*Καταρχάς περίμενε επειδή ήθελα πόσο καιρό να το πω έτσι γεμάτα… (το Rogue One ήταν μια απλή μυτιά, δεν πιάνεται)… Περίμενε… ΠΕΡΙΜΕΝΕ!! In a galaxy far far away… ΝΑΙ ΤΟ ΓΡΑΨΑ!! Τώρα μπορούμε να συνεχίσουμε την κανονική ροή του προγράμματος.*
Αναγνώστες μου σε όλα τα καλά PC, smartphones, tablets, πάτους από καφέδες και γενικά όπου με διαβάζετε εκεί έξω, τις πλέον πολλές χαιρετούρες μου από το μαγικό Αιγάλεω, την πόλη που ακόμα έχουμε καλά γυράδικα για να μοιράζουμε δάκρυα χαράς στους φαγανούς. Αλλά πέρα από καλό φαγητό έχουμε και κοντά σινεμάδες και χωρίς να κάνω διαφήμιση (δε με πληρώνουν άλλωστε) εκεί έμελλε να δω την τελευταία ταινία Star Wars: The Last Jedi. Έτσι λοιπόν άρπαξα το lightsaber μου (δεν κάνω ΚΑΝΕΝΑΝ χαβαλέ, όντως το πήρα μαζί. Ναι ξέρω καθόλου κολλημένος), πήρα το αμόρε αλά μπρατσέτα και κατεβήκαμε εκεί στις πεδιάδες για να δούμε τελικά αν η Force was strong in this movie… Με ρωτάς όμως αναγνώστη μου (δε χρειάζεται να το πεις, διαβάζω τη σκέψη σου ΠΡΟΦΑΝΩΣ): ήταν καλή η ταινία χοντρέ πλην τίμιε Jedi Master; Αξίζει να καβαλήσουμε το Millennium Falcon (εντάξει το μέσο που θα πάτε έστω, μην είμαστε υπερβολικοί, είναι και ακριβά τα καύσιμα στον Γαλαξία) και να πάμε να δούμε το νέο πόνημα; Τελικά προχωράει καθόλου η ιστορία ή μας αφήνει με παράπονα λιγάκι σαν την πρώτη; Patience young Padawans και ο θείος Γιώργος είναι εδώ να σας τα πει και να τα συζητήσουμε κλασσικά από κάτω… Οπότε φώτα! Κάμερα! Και…. Ε! Ψιτ παιδιά, ας μαζέψει λίγο από το πλατό λίγο κάποιος τις τρίχες του Chewbacca, ρεζίλι θα γίνουμε στον κόσμο! ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ!!
Για αρχή θέλω να μιλήσω για το main story της ταινίας αν μου επιτρέπετε (καλά και να μην το κάνετε, τώρα ήδη έχω γράψει οπότε νια νια νια!) χωρίς spoilers μιας και οκ δεν αξίζει να σας το χαλάσω. Ω!Ναι! Μέσα έχει ζουμί και σας το λέω από τώρα.
Σε εκείνον λοιπόν τον μακρινό μακρινό γαλαξία (όχι δεν είναι είδος υπό εξαφάνιση, απλά ακολουθώ τις μεταφραστικές τεχνοτροπίες στην Ελλάδα), η ιστορία μας ξεκινάει από εκεί που μας άφησε, με το πιο άσχημο cliffhanger όλων των εποχών. Ενώ λοιπόν η Αντίσταση κατάφερε να δώσει το γερό χτύπημα στη First Order, η Rey (Daisy Ridley) έχει φύγει σάλτα να βρει τον γέρο Luke Skywalker (Mark Hamill) για να της πει ρε παιδί μου πως από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκε να έχει πιο πολύ badass-ιλίκι και από όλους τους αγώνες της Ronda Rousey μαζεμένους. Αλλά όμως τα πράγματα δε δείχνουν καθόλου καλά.
Οι Rebels (εδώ αν πεταχτεί κανένας και πει «χοντρέ δε βλέπουμε την πρώτη τριλογία, θα απαντήσω πως στην ταινία μέσα ειπώθηκε το Rebel scum. ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ Ο ΑΚΥΡΟΣ;!) έχουν στριμωχτεί στη γωνιά από τους κακούς σε σημείο που τους λες και Μεσολόγγι στην πολιορκία, ενώ από την άλλη η Rey βρίσκει μια emo version του Luke και η ψυχούλα της γίνεται σαν εκείνο το σκεύος που σουρώνουμε τα μακαρόνια. ΔΡΑΑΑΑΑΜΑ Η ΚΥΡΙΑ (όσο το έβλεπα είχα λουπάρει στο κεφάλι μου το πιο λυπητερό βιολί στην ιστορία. Έχει και αυτά τα κουταβομάτια η έτσι και σε λυγίζει τον σκληροτράχηλο χαρακτήρα).
