεζούμισε το PS4 προκειμένου να αποδώσει όσο καλύτερα μπορούσε. Τα frames στο campaign μένουν σταθερά στα 30fps και η ανάλυση στα 1080p native ενώ στο multiplayer είναι φανερά παραπάνω, πιθανολογώ 60fps όπως είχε ανακοινώσει η εταιρεία, ενή η native ανάλυση προσαρμόζεται στα 900p. Οι συγκεκριμένοι περιορισμοί που προφανώς συνάντησε η Naughty αποτέλεσαν άλλωστε κι αφορμή για ένα πρόσφατο editorial μου σχετικά με το αν θα έπρεπε να περιμένει την κυκλοφορία ενός ενδεχόμενου PS4K/Neo που θα τις έδινε περισσότερη ελευθερία στο να ξεδιπλώσει το ταλέντο της. Ηχητικά χρησιμοποίησα εναλλάξ το ηχοσύστημα που προανέφερα (Logitech Ζ5500) μέσω οπτικής ίνας και ποιότητας ήχου DTS Digital και το wireless gold headset του PlayStation. Εντυπωσιάστηκα και στις δύο περιπτώσεις με τη λέξη «κινηματογραφικό» να έρχεται συνεχώς στο μυαλό μου θέλοντας να εκφράσω την ηχητική εμπειρία. Στα των μουσικών επιλογών έχουμε συνδυασμό επικής με χαλαρής μουσικής επένδυσης που εντείνεται, όπως είναι λογικό, κατά τη διάρκεια των σκηνών μάχης και καταδίωξης.
Online Multiplayer
Όσοι ασχοληθήκατε με την ανοιχτή ή κλειστή Beta έκδοση του παιχνιδιού σίγουρα έχετε μία ιδέα του τι πρόκειται να συναντήσετε. Οι υπόλοιποι να γνωρίζετε πως θα βρεθείτε αντιμέτωποι ίσως με το πιο user friendly περιβάλλον multiplayer που έχετε αντικρύσει ποτέ. Δυστυχώς λόγω κατοχής Press Kit από μεριάς μου και σε συνδυασμό με το ότι μόνο δύο χιλιάδες άνθρωποι είχαν πρόσβαση σε όλο τον πλανήτη, το match making δεν ήταν το ιδανικό. Κι ενώ όσες φορές συνδέθηκα και μπήκα σε μάχη όλα λειτούργησαν ρολόι και απροβλημάτιστα τις περισσότερες φορές βρισκόμουν στην οθόνη εύρεσης παικτών για πάρα πολύ ώρα. Παρόλα αυτά δεν αποτελεί ουσιαστικό λόγο για να κρίνω αρνητικά την online εμπειρία καθώς το παιχνίδι κυκλοφορεί επίσημα στις 10 Μαΐου κι εκεί θα φανεί η δύναμη του διαδικτυακά και πόσο “βαστάνε” οι servers. Προσωπικά έχω θετικότατες εντυπώσεις από την ενασχόλησή μου online, υπάρχουν αρκετοί χαρακτήρες για να επιλέξουμε και ακόμα περισσότερα αξεσουάρ για να τους “διακοσμήσουμε”. Μάλιστα υπάρχουν και πακέτα που προσθέτουν έξτρα στην multiplayer εμπειρία και μπορούν να αγοραστούν με κανονικά χρήματα. Σε καμία περίπτωση pay to win καταστάσεις αλλά καθαρά διακοσμητικά και για λόγους εξατομίκευσης των χαρακτήρων μας. Αξίζει να αναφερθώ και στη πολύ πρόσφατη ανακοίνωση της Naughty Dog περί δωρεάν διάθεσης multiplayer DLC με χρονοδιάγραμμα μέχρι και την άνοιξη του 2017.
Επίλογος
Κλείνοντας βέβαια να μην παραλείψω να αναφέρω την ύπαρξη ελληνικών υποτίτλων σε όλο παιχνίδι δείχνοντας έμπρακτα την υποστήριξη στην ελληνική gaming κοινότητα και τη πληροφορία πως για να ολοκληρώσετε το βασικό παιχνίδι θα χρειαστείτε τουλάχιστον δεκαπέντε ώρες παρακολουθώντας ολόκληρα τα cut scenes ενώ μπορείτε να ανατρέξετε πίσω όχι μόνο σε συγκεκριμένα chapters αλλά και σε συγκεκριμένες μάχες. Το replayability του τίτλου αυξάνεται με τη διάθεσή σας να μαζέψετε όλα τα collectibles, όπως έχουμε συνηθίσει από προηγούμενους τίτλους της σειράς ή αν θέλετε να δοκιμάετε την πρόκληση του ανώτατου βαθμού δυσκολίας, crushing. Από εκεί και πέρα, στην ερώτηση «τι είναι το Uncharted 4: A Thief’s End τελικά;», θα απαντούσα απλά ότι «είναι αυτό που έλειπε». Το παιχνίδι που δίνει χαρακτήρα και ταυτότητα στην κονσόλα που κυκλοφορεί. Το παιχνίδι που δικαιολογεί την αγορά οικιακής κονσόλας προκειμένου ο χρήστης να έχει πρόσβαση αποκλειστικά. Τέτοια παιχνίδια είναι που έλειψαν από αυτή τη γενιά σε σύγκριση με τις προηγούμενες. Για όλα τα παραπάνω λοιπόν θα δώσω για πρώτη φορά έναν βαθμό, για όσους έχει σημασία, που δεν έχω δώσει τα τόσα χρόνια που γράφω κριτικές, με το χέρι στην καρδιά λοιπόν…
[/vc_column][vc_column width=”1/2″]Πλατφόρμα που χρησιμοποιηθήκε για Review: PS4Είδος: Adventure, Action
Κυκλοφορεί για: PlayStation 4
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 10/05/2016
Εκδότρια εταιρία: Sony Interactive Entertainment
Εταιρία ανάπτυξης: Naughty Dog
Ευχαριστούμε θερμά την Sony Hellas για την έγκαιρη παραχώρηση του παιχνιδιού για τις ανάγκες του review
[/vc_column][/vc_row]
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
