The Vanishing of Ethan Carter Review

Καβουράκι, καμπαρντίνα και όρεξη για εξερεύνηση. Αυτά χρειάζονται για το μεταφυσικό θρίλερ μυστηρίου ονόματι The Vanishing of Ethan Carter.

Η πρόσφατη κυκλοφορία του παιχνιδιού στο PlayStation 4 στάθηκε αφορμή για ένα review το οποίο θα καλύψει και την PC έκδοση, η οποία κυκλοφόρησε πριν μήνες. Η μοναδική διαφορά τους είναι στην μηχανή γραφικών, στο οποίο θα αναφερθώ — όπως πάντα — προς το τέλος του review.

Ο Paul Prospero είναι ένας ντετέκτιβ του μεταφυσικού, ένας άνδρας που πάντα έλυνε τα πιο περίεργα μυστήρια γιατί είχε ένα “χάρισμα”, όπως πολλοί έλεγαν. Ο Paul Prospero είσαι εσύ, ο παίχτης, που βρίσκεσαι αντιμέτωπος με την μεγαλύτερη (και τελευταία) υπόθεση του φημισμένου ερευνητή.

Το παιχνίδι λαμβάνει μέρος στην δεκαετία του 1970, όταν κι ο Prospero λαμβάνει ένα γράμμα από κάποιον νεαρό Ethan Carter, ο οποίος ζητά την βοήθειά του. Ο τόπος του μικρού, κάπου στην Πενσυλβανία, ήταν κάποτε μια μεγάλη δύναμη λόγω των ορυχείων που εκμεταλλεύονταν οι ντόπιοι. Όταν μερικά τούνελ καταστράφηκαν, σιγά-σιγά οι ντόπιοι άρχισαν να κυνηγούν αλλού την τύχη τους, με μια χούφτα άτομα να μένουν πίσω, μεταξύ αυτών και η οικογένεια του Ethan. Το αινιγματικό του γράμμα δεν άφησε πολλά περιθώρια στον ντετέκτιβ, που ετοιμάστηκε για την τελευταία του “αποστολή”.

Το μυστήριο, λοιπόν, ξεκινάει από την πρώτη στιγμή, καθώς θα σας καλωσορίσει ένα μήνυμα που λέει πως “αυτό το παιχνίδι δεν σας κρατάει από το χέρι”. Κι όντως, έτσι είναι. Στο Vanishing δεν έχετε HUD, δεν έχετε objectives, δεν έχετε κάτι να σας καθοδηγεί πέρα από σκηνές που και πάλι πρέπει μόνοι σας να βρείτε και να λύσετε. Η έκταση της περιοχής είναι άμεσα συνδεδεμένη με αυτή τη φιλοσοφία, όντας ορθάνοιχτη και αχανής εξ αρχής, δίνοντας στον παίχτη την ελευθερία να δει τα διάφορα παζλ με την σειρά που επιθυμεί· η μοναδική προϋπόθεση είναι πως πρέπει να λυθούν όλα για να δει το τέλος. Καμιά υποχρεωτική σειρά, καμιά ένδειξη — απλά ο παίχτης και το παιχνίδι, μια τακτική η οποία κάνει θαύματα αφηγηματικά.

Στην πλοκή δίνεται η μεγαλύτερη έμφαση και μετά στο gameplay, με την ζυγαριά να γέρνει προς το πρώτο με διαφορά. Η σειρά που τοποθετούνται τα μυστήρια στο μονοπάτι του παίχτη είναι μπερδεμένη, που σημαίνει πως όταν φτάσετε στο τελευταίο (σειριακά) θα πρέπει να ενώσετε το παζλ μόνοι σας. Ένα παζλ που συνθέτουν μακάβρια κομμάτια, ιστορίες που ξεκινούν με τυπικότητες όπως έχθρα και υποψίες φόνου πριν πάρουν τον δρόμο του μεταφυσικού· πολλοί θα αναγνωρίσουν την επιρροή των έργων του H. P. Lovecraft, του Edgar Allan Poe και πολλών άλλων ιστορικών φυσιογνωμιών της μακάβριας, φανταστικής λογοτεχνίας στο “πρόσωπο” του Vanishing. Η τρέλα των κατοίκων, η συμπεριφορά τους, οι πράξεις, όλα καταλήγουν σε μια λογική εξήγηση που δίνεται στο τέλος της ιστορίας — παρότι δεν είναι πλήρως επεξηγηματική, με λίγα αλλά σημαντικά στοιχεία να μένουν στην φαντασία και εξήγηση που θα δώσει ο παίχτης. Προς τιμήν των συγγραφέων, τα στοιχεία που οδηγούν σε τούτο το τέλος είναι διάσπαρτα και κανένα από τα σημεία προόδου του σεναρίου δεν φαίνονται βιαστικά ή αναίτια. Με λίγα λόγια, είναι πολύ καλογραμμένο, με προσοχή στις λεπτομέρειες και δίνει μια ελευθερία στον παίχτη, αυτή του να αποδώσει ένα δικό του νόημα από τα γεγονότα. Γεγονότα τα οποία με έκαναν να αναγνωρίζω τον Ethan στην καθημερινή μου ζωή, προσπαθώντας να λάβω σοβαρά υπόψην τα μηνύματα που περνούν οι συγγραφείς. Μιλάμε, δηλαδή, για μια φανταστική ιστορία που όμως έχει τις ρίζες της βαθιά “χωμένες” στην πραγματικότητα και δη στην κοινωνία μας.