Έτσι λοιπόν για μια μεγάλη διάρκεια στην ταινία, η ιστορία χωρίζεται σε 2 κύρια μέρη: την ιστορία της Rey και την αναζήτηση για το Force το Αληθινό (έλα έχω δει ΚΙ ΕΓΩ το ανάλογο meme, δεν έχεις μόνο εσύ σύνδεση στο internet) και από την άλλη την προσπάθεια των επαναστατών να ξεφύγουν από τη μανία της First Order μιας που τους πήραν στο κατόπι κυριολεκτικά, λες και είναι Άγγλοι ευγενείς στη Βικτωριανή Εποχή που κυνηγάνε αλεπούδες.
Το τελευταίο άλλωστε είναι και το σχετικά πιο ζουμερό κομμάτι από την άποψη χαρακτήρων, μιας και εκεί μας γίνεται η γνωριμία με το «νέο» cast των ηθοποιών. Έτσι λοιπόν πιάνουμε όλη την Resistance ιεραρχία στο σενάριο, από το παιδί στα αμπάρια (δε ξέρω τι έχουν στα διαστημόπλοια, εντάξει; Βάλε cargo space να σε πιάσω κι εσένα nerd-ουλα μου ή εσένα που έχεις σπουδάσει διαστημο-ναυπηγική σε σχολή) Rose (Kelly Marie Tran), μέχρι και γυναίκα μεγαλογαλονά, την ΚΥΡΙΑ (με Κ πιο κεφαλαίο και από το λογότυπο του Superman και σωστή όπως λέει και το λαϊκό άσμα) Vice Admiral Amilyn Holdo (Laura Dern) .
Αλλά οκ καλά τα στελέχη ρε παιδί μου, αλλά ένας κούκος ή έστω ένα σμήνος από αυτούς δε θα φέρει την άνοιξη, οπότε μάλλον θα χρειαστεί βοήθεια η Resistance. Έτσι λοιπόν μερικοί από τους πρωταγωνιστές βγαίνουν στη γύρα για να βρουν τον DJ (Benicio Del Toro) (δεν έχει παρατσούκλι από δίπλα, οπότε μάλλον θα είναι ο μόνος που παίζει μουσική σε αυτόν τον Γαλαξία. Καλά σκάω) που σαν ένας άλλος από μηχανής θεός, είναι εδώ για να δώσει τη λύση στο θεματάκι πώς να τη γλυτώσουν. Με ένα τίμημα πάντα, γιατί πολλά τον λες αλλά όχι και το πλέον ηθικό στοιχείο. Δε ξέρω αν χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω, μιας και το πολύ γενικό σενάριο αυτό είναι. Το μόνο που μένει λοιπόν είναι να δείτε την ταινία και να βιώσετε μαζί με τους χαρακτήρες πως ξεμπλέκουμε μωρέ παιδιά…
Στην ταινία έχουμε επίσης τις επανεμφανίσεις πολλών χαρακτήρων που είδαμε και στο Force Awakens όπως της μυστηριώδους Captain Phasma (Gwendoline Christie) (που θα σου πω μετά κάτι που με χάλασε με δαύτην), το παιδί-θαύμα Finn (John Boyega) (που για μένα στην ταινία τον έκαναν χρήση πολύ σωστά και του έδωσαν έναν μεγαλύτερο λόγο ύπαρξης), την πάντα μοναδική-να-κλέβω-λιγάκι-την-παράσταση Leia (Carrie Fisher) (που οκ σε ένα σημείο όλων μας το σαγόνι τρύπησε τον φλοιό της γης και πήγαινε ίσα για Κίνα) και φυσικά τον άνθρωπο που όλοι θα θέλαμε να τον έχουμε στα ζόρια όταν μας την έπεφταν τίποτα νταήδες στον δρόμο Dameron (Oscar Isaac).
Αυτά πάνω κάτω από «ζωντανούς» ηθοποιούς (αν κάποιος τώρα κάνει αστείο για τη συγχωρεμένη Fisher, να ξέρεις πως η ψυχή σου έχει μια κρατημένη θέση στην κόλαση), ενώ όσοι χαρακτήρες και ζωντανά έγιναν με πολλά, πολλά, πολλά ψηφιακά pixels ή και τόνους από make-up, δεν έχεις λόγια απλά… Εντάξει το τρανταχτό παράδειγμα είναι προφανώς ο Supreme Leader Snoke (Andy Serkis), που οκ ας το παραδεχτούμε ο Serkis έχει γίνει πλέον ίσως ο πιο επιτυχημένος ηθοποιός σε ρόλους CGI characters, έχοντας ενσαρκώσει το σύμπαν και πάντα με έναν διαφορετικό τρόπο.
Στο επόμενο κομμάτι ας αναλύσουμε γιατί η ταινία ίσως είναι μια από τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές απεικονίσεις που θα τύχεις να δεις αναγνώστη μου. Όχι ρε μην το ξαναπείς πως παίζει να πάω να φιλήσω όλο το cast… Θα συγκρατηθώ. ΕΙΜΑΙ JEDI ΑΛΛΩΣΤΕ!!
