Sonic Boom: Rise of Lyric Review

Η πιο αδιάφορη κυκλοφορία του σκαντζόχοιρου στην πρόσφατη μνήμη. Το Sonic Boom λειτουργεί, διασκεδάζει ελαφρώς, αλλά δεν συναρπάζει.

Ας είμαστε ξεκάθαροι: το Sonic the Hedgehog 2 ήταν το πρώτο παιχνίδι που ακούμπησα στη ζωή μου κι έκτοτε ο μπλε σκαντζόχοιρος είναι ένα από τα κορυφαία gaming είδωλά μου. Βλέποντας ότι τα τελευταία χρόνια έχει πάρει την “κάτω βόλτα”, στεναχωριέμαι αφάνταστα. Και δυστυχώς, η ευκαιρία να αναζωογονηθεί η “κάψα” όλων για το ταχύτατο θηλαστικό με το ολοκαίνουριο — από άποψη σχεδιασμού, οπτικά κι όχι μόνο — Sonic Boom: Rise of Lyric χάθηκε λίγο μετά την εκρηκτική εκκίνηση.

Κυκλοφορώντας παράλληλα με το ομώνυμο τηλεοπτικό σόου, το Sonic Boom είναι η τεράστια αλλαγή που ο Sonic και η παρέα του χρειαζόταν. Πλέον φοράει ένα όμορφο φουλάρι σε στυλ Nathan Drake κι έχει “ωριμάσει”, ενώ όπως θα παρατηρήσετε σχετικά εύκολα ο Knuckles έχει δεχτεί τις μεγαλύτερες αλλαγές — είναι ένας “μπόγος” που σε τίποτα δεν θυμίζει τον παλιό, σαρδόνιο φίλο του Sonic.

 

Κι ίσως αυτή είναι η αιτία που μιλάμε για το πιο αργό Sonic παιχνίδι που μπορώ να θυμηθώ. Ακόμα και τα πρώτα τρισδιάστατα παιχνίδια της σειράς είχαν μια αίσθηση ταχύτητας, οπότε σίγουρα δεν οφείλεται εκεί η έλλειψη εκρηκτικότητας στο gameplay μιας σειράς που χτίστηκε γύρω από αντανακλαστικά-ταχύτητα-“έκρηξη”. Ο Sonic κινείται στον ίδιο ρυθμό με την ευέλικτη Amy, τον ιπτάμενο Tails, και τον γιγαντιαίο Knuckles, με εμένα να ερωτώμαι: ποια η ουσία να παίζω ως Sonic; Δεδομένου ότι οι τέσσερεις χαρακτήρες εναλλάσσονται κατά βούληση (εφόσον κάποια πίστα δεν “κλειδώνει” τις επιλογές μας), πέραν των ξεχωριστών δυνατοτήτων όπως τις γροθιές του Knuckles που σπάνε βράχους ή την ισορροπία σε λεπτά δοκάρια της Amy, δεν υπάρχει κάποια διάκριση μεταξύ τους. Το ίδιο ύψος άλματος έχουν όλοι, την ίδια ταχύτητα και τον ίδιο χειρισμό. Είναι πολύ προσβάσιμο για τους νεαρούς φίλους της νέας σειράς, τόσο που το κάνει βαρετό κι απίστευτα εύκολο για όλους, νεαρούς και μη. Δεν βρέθηκε ούτε ένα κομμάτι στο παιχνίδι που με δυσκόλεψε και με έκανε να σκεφτώ παραπάνω από μερικά δευτερόλεπτα!