Σ’ αυτό συμβάλλει τα μέγιστα το εξαίσιο περιβάλλον που μας χαρίζει η Unreal Engine 4, όντας κάτι παραπάνω από χώρος που φιλοξενεί τα γεγονότα και τον παίχτη. Η τεράστια κι ανοιχτή έκταση του επιτρέπει να πάτε παντού από την αρχή, που αυτό συνεπάγεται ακανόνιστη σειρά ανακαλύψεων — το πρώτο σας playthrough δεν θα είναι το ίδιο με κανένα επόμενο, διότι χάνεται αυτή ακριβώς η μαγεία της ανακάλυψης, καθώς πλέον θα γνωρίζετε πού είναι τί. Αδιαμφισβήτητα όμως, η τοποθέτηση διαφόρων αντικειμένων στον χώρο είναι φυσική κι αβίαστη, επιβραβεύοντας τον παίχτη που θα βυθιστεί και θα γίνει “γρανάζι” στην μηχανή της πλοκής, αντί για απλός θεατής που πασχίζει να φτάσει στο τέλος. Έβλεπα πως όταν προσπαθούσα να παίξω με τον γνωστό τρόπο του καθαρού gaming μυαλού, αυτού δηλαδή που αναζητά στοιχεία μηχανικά γύρω-γύρω και προσπαθεί να βρει το “εξόφθαλμο” design που ορίζει ένα παιχνίδι, δεν οδηγούμουν εύκολα κάπου ούτε και εν τέλει χαιρόμουν την ανακάλυψη μου. Αντίθετα, όταν βυθιζόμουν στον ρόλο του Prospero και προσπαθούσα να καταλάβω την ψυχοσύνθεση των εμπλεκομένων στο εκάστοτε μυστήριο, όλα έρεαν φυσικά.

Αυτή η άμεση σύνδεση περιβάλλοντος και ιστορίας είναι άκρως επιτυχημένη, αν όχι παραδειγματική για μελλοντικά παιχνίδια που βασίζονται καθαρά στην πλοκή τους. Το πάντρεμα των δύο σε συνδυασμό με την ανοιχτή προσέγγιση του παίχτη στον κόσμο κάνουν μικρά θαύματα εδώ, σερβίροντας την ιστορία στον ρυθμό που θες να την έχεις κι όχι στον ρυθμό που ορίζει ο δημιουργός. Έτσι, σου μένει άπλετος χρόνος να εξερευνήσεις τον ανοιχτό κόσμο, να θαυμάσεις τα πανέμορφα τοπία με τα αμέτρητα δέντρα, την θάλασσα που εκτείνεται για χιλιόμετρα, κι αν αυτά δεν “συγκινούν” τότε τα διαλυμένα ορυχεία, τα κατεστραμμένα σπίτια, η άδεια εκκλησία και η απόκοσμη ομορφιά του νερού που τρέχει κάτω από τη γέφυρα και προς το φράγμα θα σας κρατήσουν εκεί. Όλα αυτά λένε τη δική τους ιστορία παράλληλα με αυτή που κλήθηκε να εξερευνήσει ο Prospero, συνυπάρχοντας αρμονικά και συμπληρώνοντας το ένα το άλλο. Δεδομένου του “στησίματος” του παιχνιδιού, αποφεύγω να το χαρακτηρίζω παιχνίδι “τρόμου” γιατί παρότι αυτή είναι η εύκολη λύση εκ πρώτης όψεως, η συνέχεια θα διαψεύσει οποιονδήποτε το πει. Το μυστήριο και το ασυνήθιστο, το μεταφυσικό, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του με τον τρόμο να ακολουθά κι όχι να ηγείται.