Λοιπόν η ταινία επιτέλους ξέφυγε από τη σκιά των προηγούμενων σε πάρα πολλά. Κυρίως με το γεγονός πως ήταν αυτή ακριβώς η ταινία που μπόρεσε να ενώσει το νοσταλγικό των παλιών μεταφορών, με τη ροή που πλέον αποκτά σιγά-σιγά το franchise.
Ας είμαστε ειλικρινείς αναγνώστες μου: το Force Awakens ήταν σαφώς μια όμορφη ταινία και κανείς δεν το αναιρεί αυτό. Αλλά το θέμα ήταν νομίζω ό,τι είχα πει τότε σαν πρώτη εντύπωση όταν βγήκα από την αίθουσα ένα χρόνο πριν: η ταινία ήταν το A New Hope όπως θα έπρεπε να είχε γυριστεί παλιά. Αυτό δε ξέρω αν ήταν εσκεμμένα έτσι δοσμένο, μιας και μην κοροϊδευόμαστε υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα στη φρενίτιδα του τότε και των γενιών που επηρέασε και στις τωρινές γενιές που δεν έζησαν αυτό το τσουνάμι. Πόσο μάλλον εδώ στην Ελλάδα, που το όλο sci–fi και fantasy ήταν λόγος να σου πετάνε γιαούρτια τα άλλα παιδάκια στο σχολείο… Ακόμα και εγώ που είμαι πλέον 31, δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να ταυτιστώ με την πρώτη τριλογία σαν κυκλοφορίες, μιας και η δική μου γενιά όπως και οι επόμενες, πρόλαβαν το «θαύμα» των επεισοδίων 1,2 και 3.
Πολλοί από μας εκεί διαπιστώσαμε πως ο Lucas έφτυσε κυριολεκτικά σε ό,τι είχε δημιουργήσει, δίνοντας στον κόσμο ένα χλιαρό αποτέλεσμα, γεμάτο με ασυνέχειες, κακογραμμένη πλοκή και γενικά για να μην το κουράζω, ένας ή μάλλον 3 λόγους να πεις «άσε θα πάω να δω Teletubbies και Dora the Explorer». Ίσως για αυτό ο Abrams στην πρώτη ταινία επέλεξε να επανασυστήσει το franchise στους νέους και να θυμίσει όμορφα στους παλιούς. Και ενώ στο Force Awakens είχαμε μια καλλιγραφική ίσως αντιγραφή, το The Last Jedi ήταν μάλλον το όντως μεταβατικό βήμα. Ιδιαίτερα σε όρους πλοκής, απόδοσης και αποκόλλησης από τα μέχρι τώρα επίκεντρα σε θέματα χαρακτήρων και λοιπά. Όχι όχι μη φεύγετε, είπαμε δε θα σας πω τι γίνεται μέσα. Ας το δούμε λοιπόν σε νόημα, μιας και αυτό πάντα μετράει.
Το Last Jedi για μένα κατάφερε κάτι που είχαμε καιρό να δούμε στις οθόνες μας: μια ολοκληρωμένη πραγματικά ταινία. Ειλικρινά σε όλη τη διάρκεια της προβολής έπιασα τον εαυτό μου να πιέζεται (καλά δεν είναι και δύσκολο, ολόκληρο γομάρι) να βρει ψεγάδια και ατέλειες σε ό,τι έβλεπα εκείνη την ώρα. Χωρίς λοιπόν πλάκα και μόνο που αυτό με έκανε λίγο να χάνω τη «δράση» (από την άποψη βασανισμού του ταλαιπωρημένου από την εξυπνάδα μυαλού μου), ε ρε φίλε τους το δίνω με νίκησε! Ήταν τόσο λίγα τα «άσχημα», που πραγματικά (μετά που θα σου πω μερικά) δεν είναι καν να τα πάρεις υπόψιν (δεν έπαιζα μέσα για αυτό προφανώς θα φάνε κρα).