Με τη σειρά της η ιστορία κινείται σε πολύ ασφαλή μέρη, με έναν αρχαίο κακό που ξυπνάει από γκάφα των ηρώων μας μετά από αιώνιο λήθαργο και θέλει να καταστρέψει όλη την ύπαρξη με ένα στρατό ρομπότ. Αν ακούγεται cheesy, σαν ιστορία πρωινάδικου Σαββατιάτικου cartoon, είναι γιατί περί αυτού ακριβώς πρόκειται, και ξαναγυρνάμε στο σφάλμα νούμερο ένα: δεν μπορεί να ξεχωρίσει το κοινό του. Ανάμεσα στους ρηχούς, “κουλ” χαρακτήρες με διάλογο που με κάνει να τρίζω τα δόντια μου με πόνο και στην πλοκή όπου τα προβλήματα λύνονται με τη δύναμη της φιλίας, δεν μπορεί να διαλέξει αν θέλει να τραβήξει τους παλιούς fans του Sonic σε κάτι διαφορετικό ή τους μικρότερους ηλικιακά σε κάτι νέο, που όμως δεν είναι νέο. Λίγο-πολύ, οτιδήποτε επιχειρείται από άποψη gameplay ή ιστορίας έχει υπάρξει σε αμέτρητα άλλα παιχνίδια. Ανούσια συλλογή αντικειμένων; Εδώ. Platforming επίπεδα που μπορεί να ολοκληρώσει παιδί 3 χρονών; Εδώ. Αστεία χειρότερα από τα δικά μου; Εδώ.

Η μάχη εκτελείται με δύο πλήκτρα χτυπημάτων (ένα γρήγορο, ένα special), κίνηση αποφυγής και μαγικό ενεργειακό γάντι-κάτι που τραβάει κοντά εχθρούς με το βολικότατα τοποθετημένο σημείο έλξης. Ένας μετρητής combo υπάρχει, όμως δεν ξέρω το γιατί, αφού δεν αποσκοπεί πουθενά. Από τα λίγα στοιχεία που σημείωσα ως θετικά στις μάχες, όμως, είναι η παραμετροποίηση των χαρακτήρων ως ένα βαθμό. Παρότι είναι μετρημένες στα δάχτυλα οι επιλογές των Power Glyphs, το γεγονός ότι μπορείς να βάλεις ένα στον κάθε χαρακτήρα της ομάδας κάνει λίγο πιο τακτική την κάθε προσέγγιση σε μάχη, παρά την όποια ευκολία αυτής. Αντιστοίχως, μαζεύοντας χαλάσματα από ρομπότ μπορείς να αναβαθμίσεις κι άλλες ικανότητες, οι οποίες δεν αλλάζουν δραματικά την κατάσταση — τουλάχιστον όχι όσο τα Glyphs.

Οι αποστολές ξεκινούν αφού περιηγηθείτε σε ένα hub που συνδέει τις διάφορες περιοχές, που όμως είναι ξανά ένα μπέρδεμα χωρίς λόγο. Για να πας από τη μια αποστολή στην άλλη συχνά χρειάζεται να διασχίσεις μεγάλες “νεκρές” αποστάσεις, δηλαδή μέτρα που δεν έχουν απολύτως τίποτα να ασχοληθείς πέρα από περπάτημά σου! Κι όταν τελικά φτάσεις σε αυτές, είτε είναι ένα πανεύκολο τρέξιμο μετ’ εμποδίων (σε κάνει να αναρωτιέσαι για ποιο λόγο δεν τρέχει κανείς έτσι στην υπόλοιπη διάρκεια), είτε ένα πανεύκολο platforming κομμάτι, είναι ένα δισδιάστατο μείγμα platforming με puzzle, που ευτυχώς σώζει λίγο την κατάσταση. Η αναζήτηση κρυμμένων αντικειμένων και νέων δρόμων είναι κάτι που “κατακτάς” αφού συνηθίσεις τα συστήματα του παιχνιδιού κι αρχίσεις να τα εκτιμάς, μιας και τα 2D κομμάτια είναι ίσως τα δυνατότερα του σημεία. Η εναλλαγή μεταξύ χαρακτήρων και η συνεργασία τους πρέπει να σου γίνουν συνήθεια αν θες να φτάσεις (έστω γρήγορα, αν όχι γενικά) στην λύση του προβλήματος! Κι ας σημειωθεί εδώ ότι πρέπει να μπουγελώσουμε τον σχεδιαστή που αποφάσισε ότι δεν μπορείς να αλλάξεις τον έλεγχό σου προς χαρακτήρα ο οποίος είναι στον αέρα. Η ροή του τίτλου θα ήταν πολύ πιο εύχρηστη κι ευχάριστη αν μπορούσα να εναλλάσσω χαρακτήρες που ήταν στον αέρα, και τα “dungeons” θα γίνονταν ακόμα πιο διασκεδαστικά, είτε παίζεις μόνος είτε με φίλους (online και μη).

