Ο διάβολος κατέβηκε ξανά στο Λονδίνο. Πόσο ενδιαφέρουσες είναι οι νέες περιπέτειες του δημοφιλούς ντέντεκτιβ στο Sherlock Holmes The Devil’s Daughter;
Σε ένα χιονισμένο δάσος, ο Sherlock τρέχει αβοήθητος για να ξεφύγει από έναν κυνηγό που η κάμερα αποφεύγει να δείξει. Ματωμένος και αδύναμος, ο Βρετανός δαιμόνιος ντέντεκτιβ είναι το θήραμα κάποιου φαινομενικά αιμοδιψούς άνδρα, του οποίου το κίνητρο μου είναι άγνωστο. Τότε, η σκηνή αλλάζει, γυρνώντας στο ηλιόλουστο Λονδίνο της δεκαετίας του 1880, κι ο Sherlock βρίσκεται στο ακατάστατο διαμέρισμά του όπου στοίβες βιβλίων βρίσκονται σε κάθε πιθανή γωνιά.
Το ενδιαφέρον μου άρχισε να επικεντρώνεται στην αρχική σκηνή, και το πώς αυτή θα έπαιζε τον ρόλο της στο μέλλον. Βλέποντας τον Sherlock σε τόσο άθλια κατάσταση, κυνηγημένο κι αβοήθητο, ήμουν σίγουρος πως έντονες στιγμές θα συνόδευαν το ανθρωποκυνηγητό, και η ανεξέλεγκτη δράση που είδα θα δικαιολογούταν πιθανότατα κι από την πλευρά του gameplay.
Ξεκινώντας στο διαμέρισμα, πρακτικά, το νεότερο παιχνίδι της σειράς Sherlock Holmes από την Frogwares, το πρώτο που παρατήρησα είναι ότι οι Holmes και Watson δείχνουν πολύ διαφορετικοί — νεότεροι, κυρίως. Παρότι είναι prequel των περασμένων παιχνιδιών κι έτσι εξηγείται η νεότητα, γιατί αυτοί κι όχι όλο το καστ, το οποίο όλως περιέργως κρατά την εμφάνισή του; Ίσως για να τραβήξουν το πιο mainstream κοινό, σκέφτηκα, και πιθανότατα για να ξεκινήσουν μια νέα πορεία για τη σειρά.
Όταν, μετά από λίγες ώρες, έφτασα στην σκηνή με την οποία το παιχνίδι ξεκίνησε κι αναγνώρισα πλήρως τα γεγονότα που είχα δει πρότινος, ήμουν ενθουσιασμένος ως προς το τι έπεται άμεσα. Δυστυχώς, επιβεβαιώθηκα ως προς την κατεύθυνση του παιχνιδιού: προς το mainstream κοινό που δεν θα απολαύσει με τις ώρες το παιχνίδι, σπάζοντας το κεφάλι του για να βρει τις λύσεις. Αντ’ αυτού, θα απολάμβανε με άνεση μια σκηνή δράσης, ίσως κι εκρήξεις, ακόμα κι αν αυτό αφαιρούσε λίγη από την ποιότητα του τίτλου, ή έστω έτσι πίστεψαν οι δημιουργοί.