Όλα έδεναν και το κορυφαίο είναι πως ο τρόπος που ήταν γραμμένος η ταινία, κυριολεκτικά σε έκανε Ο,ΤΙ ήθελε. Τι εννοώ. Οι σκηνές μέσα και η αλληλουχία τους ήταν έτσι δομημένες που άθελα σου κοίταγες κυριολεκτικά εκεί όπου σου έδειχναν οι συντελεστές, οπότε και μετά όταν ερχόταν το αναπάντεχο έμενες παγωτό σε θερμοκρασία του Πλούτωνα. Ναι παιδιά και δεν υπερβάλω καθόλου, ο βηματισμός της ταινίας ήταν η τόσο/όσο αναλογία και πολύ καλά ισορροπημένος. Μάλιστα το πράγμα που σκέφτηκα (αφού ρίξαμε πρώτα φαγητό στο στομάχι μας και το συζητήσαμε με το αμόρε) είναι πως μου θύμισε κάπως την τεχνική ενός καλού ταχυδακτυλουργού. Κοινώς, σπάνια θα καταλάβεις πως στο καλό έκανε κάτι στο μαγικό κόλπο, επειδή ακριβώς για να πετύχει χρειάζεται να σου τραβήξει την προσοχή αλλού με έξυπνο τρόπο! Έτσι λοιπόν μπορεί μερικά να τα έβλεπες να έρχονται από τη Ζώνη του Ωρίωνα (που είπα και σε ένα σχόλιο κάπου στο φατσοβιβλίο), αλλά στην πλειοψηφία σε έπιανε λίγο στον ύπνο με την καλύτερη των εννοιών.
Σε αυτό βέβαια βοήθησε και η πένα των διαλογιστών (αυτοί που γράφουν τους διαλόγους ντε! Τι, δε λέγονται έτσι; ) και σεναριογράφων, που πέρα από την πλάκα έδωσαν μαθήματα πραγματικά. ΑΥΤΟ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΝΕ ΟΣΟΙ ΕΓΡΑΦΑΝ ΣΤΟ RAGNAROK (πλέον αυτή η ταινία θα πρέπει να χρησθεί επίσημα η παγκόσμια σταθερά αποτυχημένων διαλόγων. Τόσο κόπο κάνανε για να το καταφέρουν, ας αναγνωρισθεί). Σίγουρα βοήθησε το ταλέντο των ηθοποιών για αν αποδοθούν οι λέξεις τόσο καλά, αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε, αν δεν έχεις μια καλή βάση να πατήσεις, δεν μπορεί να πάει και πολύ μακριά…
Ο συνδυασμός λοιπόν αυτών των λέξεων σε σειρά, με το σενάριο και τη γενική εξέλιξη της πλοκής και το στήσιμο της ταινίας, έκανε το βασικότερο ίσως: σε ένοιαζε για το κάθε τι μέσα. Από το χιούμορ και την ατάκα από το πουθενά (που πιστέψτε με ήταν πολλές, διάχυτες και έξυπνα δοσμένες κατά κύριο λόγο), μέχρι το πλέον δραματικό καρέ επι της ασημένιας οθόνης, όλο ΜΑ ΟΛΟ το αποτέλεσμα σε έκανε να έχεις την προσοχή σου μόνιμα εκεί. Δε θα σε άφηνε η συνείδηση σου να κοιτάξεις το κινητό (όπου αν το έκανες, να λιώσεις στον Tatooine δεμένος στην έρημο), αλλά οκ σοβαρά μιλώντας λίγοι θα βαρέθηκαν όντως στην πλειονότητα της ταινίας. Μάλιστα πολλά από τα κείμενα μέσα σε σκηνές και διαλόγους έκαναν μια όμορφα καλυμμένη κριτική ακόμα και στη σημερινή κοινωνία και δρόμενα, αλλά με έναν τόσο ιδιαίτερο τρόπο, που πραγματικά μπορούσες ταυτόχρονα να κάνεις τις συγκρίσεις σα να ήσουν κι εσύ μέλος της εκεί κοινωνίας. Με λίγα λόγια κατάφερνε με φυσικό τρόπο να κάνει τον θεατή να νιώσει κομμάτι του κόσμου.
Θέλω εδώ να σταθώ στις ερμηνείες των ηθοποιών και πως απέδωσαν τον ρόλο τους. Παιδιά και χωρίς υπερβολές, νομίζω πως ενώ στο Force Awakens είδαμε ένα σεβαστό ποσοστό ταλέντου (ομιλώ πάντα για τη νέα γενιά μέσα κυρίως), εδώ πραγματικά τους αξίζουν συγχαρητήρια (από τον μεγάλο κριτικό σινεμά, θείο Γιώργο. Είναι τιμή τους και το τελευταίο reference θα το πιάσουν λίγοι. Για σας γράφω να το ξέρετε). Χάρηκα πραγματικά, που ενώ στο FA είχαμε σχεδόν όλη την ταινία γύρω από τη Rey και πως εκείνη κατέληξε να δέρνει τον Kylo (Adam Driver), εδώ πραγματικά ο καθένας ήταν ένα σύμπαν και μετρούσε παραπάνω η παρουσία του.
Ειδικά ο Διαμαντίδης (έλα τώρα άσε τα σάπια! Είδαμε ΟΛΟΙ μας πως το παιδί είναι κλώνος του 3D) μέσα ήταν ακόμα μεγαλύτερη αποκάλυψη σε σχέση με την προηγούμενη ταινία και παιδιά θα το πω (μιας και συμφωνεί η γυναικά, όχι τίποτα άλλο) ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΔΟΣΜΕΝΟΣ ΚΑΚΟΣ ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ! Ναι το είπα και δεν ντρέπομαι!
