Αναγνώστη μου σου είχα πει πως θα σε σώζω από ταινίες που δεν πρέπει να δεις… Κι αν δε στο είχα πει στο λέω τώρα! Αλλά short story πριν το ζουμί. Αφού λοιπόν ξεκίνησα από τα κεντρικά γραφεία (το σπίτι μου) και αφού ένιωσα πως ήταν να ξυπνά μέσα σου ο δολοφόνος, λόγω της πόσης ώρας χρειάστηκε να ξεκολλήσω από την κίνηση και να βρω να παρκάρω, έφτασα στην αίθουσα σαν την Αστέρω στο γνωστό βουκολικό ποίημα (google that sh*t). Κάπου εδώ είχα αρχίσει να καταλαβαίνω πως το σύμπαν είχε αρχίσει να συνωμοτεί πως μάλλον δεν έπρεπε να δω την ταινία. Ας δούμε λοιπόν αν είχε δίκιο.
Την ταινία The Great Wall θα στην παρουσιάσω μετά τα πρώτα της λεπτά αφ’ ότου ξεκίνησε μιας και λόγω της καθυστέρησης που σου είπα, μπήκα λίγο στα βαθιά με το καλημέρα. Αλλά οκ έχω εκτόπισμα οπότε επιπλέω. Η ιστορία λοιπόν από εκεί που το είδα, έχει ως εξής. Έχεις δυο Ευρωπαίους μισθοφόρους (ή κάτι ανάλογο, δεν το έφτανε και σε βάθος, άμα ήθελες Κόπολα σκηνοθεσία, να πάτε αλλού κυρία και κύριε) που τους έχουν στείλει να βρούνε τα μυστικά του αγνώστου κατασκευάσματος ονόματι μπαρούτι. Ήταν αυτό που μύριζε δηλαδή για τη συνέχεια της ταινίας. Έλα μου ντε όμως που πήγαν για μαλλί και βγήκαν με γλόμπο πάνω, αφού εκεί που τους πιάσανε, ήταν το σημείο που έκαναν συνεχώς επιθέσεις κάτι υπερπαραγωγές τέρατα. Η ταινία είναι αυτό. Χωρίς πλάκα. ΑΥΤΟ! Η μόνη απορία που έχω είναι πως οκ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΣΕΙΝΙΚΟ ΤΕΙΧΟΣ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΠΑΝΕ ΑΠΟ ΑΛΛΟΥ; Εχμ. Συγγνώμη, θυμήθηκα πάλι την ταινία. Ειλικρινά είναι ορισμένες ταινίες που τις ονομάζω «ξέπλυμα χρήματος» αλλά αυτό θα στο αναλύσω πιο μετά.
Πάμε τώρα στο 2ο κομμάτι που είναι αυτό της ερμηνείας. Να σου πω την αλήθεια αναγνώστη μου, έχω συνηθίσει το λίγο cheesy performance σε τέτοιες ταινίες, αλλά οκ εδώ μιλάμε για το άκρο λίγο πριν το Ζάλογγο. Ειδικά όταν στο Cast έχεις κι έναν Willem Dafoe (που ούτε στο IMDb δεν έχει το όνομα του χαρακτήρα του) και έναν Pedro Pascal (ο Oberyn Martell για τους πιο ασχέτους με το Game of Thrones, που ζούνε σε κάποια σπηλιά) που πραγματικά πήγε το κομπάρσος στο επόμενο επίπεδο. Πρέπει να ζητήσουμε ειδική κατηγορία Α’ Αδιάφορου Ανδρικού Ρόλου. Το έχει σίγουρα. Ακόμα και οι «πρωταγωνιστές» μέσα, δηλαδή ο Matt Damon (William Garin) και Tian Jing (Commander Lin Mei) δεν κατάφεραν να το σώσουν, με τη 2η να είναι κααααααάπως πιο πειστική. Γενικά όλοι μα όλοι όσοι παίξανε μέσα, ήταν κάπως σα να τους είπαν το πρωί «αααα παιδιά σήμερα έχουμε γύρισμα» και δεν προλάβανε να ετοιμαστούν. Εδώ βέβαια έχω μια παρατήρηση. Προφανώς και τέτοιες ταινίες δεν τις βλέπεις για το οσκαρικό της υπόθεσης σε αυτή την κατηγορία, πράγμα που κράτα το για μετά αναγνώστη μου. Γενικά έλειπε το βάθος και ο λόγος του «γιατί ρε φίτσουλα γίνονται όλα αυτά» με συχνές και βιαστικές αλματώδεις σκηνές και γενικά μεταξύ μας, λίγοι από το cast το είχαν πάρει όσο σοβαρά θα έπρεπε.