Έτσι κι έγινε. Εκτυλίχθηκε μια ανεξήγητα μακροσκελής σκηνή κυνηγητού όπου έτρεχα από δέντρο σε δέντρο για να καλυφθώ, ενώ μια μπάρα στο επάνω μέρος της οθόνης έδειχνε την απόσταση του κυνηγού, αφαιρώντας κάθε αίσθηση βύθισης στο κατά τ’ άλλα όμορφο σκηνικό. Ενίοτε, έπρεπε να διαλέξω το μονοπάτι μου όταν έφτανα σε διχάλες, μερικές από τις οποίες οδηγούσαν σε θάνατο κι έπειτα επανεκκίνηση από checkpoint — καθόλου ιδανικό για μια ήδη βαρετή σκηνή κυνηγητού, που καλύτερα να έμενε σε μορφή cutscene. Το δυστυχές κομμάτι είναι ότι παρόμοιες σκηνές δράσης ή βαρεμάρας συμβαίνουν σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, όπως μια ακόμη όπου έπρεπε να παίξω ένα βαρετό παιχνίδι με ξύλινες μπάλες που κυλούν στο γρασίδι. Διήρκησε περίπου 15 λεπτά, τα οποία θέλω πίσω. Ευτυχώς, μπορείς όλες αυτές τις σκηνές να τις παρακάμψεις με ένα πλήκτρο, όμως ποιος ο λόγος να δημιουργήσεις υλικό που ο παίκτης μπορεί να παίξει, και να του δίνεις την επιλογή να το ξεπεράσει δίχως να το αγγίξει;
Παρόμοια αντιμετώπιση υπάρχει και σε μερικούς γρίφους, όπου μετά από ορισμένη ώρα ή αποτυχίες, μπορείς να τους προσπεράσεις και το μόνο που θα χάσεις είναι η ικανοποίηση της επιτυχίας. Καταλαβαίνω ότι στις σκηνές δράσεις, οι οποίες μπορεί να ξενίσουν τους οπαδούς της σειράς ή του είδους, η συγκεκριμένη προσθήκη ίσως να είναι ευπρόσδεκτη. Τι θέση έχει όμως ένας τέτοιος μηχανισμός σε ένα παιχνίδι γρίφων, στοιχείων, προσοχής στη λεπτομέρεια όταν η μόνη του εφαρμογή είναι να αφαιρεί ακριβώς αυτά τα στοιχεία και να πιάνει τον παίκτη από το χέρι;
Δεδομένου ότι το παιχνίδι στηρίζεται πολύ στο φαινόμενο της ανακάλυψης, τις λεπτομέρειες και τα μυστικά, θα αποφύγω να μιλήσω συγκεκριμένα για τις υποθέσεις που αναλαμβάνουμε να φέρουμε εις πέρας. Αυτό που με ενθουσίασε κατά την ανακοίνωση του τίτλου ήταν η έμφαση στο μεταφυσικό, και πιο συγκεκριμένα, στο σατανιστικό κομμάτι που φαινόταν να έχει, πάντοτε όμως με τα όρια που θέτει μια ιστορία Sherlock Holmes — σε όσες ιστορίες του μπορώ να θυμηθώ, όπου εμπλεκόταν το μεταφυσικό στοιχείο, πάντοτε κατέληγε σε μια λογική, ευφυέστατη εξήγηση. (σ.σ.: δεν αποκαλύπτω αν γίνεται έτσι στην προκειμένη ή όχι.)
Αυτό το μυστήριο με έκανε πάντοτε καχύποπτο και δύσπιστο: ένα κομμάτι του εαυτού μου επέμενε ότι το παράξενο, το απόκοσμο ίσως τελικά να υπάρχει, ενώ ένα άλλο κομμάτι μου έλεγε πως δεν είναι δυνατόν. Αυτό το μυστήριο υπάρχει σχεδόν σε κάθε υπόθεση του The Devil’s Daughter, όμως παρότι στα παλαιότερα παιχνίδια οι υποθέσεις ενώνονταν με κάποιο τρόπο, εδώ δεν υπάρχει αυτή η συνοχή που «δένει» μεταξύ τους τα γεγονότα.
Το ίδιο συναίσθημα της «σχεδόν ικανοποίησης»ένιωσα και σε ορισμένες από αυτές τις υποθέσεις. Κατά κύριο λόγο, μιλάμε για άκρως ενδιαφέρουσες ιστορίες και χαρακτήρες, και πολλά μικρά πραγματάκια που μπορούν να σε βοηθήσουν από εκεί που δεν το περιμένεις, φτάνοντας σε ένα συμπέρασμα που δεν φανταζόσουν. Μαζεύοντας στοιχεία από το περιβάλλον, αντικείμενα ή και διαλόγους, μπορείς να βγάλεις τα συμπεράσματά σου και να ενώσεις γεγονότα μέσα από ένα εύχρηστο μενού, φτάνοντας σε διάφορα πιθανά τέλη για κάθε υπόθεση. Αν δεν είσαι ικανοποιημένος με το κλείσιμο αυτής, μπορείς επί τόπου να αλλάξεις το συμπέρασμά σου (δεδομένου ότι έχεις αρκετά στοιχεία) για να δεις μια άλλη όψη της υπόθεσης — αρκετά χρήσιμο, μιας και μετά την οριστικοποίηση της επιλογής, η υπόθεση κλείνει και αναγκαστικά πρέπει να την ξαναζήσεις από την αρχή για να ανακαλύψεις νέα πράγματα.