Εδώ τώρα είναι σα να ακούω πληκτρολόγια να σπάνε με μένος και απανταχού Star Wars φανατικοί να ξεκινάνε τις διαδικασίες για απέλαση μου από τη χώρα και παράδοση στην Interpol αλλά ακούστε με πρώτα και βαρέστε με μετά, που λέγαν και παλιά. Όλοι θα πούνε «χοντρέ σε έπιασε αμνησία από τις διοξίνες στο κρέας και ξεχνάς εικονικές μορφές όπως Darth Vader;». Λοιπόν ακούστε γιατί το λέω.
Κινηματογραφικά γράφοντας (και βάζω όλο το πολυτονικό σε τόνους για να το τονίσω), όλοι οι κακοί μέχρι τώρα είχαν έναν περιορισμένο χώρο και χρόνο προβολής. Ξεκινώντας από τις παλιές τριλογίες, πόσο διάλογο είχες ακούσει ας πούμε από εκεί για να μπεις στη ψυχοσύνθεση του Vader; Πόσο αυτός ο διάλογος ή ακόμα και μια απλή σκηνή σε έκανε να καταλάβεις τότε κάτι παραπάνω; Σίγουρα τα κρεσέντο σε δράμα υπήρξαν, αλλά ήταν ικανά όταν τα είδες να σε κάνει πραγματικά να νιώσεις τόσο έντονο δέος και λοιπά; Σου βγάζω από τη μέση το όλο cheesy λίγο σε απόδοση.
Ακόμα και όταν έμαθες για τον Palpatine ας πούμε πιο μετά στις επόμενες ταινίες, ποιος είναι τι κάνει και λοιπά, είχες και πάλι κενά ως προς το «οκ αλλά γιατί;». Είχε προβλήματα μικρός; Τον έδερνε πολύ ο πατέρας του; Είχε φάει χυλόπιτα από Jedi; Και ειλικρινά μην ακούσω σχόλια του στυλ «ναι βλάκα αλλά έχουμε διαβάσει από άλλες πηγές, έχουμε δει και κάνα animation, έχουμε διαβάσει και κάνα comic» και μπλα μπλα. Όχι παιδιά, θα το πω και εδώ: κρίνω ό,τι βλέπω μπροστά μου, δηλαδή στο κινηματογραφικό σύμπαν. Οι εξηγήσεις και ο τρόπος που αυτές αποδοθήκαν ΔΕΝ ήταν ποτέ τόσο επαρκείς. Ακόμα και στην περίπτωση του Anakin, μη μου πείτε πως πολλοί δεν είπατε «γιατί ρε φίλε το έδειξαν τόσο άσχημα;».
Εδώ λοιπόν στην περίπτωση του Kylo Ren, έχεις μια σαφώς πιο ολοκληρωμένη εικόνα. Έχεις πλέον το backstory σε μεγάλο ποσοστό, έχεις την παρουσία του γεμάτη και πιο σημαντική σε σχέση με άλλους «κακούς» και ενώ ακόμα δεν έχει «ολοκληρωθεί» η ιστορία του, ήδη έχει χτιστεί ένας villain που είναι αυτόφωτος. Δε θα κάτσεις, ειδικά αφού δεις την ταινία, να τον συγκρίνεις με τον παππού του πλέον, όσο να τον πάρεις σαν αυτόνομη μονάδα μίσους. Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας λοιπόν, έχουν συμπυκνώσει αρκετά στοιχεία και ένα μεγάλο εύρος συναισθημάτων και σκέψεων του χαρακτήρα, είτε μαθαίνοντας από τον ίδιο είτε από άλλους, που όταν φεύγεις λες «ναι ρε φίλε, αυτός είναι κακός».
Μπορεί βέβαια μερικοί να πούνε πως ίσως κάτι τους θυμίζει το όλο μοτίβο, αλλά ρε παίδες δε ξέρω αλλά εμένα στο σύνολο μου δίνει κάτι ιδιαίτερο. Απλά σκεφτείτε το γεγονός πως από την προηγούμενη κιόλας ταινία, δεν είχε ανάγκη να φοράει μόνιμα μια μάσκα και να δείχνει απόκοσμος με καμιά τερατώδη μεταμόρφωση. Απεναντίας τον είδαμε φάτσα-φάρα (μάλιστα έλα πείτε την αλήθεια, η πλειοψηφία είπε που πας ρε Καραμήτρο με τέτοια μάπα που θες να γίνεις και Sith) και ενώ φαινομενικά με αυτό χάθηκε το όλο «μυστήριο», εν τέλει καταλήξαμε να έχουμε έναν εικονικό κακό Α’ κλάσης. Οπότε να για ποιον λόγο το είπα και στην τελική ΑΜΑ Σ’ ΑΡΕΣΕΙ!