Κααααααιιιιιιι φτάσαμε στο σκηνοθετικ-οπτικό κομμάτι. Λοιπόν εδώ τους το δίνω. Από θέμα σκηνοθεσίας δεν ήταν και τόσο άσχημο. Εδώ ίσως είναι που αρχίζει και σώζει κάπως την κατάσταση και δεν έχουμε μαζικές διαμαρτυρίες στους δρόμους. Μέσα ήταν μια συγκεκριμένη σκηνή, ας πούμε, που μου έφερε ένα ρίγος, λόγω της συναισθηματικής φόρτισης που έβγαζε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έσωζε το σύνολο της ανύπαρκτης ερμηνείας των ηθοποιών. Γενικά, οι σκηνές δράσεις μέσα προφανώς και δεν έφεραν την αλλαγή, αλλά ήταν ευχάριστες και γενικά είναι ο λόγος που σου κράταγε η ταινία το ενδιαφέρον κάπως πιο πολύ. Η χαρά του κλισέ ομολογουμένως, αλλά όχι εντελώς αποτυχημένα και με ελάχιστες δόσεις ενδιαφερόντων Concept. Στην τελική εγώ γράφω το άρθρο, αυτό πιστεύω και άμα σ’ αρέσει… :-Ρ
Τα κυρίως CGI μέσα που ήταν τα τέρατα, αν και φαινόταν πως οκ δεν ήταν και State of the Art (που λένε και στο χωριό μου), έκαναν τη δουλειά τους και δε σε κούραζαν τόσο πολύ, άρα και προφανώς δεν έφταναν στα επίπεδα Paint στο PC σου. Είχε βέβαια και το αγαπημένο μου, πολλά Practical εφεδάκια, που έδιναν μια πινελιά αγάπης όπως και να έχει. Όσο για το μουσικό μέρος, ΟΚ δεν ήταν και κάτι ιδιαίτερο, απλά είχες το κλασικό «ρε δικέ μου, βάλε κάτι να παίζει από πίσω όσο κάνουμε δουλειά». Κοινώς, ούτε κρύο, αλλά ούτε και ζέστη.
Για τέλος λοιπόν, τις κλασικές ερωτήσεις. Ήταν καλή ταινία; Όχι. Ήταν κακή ταινία; Μμμμμ εδώ παραδόξως και πάλι όχι. Να σου πω και γιατί. Ήταν από αυτές τις ταινίες που ανήκουν στην κατηγορία «βράδυ για DVD και φίλους». Είναι εκείνη η ταινία που θα πατήσεις το Play και θα ξεκινήσεις να σχολιάζεις ο,τι βλέπεις κάνοντας χαβαλέδες αλλά ταυτόχρονα κάτι μέσα σου θα σου λέει «κάτσε να δω που το πάει». Βασικά, έχει γίνει λίγο Trend αυτά τα χρόνια, αυτός ο πόθος της Κίνας να μπει στη μύτη του Hollywood και να τους πει «νια νια νια μπορούμε και εμείς» αλλά σε λίγες περιπτώσεις τα έχει καταφέρει. Εν ολίγοις, άσε το τώρα που να τρέχεις μέσα στο κρύο, περίμενε να βγει σε ενοικίαση και πήγαινε δώσε τα ευρώ για όσες μέρες είναι. Εκεί δε θα τα κλάψεις στο εγγυώμαι.
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