Όμως, ακόμα κι εδώ, δεν έμεινα απόλυτα ευχαριστημένος. Ορισμένες φορές, γίνονταν τεράστια άλματα λογικής, σαν οι ιστορίες να βιάζονταν να φτάσουν στο τέλος τους, και αρκετά συχνά το κόστος ήταν εις βάρος των χαρακτήρων και φυσικά, της ανάπτυξης της πλοκής. Είναι μια τόσο μεγάλη, χαμένη ευκαιρία, καθώς ο κόσμος του «πνίγεται» στη λεπτομέρεια σε κάθε γωνιά.
Μιλώντας για αυτό, ένα ψευδό-ανοιχτό Λονδίνο είναι η πόλη που φιλοξενεί τον ήρωά μας, γεμάτος λιθόστρωτα στενάκια, άμαξες και ψηλά καπέλα. Είναι μια ανάσα αυθεντικότητας και διαφορετικότητας απλώς το να περπατάς στους δρόμους του και να χαζεύεις τα τοπία, ακόμη κι αν δεν υπηρετούν κάποιον βαθύ σκοπό. Ναι, ακόμη μια χαμένη ευκαιρία είναι η περιήγηση στο Λονδίνο, καθώς η μόνη ουσιαστική της χρήση είναι να ψάξεις το κτίριο τάδε στην οδό Χ, και τίποτα άλλο. Πρακτικά, είναι μια μεγάλη σειρά από όμορφους αισθητικά διαδρόμους που δεν χρησιμεύουν σε πολλά.
Οι περικοπές σε ενδιαφέροντες μηχανισμούς, τα απότομα συμπεράσματα σε υποθέσεις και η σχεδόν άψυχη πόλη του Λονδίνου ίσως μαρτυρούν την ύπαρξη ενός μικρότερου από το συνηθισμένο budget, καθώς αντίστοιχα, τα γραφικά του τίτλου δεν είναι το δυνατό του σημείο. Δεν είναι σε καμιά περίπτωση ένα άσχημο παιχνίδι, όμως επίσης, δεν είναι ένα αμιγώς νέας γενιάς παιχνίδι, με μέτρια animations κίνησης, φτωχό συγχρονισμό διαλόγου-χειλιών, και κίνηση ματιών που μου κόβει ύπνο τα βράδια. Παρόλα αυτά, χάρις στην όμορφη αισθητική του, σπάνια ασχολήθηκα με τέτοιες λεπτομέρειες και συνήθως απολάμβανα τον περίγυρο, μέχρι τη στιγμή που κάτι από τα παραπάνω μου χαλούσε την εικόνα.
Αντίστοιχα, οι φωνές των χαρακτήρων είχαν ένα άνισο ποιοτικό επίπεδο. Οι βασικότεροι εξ αυτών έκαναν εξαιρετική δουλειά για τα δεδομένα της παραγωγής κι όχι μόνο, όμως άλλοι έμειναν στα απολύτως βασικά, φέρνοντας στον νου μου τη σκέψη πως παίζω ένα budget παιχνίδι κάποιας νεοσύστατης εταιρίας, κι όχι έναν τίτλο των 70€ από μια βετεράνο στο είδος.
Τι κρατάω από το Sherlock Holmes The Devil’s Daughter; Δεν είναι άσχημο, ούτε κακό, ούτε καν βαρετό. Η κατάρα του είναι η μετριότητα, η οποία έρχεται ακόμα βαρύτερη όταν αποτελεί συνέχεια μιας αγαπητής σειράς παιχνιδιών και δη συνέχεια του Crimes and Punishments, έναν εκ των καλύτερων τίτλων του είδους όλων των εποχών κατ’ εμέ. Παρόλα αυτά, για τους φίλους του είδους ή της σειράς, το προτείνω ανεπιφύλακτα καθώς αν μη τι άλλο, οι ιστορίες του θα σας συντροφεύσουν ευχάριστα για αρκετές ώρες.
[vc_row][vc_column width=”1/2″]
[/vc_column][vc_column width=”1/2″]Πλατφόρμα που χρησιμοποιηθήκε για review: PS4, Xbox One
Είδος: Adventure, Action, Mystery Thriller
Κυκλοφορεί για: PlayStation 4, Xbox One, PC
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 10/06/2016
Εκδότρια εταιρία: Frogwares
Εταιρία ανάπτυξης: BigBen Interactive
[/vc_column][/vc_row]
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