Ιδιαίτερη προσοχή θα ήθελα να δώσω στον τεχνικό τομέα, καλώς και κακώς συνάμα. Η επιλογή της μηχανής γραφικών CryEngine μας δίνει το ομορφότερο Sonic και από τα ομορφότερα Wii U παιχνίδια ως σήμερα, δίνοντας εξαιρετικό φωτισμό στα πολυφορεμένα τοπία (ζούγκλα, έρημος κλπ) και μεγάλη λεπτομέρεια στους χαρακτήρες μας, οι οποίοι μοιάζουν σαν να ξεπήδησαν από το αντίστοιχο cartoon όπου πρωταγωνιστούν. Διάβαζα πως πολλοί αντιμετώπισαν προβλήματα όπως framerate drops ή μεγάλα bugs που χαλάνε την πρόοδό σου· ευτυχώς αντιμετώπισα μόνο τα πρώτα, κι όχι σε πολύ τακτικά διαστήματα. Κυρίως, μιλάμε για ~1 δευτερόλεπτο screen tearing ή πτώση framerate για περίπου 3-4 δευτερόλεπτα, κάτι που σίγουρα χαλάει την εμπειρία και μπορεί να σου χαλάσει ολόκληρο το παιχν— α, ναι, δεν υπάρχει καμιά ταχύτητα στο gameplay, οπότε πέσει-δεν πέσει το framerate, μικρή η διαφορά.

Δυστυχώς και στον τομέα ήχου δεν έμεινα έκπληκτος. Πηγαίνοντας από καλή μουσική σε μουσικάρα, ανάλογα το παιχνίδι Sonic που αναφερόμαστε, με μεγάλη μου λύπη μπορώ να πω ότι δεν μου έμεινε στο μυαλό ούτε το κεντρικό theme! Οι φωνές του καστ κάνουν την δουλειά τους, και κρίνω πως δεν ευθύνονται εκείνοι για την απογοητευτική απόδοση διαλόγων — μπορείς να κάνεις ελάχιστα όταν το κείμενό σου είναι ήδη κακογραμμένο.

Λυπάμαι κυρίως γιατί η αποκλειστική συνεργασία της SEGA για Sonic τίτλους σε κονσόλες Nintendo κλείνει άδοξα, αφού το Sonic: Lost World επέδειξε πάρα πολλά θετικά στοιχεία και το διασκέδασα αφάνταστα! Ίσως η εναλλαγή σε έναν νέο developer (Big Red Button) έφερε την “καταστροφή” — εντός εισαγωγικών, γιατί δεν μιλάμε για έναν άσχημο τίτλο, αλλά για έναν τίτλο χωρίς φιλοδοξίες. Αντί να κατέβει στον δρόμο και να “πατήσει” τα πάντα, πηγαίνει αργά-αργά από το πεζοδρόμιο. Είναι το άκρως αντίθετο από τον αγαπημένο σκαντζόχοιρο που αγαπήσαμε πριν 20-κάτι χρόνια, που μας μεγάλωσε και έκανε τον Mario να ιδρώσει για τα λεφτά του.

[wp-review]

 

Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!