Ο χρόνος περνάει και η πλοκή του Life is Strange απλώνεται σαν ιστός.
Ήσυχη πόλη, σε σημείο βαρεμάρας; Ή θησαυρός για όσους αναζητούν σκάνδαλα, μυστικά και σκοτεινές υποθέσεις με ακόμα σκοτεινότερους εμπλεκόμενους; Οι απόψεις διχάζονται για την Arcadia Bay, μια μικρή πόλη με τεράστια προβλήματα.
Για το gameplay και τα αρχικά γεγονότα δεν θα αναφερθώ καθόλου μιας και αναλύθηκε στο review μου για το πρώτο επεισόδιο, οπότε θα προχωρήσω απευθείας στο τί συμβαίνει στο δεύτερο επεισόδιο.
Η Max αρχίζει να επανακτά τον χαμένο χρόνο που χώρισε στα δύο την φιλία της με την Chloe, όμως η μοίρα, φυσικά, θα της κάνει την ζωή δύσκολη ξανά. Η χαμηλών τόνων συμφοιτήτρια και φίλη της Kate βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής: μερικές πρόσφατες πράξεις της την εξέθεσαν δίχως έλεος, δίνοντας μια ευκαιρία σε όλους να βγάλουν την κακία τους επάνω της. Η Kate ισχυρίζεται πως δεν ευθύνεται για την κατάσταση που βρέθηκε και ο χειρισμός της κατάστασης βρίσκεται στα χέρια του παίχτη, ενώ οι επιλογές που θα κάνει θα παίξουν τεράστιο ρόλο κοντά στο τέλος του επεισοδίου. Χωρίς να εκπλήσσεται κανείς, ο αρνητικός πρωταγωνιστής του πρώτου μέρους, Nathan Prescott, είναι ξανά η ρίζα του κακού για το περιστατικό της Kate — όπως φαίνεται.
Μακριά από τα προβλήματα του πανεπιστημίου, η Max περνά την μέρα με την Chloe και επανασυνδέεται με την μητέρα της δεύτερης μετά από χρόνια, η οποία φέρνει στο φως μερικές πτυχές της Chloe που δεν γνωρίζαμε, ειδικά όσον αφορά τον πατέρα της. Αποφασίζοντας να δοκιμάσουν τις δυνάμεις της Max ξανά, δημιουργούν μια σειρά τεστ, κατά τα οποία ένας νέος χαρακτήρας γεμάτος μυστήριο κι ενδιαφέρον παρουσιάζεται, κάνοντας την υπόθεση εξαφάνισης της Rachel ακόμα πιο δύσκολη. Παράλληλα, η κατάσταση της Kate κορυφώνεται, ο υπεύθυνος ασφαλείας και πατριός της Chloe ξανά εμπλέκεται, ενώ ο διευθυντής με τον καθηγητή Jefferson φαίνονται να γνωρίζουν περισσότερα από όσα δείχνουν.
Οι επιλογές που καλείται να κάνει ο παίχτης στη διάρκεια του επεισοδίου είναι μεγάλης σημασίας, καθώς ακόμα και μικρές λεπτομέρειες όπως το σβήσιμο μηνυμάτων από έναν καθρέφτη είναι βασικός παράγοντας σε μετέπειτα καταστάσεις. Καθώς η ιστορία “μπλέκεται” περισσότερο, είδα πως χρησιμοποίησα την δύναμη να γυρνώ πίσω τον χρόνο για να αλλάξω συμβάντα με πολύ μεγαλύτερη συχνότητα σχετικά με το πρώτο επεισόδιο, κυρίως γιατί αρκετοί χαρακτήρες με κάνουν να έχω διαφορετική προσέγγιση σε όσα συμβαίνουν από ότι είχα στο μυαλό μου γνωρίζοντάς τους.
Μικρές πινελιές όπως υποσχέσεις για σινεμά που δεν τηρήθηκαν ή το πότισμα ενός φυτού συνεχίζουν να επηρεάζουν σημαντικά δεδομένα και ανθρώπους, κάτι που με κάνει να αναρωτιέμαι πώς θα κλείσει η πλοκή — η οποία με τα τελευταία δευτερόλεπτα του επεισοδίου ανέβηκε ένα σκαλοπάτι, μόνο μέσω μιας εικόνα. Μερικά πάνω-κάτω με έκαναν να μετανιώσω επιλογές στο πρώτο επεισόδιο μιας και βλέπω πως ορισμένοι δείχνουν κάπως διαφορετικό πρόσωπο σε σχέση με πριν, κι έτσι ήδη έχω στα σκαριά ένα δεύτερο playthrough με διαφορετικές αποφάσεις λόγω της νεοαποκτηθείσας γνώσης.
Όμως ακόμα κάποια πράγματα με ξενίζουν. Παρά την, ομολογουμένως, πολύ πειστική και ώριμη προσέγγιση στην πραγματικότητα, ορισμένα στοιχεία απλώς δεν μου κάνουν “κλικ”. Ορισμένες συμπεριφορές είναι μηχανικές και “σπάνε” την απορρόφηση που έχει πετύχει το υπόλοιπο καστ — για παράδειγμα, ένας παγερά αδιάφορος αστυνομικός συνεχίζει να τρώει πρωινό όταν ο συνεργάτης του φεύγει “πετώντας” με το περιπολικό και την σειρήνα να τσιρίζει.