Στην ταινία τέλος, είδαμε επιτέλους και μερικές ακόμα δυνατότητες της Force, πράγμα που απογείωσε την ταινία ακόμα παραπάνω. Είχα παράπονο σαν κάπως Star Wars nerd (καλά όχι και σε σημείο να βγάλω το μελλοντικό μου παιδί αν κάνω με όνομα από κάποιον χαρακτήρα μέσα, είπαμε!) πως δεν είχαμε δει ποτέ μια μεγαλύτερη γκάμα Force abilities, αλλά εδώ έχει ένα καλό θέμα η υπόθεση που μάλιστα ξεφεύγει αρκετά από ό,τι είχαμε δει μέχρι τώρα. Γενικά το Force use μέσα στην ταινία είχε λόγο ύπαρξης πολύ πιο σημαντικό από άλλες φορές και έπαιξε όντως έναν ρόλο πέρα από το όλο «κοίτα μάνα, πετάω πιτσίου πιτσίου και κουνάω τον καναπέ».
Όλα βέβαια τα παραπάνω δε θα ήταν εφικτά χωρίς την υποδειγματικά σκηνοθετική μαεστρία του κυρίου, κυρίου, κυρίου (ναι πολλά κύριος στη σειρά γιατί το αξίζει πραγματικά!) Rian Johnson που αδερφέ μου και αν το έκανε υπέρμετρα σωστά! Σίγουρα και χωρίς καμιά αμφιβολία το ταλέντο των ηθοποιών και η φυσικότητα τους μπορούν να κερδίσουν τις εντυπώσεις, αλλά τη γενική εποπτεία όλων αυτών των μικρών και μεγάλων λεπτομερειών που είδαμε, δείχνουν πως πραγματικά ένας φανατικός της σειράς και ταλαντούχος σκηνοθέτης ανέλαβε να το βγάλει το έργο εις πέρας. Και διάολε το κατάφερε!
Αλλά το άρθρο το γράφω εγώ, οπότε ΠΑΣΙΦΑΝΕΣΤΑΤΑ θα σου έχω και μερικά αρνητικά. Ε τι ένα όνομα και μια φήμη έχουμε στην κοινωνία. Αρχικά σε πιάνω με το θεματάκι μου πως όπως και στο προηγούμενο, έτσι και εδώ σε αφήνει και πάλι με ανοιχτά μέτωπα ως προς το όλο απαντήσεις. Οκ θα μου πεις «κάτσε ρε φίτσουλα, έχεις ακόμα μια ταινία καιρό να σου πει πράμα» ε οκ δεν αντιλέγω, απλά ένα παραπονάκι το είχα. Ιδιαίτερα σε βασικούς χαρακτήρες, που οκ ενώ ρε παιδί μου σου λέει για παράδειγμα για τον Kylo Ren μέσα, από την άλλη στη Rey που σε καίει ελαφρώς παραπάνω μιας και στο έχει στήσει από την προηγούμενη ταινία σε αφήνει κάπως στα κρύα κάποιου ιαματικού λουτρού.
Αλλά πέρα από τους συνήθεις υπόπτους της πλοκής, σε μερικά σημεία αυτό έγινε και με τους δευτερεύοντες χαρακτήρες. Ενώ ας πούμε γενικά έλαμψαν μέσα στις πραγματικά δικές τους στιγμές δόξας, δε σε πήγε ελαφρώς βαθύτερα με αποκορύφωμα ίσως τον και πάλι αδικημένο χαρακτήρα Captain Phasma που και πάλι δεν έλαμψε σχεδόν καθόλου σε σύγκριση με άλλους μέσα ή και με ό,τι ελαφρώς έχτισε στο προηγούμενο. Έχεις μια αξιωματικό σε stormtroopers που έχει ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΣΤΟΛΗ, ξέρει απ’ έξω τους κωδικούς των στρατιωτών, φαίνεται να το έχει και με το όλο μπιφτέκισμα και πάει λέγοντας. Όλο αυτό όμως το αφήνεις σε εξηγήσεις ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠ’ΕΞΩ!! Ειλικρινά δε θα κάτσω να σχολιάσω και πάλι αν μπορώ να μάθω παραπάνω πράγματα σε άλλες πηγές, ΕΓΩ ΜΕΣΑ ΕΔΩ ΗΘΕΛΑ ΕΣΤΩ ΛΙΓΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΝΑ ΔΩ! Γενικά πάντως ένα λίγο underuse υπήρξε με τους δευτερεύοντες χαρακτήρες, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν ήταν ικανό να πει κάποιος πως δεν είχαν ενδιαφέρον ή λόγο ύπαρξης στο πανί. ΟΧΙ ΣΑΝ ΤΟ RAGNAROK!!