Καθώς είναι περισσότερο μια ιστορία παρά ένα παιχνίδι, το gameplay δεν μπαίνει εμπόδιο σε κανέναν. Είναι πολύ απλοϊκό στον χειρισμό, έχοντας μόνο ένα πλήκτρο για αλληλεπίδραση, ένα για τρέξιμο κι ένα για ζουμ. Όταν βρίσκεστε αντιμέτωπος με ένα μυστήριο-σκηνή που πρέπει να αναπαράγετε, η διαδικασία είναι απλή· υπάρχουν διάσπαρτα στοιχεία σε κοντινή εμβέλεια, τα οποία πρέπει να βρείτε και είτε να διαβάσετε είτε να μαζέψετε (αν είναι αντικείμενα) ώστε να τα ενώσετε αργότερα και — εν τέλει — να “ξετρυπώσετε” τα στάδια της σκηνής, τα οποία πρέπει μετά να βάλετε στη σειρά για να δείτε ολοκληρωμένη την σκηνή χρησιμοποιώντας τις προαναφερθείσες ειδικές ικανότητες του Prospero. Γενικώς, ποτέ δεν μου πήρε κάτι παραπάνω από μια χούφτα λεπτά για να το λύσω, πλην ενός παζλ στα ορυχεία που περισσότερο με μπέρδευε παρά κάθε τι άλλο. Με αρκετή εξερεύνηση και όλα τα απαραίτητα, ο χρόνος που ξόδεψα δεν ξεπέρασε τις 5 ώρες, ενώ ερευνώντας βρίσκω πως οι περισσότεροι χρειάζονται περίπου 3-5 ώρες στο πρώτο τους playthrough αναλόγως το πόσο ψάχνουν τον περίγυρο. Δυστυχώς, ένα δεύτερο playthrough είναι δύσκολο, καθώς τα διάφορα collectibles που υπάρχουν στον κόσμο δεν είναι πάρα πολλά ώστε να τα χάσετε στην πρώτη φορά (ένα βολικό trophy θα σας καθησυχάσει ότι τα βρήκατε όλα). Ίσως να θέλετε να ξαναπαίξετε ώστε να λύσετε την υπόθεση με διαφορετική σειρά στα παζλ ώστε να φτάσετε στο ίδιο αποτέλεσμα από άλλο δρόμο, πιθανότατα απαντώντας σε απορίες ή δημιουργώντας νέες. Δεν είναι κακό που είναι τόσο μικρό· το προτιμώ αν η άλλη επιλογή μου είναι το να μακρηγορεί άσκοπα. Πιθανόν να με θλίβει το γεγονός πως έχει ένα άψογο σενάριο και εκτέλεση και να ήθελα περισσότερο.

Στα τεχνικά του, πρόκειται για έναν από τους ομορφότερους τίτλους του PlayStation 4, με κορυφαία σημεία του τον φωτισμό και τα απίστευτα λεπτομερή textures. Η ποιότητα που βλέπουμε σε ξύλινα έπιπλα, βράχους ή ακόμα και το χώμα είναι θαυμάσια, ακόμα και σε κοντινή ανάλυση. Απόδειξη αποτελούν όλα τα παραπάνω screenshots, τα οποία τραβήχτηκαν χρησιμοποιώντας το “Share” του PlayStation 4 — όσο κι αν η ποιότητά τους φέρνει ένα δυνατό PC στο μυαλό! Επίσης, το παιχνίδι προσφέρει την επιλογή να τρέχει σε κλειδωμένα 30fps ή ξεκλείδωτα 60fps, με την δεύτερη επιλογή να κάνει την κίνηση πιο γρήγορη και πιο ομαλή όμως να τα βρίσκει “σκούρα” σε σημεία με πολλή “βαβούρα” όπως τρεχούμενο νερό, έντονο φως και απότομες κινήσεις. Παρόλα αυτά, με τόσο αργή ροή και την παντελή έλλειψη ανάγκης για αντανακλαστικά ή δράση, η επιλογή των 30fps δεν είναι άσχημη καθώς εξασφαλίζει μια ομαλότερη εμπειρία.

Ο ακουστικός τομέας λάμπει μέσω της συνεχόμενης αλλά ήσυχης παρουσίας του. Το soundtrack ποτέ δεν “χτυπάει” όμως πάντοτε συνοδεύει την εικόνα και συμπληρώνει το σύνολο, χωρίς όμως να περιέχει κάποιο κομμάτι που “κολλάει”, να δίνει ταυτότητα στο παιχνίδι μόνο και μόνο από το άκουσμά του — μέγα κρίμα, διότι ο συγκεκριμένος τίτλος φέρει μια πολύ συγκεκριμένη, δική του ταυτότητα. Οι ηθοποιοί που δανείζουν τη φωνή τους στο καστ κάνουν εξαιρετική δουλειά με τον μινιμαλιστικό διάλογο που περιλαμβάνεται. Είναι κυρίως παιχνίδι του “δείξε, μην λες” και έτσι η μόνη φωνή που θα ακούτε τακτικά καθ’ όλη τη διάρκεια είναι του Prospero να μονολογεί όποτε ανακαλύπτει στοιχεία ή όταν κάτι του προκαλεί εντύπωση.

Κλείνοντας, να συνοψίσουμε. Το The Vanishing of Ethan Carter είναι ένα επιτυχημένα ατμοσφαιρικό, μεταφυσικό, μακάβριο παιχνίδι που το μεγαλύτερο βάρος του το “ποντάρει” στο δυνατό σενάριό του, οπότε το gameplay παίρνει θέση στην δεύτερη σειρά. Η μικρή διάρκειά του καταφέρνει να κρατάει “συμπυκνωμένη” και συντονισμένη την ιστορία με κόστος την επιστροφή για επανάληψη και την χαμένη ευκαιρία για κάτι μεγαλύτερο. Παρόλα αυτά, αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στην Πολωνική εταιρία The Astronauts για τον εξαίσιο τεχνικό τομέα και την ποιότητα της “πένας”.

[wp-review]

 

Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!