Τώρα στα υπόλοιπα, ίσως κάποιοι παρατήρησαν πως η ταινία ήταν ένα έξυπνο mash up από άλλες ταινίες στο κινηματογραφικό σύμπαν του Star Wars. Δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά να σου πω γιατί το σχολιάζω. Αρχικά η σαφής επιρροή ήταν από το Empire Strikes Back, που αυτό λες ήταν αντίστοιχα και το μοτίβο σκηνοθεσίας που ακολουθήσε και στο Force Awakens ο Abrams με το A New Hope. Εδώ να σε προλάβω και να σου πω πως σε καμιά περίπτωση δεν ήταν τόσο στεγνή αντιγραφή απλά μου έβγαλε πως είχε επιρροές, που πέταξε σε μια πιο random σειρά γεγονότων μέσα. Σίγουρα ήταν πασπαλισμένο υπερβολικά καλά και δε σε έκανε να το κάνεις σαν πρώτη σκέψη, απλά το συνειδητοποιούσες αφού έβγαινες. Όλοι μας νομίζω είδαμε και στο trailer να περπατάνε περήφανα ας πούμε μερικά τουμπανιασμένα Imperial Walkers και όλοι κάναμε τα μαθηματικά πως οκ αντί για χιόνι έχει ερημικό τοπίο… Επιμένω πως σε καμιά περίπτωση δεν έγινε η ταινία βαρετή, απλά ήταν που σε μερικά σημεία είχες το feeling πως «οκ αυτό κάπου το έχω ξαναδεί μέσα στο σύμπαν».
Τέλος, από την άποψη αρνητικών, παρατήρησα λίγο το ελαφρώς υπερβολικό σε κάποιες στιγμές χιούμορ που έφευγε ελαφρώς από το concept του Star Wars Universe και πλησίαζε αρκετά στα δικά μας γήινα δεδομένα. Δεν ήταν δα τόσο εμφανές και ενοχλητικό (να πέσει το ταβάνι να με πλακώσει. Ε! Ταβάνι δε θέλω αστεία, σε βλέπω), αλλά με έκανε ελάχιστα να κοιτάω λίγο απογοητευμένα την οθόνη σε ελάχιστες φάσεις. Αυτό βέβαια βγήκε κυρίως από τον Hamilton μέσα, που εντάξει σαν μεγαθήριο στο όλο «φανταστικό», ήθελε να κάνει ελαφρώς τα δικά του Joker-ίστικα (μερακλήδες ξέρετε για τι μιλάω) ε και κάπως το παράκανε. Ξαναλέω δε με χάλασε και τόσο, αλλά λίγο μου έβγαλε ένα awkward feeling.
Τώρα πάμε στο οπτικοακουστικό, γιατί ήδη πρέπει να ξεκινήσω προπόνηση για όσα είπα πριν, τουλάχιστον στο τρέξιμο! Η ΤΑΙΝΙΑ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΕΠΟΣ!! ΕΝΑ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!! Θέλεις αναγνώστη μου να δεις προσοχή στην λεπτομέρεια; Στο δίνουν. Θέλεις να δεις πιο γεμάτες σκηνές και από το εσωτερικό γαλοπούλας τώρα στις γιορτές; Στο πασάρουν στο πιάτο. Παιδιά ειλικρινά δε ξέρω πως στο καλό το έκαναν, αλλά ενώ μπορεί να γινόταν κυριολεκτικά πόλεμος επι του πανιού, δεν έχανες τίποτα από τα σημαντικά στη δράση, το μάτι σου ήταν μονίμως σε διαστολή από τη χαρά, ενώ το πάντρεμα πρακτικών και ψηφιακών εφέ πραγματικά δεν είχε διαχωριστική γραμμή στο τελικό αποτέλεσμα. Σε αντίθεση με άλλες ταινίες που έκαναν χρήση ψηφιακών εφέ (βλέπε Justice League και το ελαφρώς κλάμα που ρίξαμε στην απόδοση. Πάρτε ρε παιδιά καμιά MSI 1080 κάρτα γραφικών, θα σας την κάνω δώρο εγώ στην τελική!), εδώ είχες το αίσθημα πως κάτι πολύ σωστό και γεμάτο με πόνο και αγάπη έγινε από τους υπευθύνους. Ιδιαίτερα όταν αυτό το πάντρευες με τρομερά ηχητικά εφεδάκια.
Όσο για τη μουσική, πραγματικά μοναδική. Εντάξει όλοι έχουμε συνηθίσει πως δε νοείται ταινία Star Wars χωρίς την καλύτερη των μουσικών, ιδιαίτερα όταν παίζουν τα γνωστά themes από τις προηγούμενες. Αλλά όπως και στην περίπτωση του Rogue One (που για μένα η μουσική του ήταν εξαιρετική), έτσι και εδώ είχες το ίδιο αποτέλεσμα. Την παράσταση δεν την έκλεβαν μόνο οι κλασσικές πενιές, αλλά και νέα themes που έπαιζαν όμορφα, ακολουθώντας σε απόσταση αναπνοής μόνιμα την πλοκή. Εύγε και πάλι εύγε!
Λοιπόν μετά από το τελευταίο review μάλλον για φέτος (εντάξει έγραψα το έπος του Γκιλγκαμές πάλι, εντάξει σκάστε το ξέρω) ας κάνουμε ταμείο. Σε ακούω να με ρωτάς αναγνώστη μου «ήταν καλή ταινία χοντρέ» και σε απάντηση θα πατήσω αυτολεξεί copy-paste ό,τι έγραψα όταν γύρισα στο προσωπικό μου λογαριασμό στο φατσοβιβλίο: BEST. STAR. WARS. MOVIE. EVER!!!!! περίοδος (period στα αγγλικά ακούγεται πιο καλά ομολογουμένως). Ναι παιδιά το λέω και ας με θάψουν 3 μέτρα κάτω από το χώμα όσοι ακόμα βάζουν το Empire Strikes Back σαν καλύτερη. Σε αυτό λίγο εδώ στο τέλος θέλω να σταθώ.
Πραγματικά συγχωρείστε με που θα το γράψω έτσι, αλλά θεωρώ πως είναι κάπως αφελές και κολλημένο να κάθεσαι να συγκρίνεις ανόμοια πράγματα. Τι εννοώ. Η πρώτη τριλογία που είχε βγει τότε, ήταν σίγουρα για την εποχή της ένα μοναδικό κατόρθωμα από όλες τις απόψεις. Τότε ο Lucas έφτιαξε ξεχωριστή εταιρεία οπτικών και ηχητικών εφέ, μόνο και μόνο για να ανακαλύψει την τεχνολογία να κάνει αυτό που ήθελε να βγει στην οθόνη. Από αυτό και μόνο σεβασμός. ΑΛΛΑ! Το μεγάλο αλλά είναι πραγματικά απλό: μιλάμε για άλλες εποχές και άλλα μέσα απόδοσης.
Πραγματικά θεωρώ πολύ άδικο να κάθεσαι να συγκρίνεις ταινίες πολλών δεκαετιών πίσω, όταν ομολογουμένως οι καιροί έχουν αλλάξει. Τότε ανακάλυπτες ένα σύμπαν και έβλεπες πως πρέπει να μάθεις να περπατάς, όταν τώρα απλά χαίρεσαι τους καρπούς των τότε κόπων. Οι παλιές ταινίες πολλοί θα παρατηρήσουν, με μια ίσως πιο αντικειμενική ματιά, πως έχουν ένα vintage συναίσθημα και σε μερικές περιπτώσεις μπορείς να ανακαλύψεις ακόμα και στοιχεία που στα σύγχρονα μάτια φαντάζουν κάπως cheesy και cult. Από μερικές στιγμές ερμηνειών, που ακόμα και οι ίδιοι προφανώς το έβλεπαν κάπως αμήχανα αφού κυριολεκτικά τότε έγινε υπερβολικά γνωστό το όλο sci-fi (ναι ναι ξέρω τώρα θα πεταχτούνε trekkies και λοιποί να μου πούνε τι λες ρε Καραμήτρο, αλλά μάντεψε ποιος το έκανε γνωστό στον πλανήτη :-Ρ), μέχρι και τα εφέ που έγιναν χρήση, που δεν τα λες και state of the art με τα σημερινά πάντα δεδομένα. Ακριβώς εδώ στέκομαι. Δεν μπορείς ρε φίλε να μου συγκρίνεις την μπανάνα με το ταξί, μόνο και μόνο επειδή είναι κίτρινα.
Η ταινία λοιπόν κατάφερε να είναι ένα διαμάντι σε όλα. Ερμηνείες, πλοκή, σκηνοθεσία, οπτικά και ηχητικά και όλα τα καλά. Ένα σύγχρονο διαστημικό έπος που ανοίγει ακόμα παραπάνω την όρεξη σε παλιούς να δούνε πως θα εξελιχθεί και στους νέους να αγαπήσουν και πάλι τα φανταστικά ταξίδια σε εκείνον τον Γαλαξία πολύ μακριά… Οπότε ετυμηγορία: Πήγες ΧΘΕΣ να τη δεις και μην τολμήσεις να μου απευθύνεις ξανά τον λόγο αν είσαι από εκείνους τους κακόμοιρους που το παίζουν κουλτούρα και λένε «δε μ’ άρεσε καθόλου γιατί δεν ήταν Star Wars ταινία». Πραγματικά πήγαινε κάπου σε μια σπηλιά και άσε εμάς τους υπολοίπους να χαιρόμαστε τη χαρά της ζωής! Ήμουν ο Γιώργος και επειδή δε θα τα πούμε μάλλον για λίγο καιρό ακόμα, εύχομαι καλές γιορτές εκεί έξω και με ένα 2018 καλύτερο για όλους! Τα σέβη μου και… May the Force be with us all!
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