Πώς γίνεται να αντιδράει με την ατάκα “θα μου κόψουν το πρωινό”; Για ένα παιχνίδι που φέρνει σοβαρά θέματα όπως τραμπουκισμός, ναρκωτικά, όπλα, εφηβικές κρίσεις και παρόμοια στην επιφάνεια, είναι τουλάχιστον λάθος χειρισμός το να απεικονίζεις τα αρμόδια όργανα ως κάτι στο οποίο δεν πρέπει να βασιστείς αν έχεις ένα τέτοιο πρόβλημα. Κάτι το οποίο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ωραία κίνηση της Dontnod να περιλαμβάνει σελίδα υποστήριξης στο κεντρικό μενού για άτομα που αντιμετωπίζουν προβλήματα τα οποία απεικονίζονται στο παιχνίδι.
Όχι πως δεν υφίστανται τέτοια περιστατικά, αλλά η ξαφνική αλλαγή ύφους είναι που δείχνει τον λάθος χειρισμό. Η μονίμως επαναστάτρια Chloe ίσως σε ωθήσει στην βία, όμως ποτέ στο χειρότερο άκρο της. Παρότι δεν είναι σωστά ηθικό για εμένα, καταλαβαίνω πως είναι μια πιθανότατη αντίδραση που κάνει τον χαρακτήρα ανθρώπινο και πειστικό, να δεθείς μαζί του. Αν έβλεπα μια Chloe η οποία ξαφνικά δεν αντιμιλάει, φέρεται σαν πριγκίπισσα και ντύνεται “στην τρίχα”, θα εκνευριζόμουν λόγω της έλλειψης πιστότητας στην προσωπικότητά που κατοχύρωσε στο πρώτο επεισόδιο — αυτό το τελευταίο κομμάτι είναι που χαλάει ορισμένες στιγμές, όπως η προαναφερθείσα μεταξύ άλλων.
Παρά τα λίγα τέτοια προβλήματα, σε γενικές γραμμές οι πολλές ιστορίες που “τρέχουν” παράλληλα προχωρούν εμπρός με σταθερό ρυθμό, ανοίγοντας νέες πόρτες, γεννώντας σκέψεις και καταρρίπτοντας ορισμένα πράγματα που είχα ως δεδομένα στην αρχή. Τώρα, δημιουργώ θεωρίες συνυπολογίζοντας όλα όσα έγιναν και βλέπω πως δεν μιλάμε για μια απλή εξαφάνιση ή για έναν αυταρχικό πατριό απλώς, αλλά για μια κατάσταση που ίσως ούτε η χαρισματική πρωταγωνίστριά μας δεν μπορεί να ελέγξει.
Οι ηθοποιοί κράτησαν σε υψηλό ποιοτικό επίπεδο την απόδοση των διαλόγων, με την Max να κλέβει ξανά την παράσταση μέσα από τους μικρούς μονολόγους τους. Η χημεία της με την Chloe είναι εξαιρετική, και δεδομένων των γεγονότων με την Kate, ήμουν ευχαριστημένος από τον χειρισμό του διαλόγου και των φωνών. Το indie soundtrack επιστρέφει ξανά και δίνει ξεχωριστή ταυτότητα στον τίτλο και τις σημαντικότερες σκηνές, ενώ όταν στο επίκεντρο βρίσκονται πιο “ελαφριά” πράγματα από άποψη ιστορίας ή gameplay, η ηχητική συνοδεία είναι φιλική και ευχάριστη στο αυτί.
Με τις νέες περιοχές που εξερευνούμε, παρέμεινα ικανοποιημένος από τα γραφικά και το ιδιαίτερο στυλ τους. Μια χωματερή, ένα δάσος και μια πόλη μπήκαν στην ποικιλία τόπων και, σε συνδυασμό με την ικανότητα της Max να αλληλεπιδρά με έναν μεγάλο αριθμό αντικειμένων και τοποθεσιών από τον κόσμο, νιώθεις πως όλα είναι ζωντανά και κομμάτια ενός μεγάλου παζλ. Φυσικά, η χρωματικές επιλογές επίσης βοηθούν, κι αυτό είναι ορατό όχι μόνο στα σκηνικά, όμως και στους χαρακτήρες που θα μπορούσες να πεις εκφράζονται μέσα από τα ρούχα τους.
Το “πείραμα” της Square-Enix και της Dontnod φαίνεται να αποδίδει, και είναι μια ευπρόσδεκτη προσθήκη στο “είδος Telltale“, το οποίο φαίνεται να ταιριάζει περισσότερο στην εταιρία ανάπτυξης από ότι η προηγούμενη προσπάθειά της. Στο κέντρο της καρδιάς του Life is Strange βρίσκεται η ιστορία και οι καλοί χαρακτήρες, με μερικά στραβοπατήματα να μην είναι αρκετά για να χαλάσουν μια, γενικώς, ευχάριστη εμπειρία. Ως έχει, ανυπομονώ να δω τί νέο θα φέρει στο τραπέζι μας το τρίτο από τα πέντε επεισόδια, περίπου όσο ανυπομονώ και για το φινάλε μιας ποιοτικής σειράς.
Όταν ολοκληρωθεί η σειρά, τα review μας θα ενωθούν και συμπτυχθούν ώστε να παρέχεται η γνώμη μας ευκολότερα μέσα από ένα κείμενο αντί για πέντε διαφορετικά.
[wp-review]
Πλατφόρμα που χρησιμοποιήθηκε για review: Xbox One
Είδος: Cinematic, Episodic Adventure
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 24/03/2015 (Digital Only)
Κυκλοφορεί για: PlayStation 3, PlayStation 4, Xbox 360, Xbox One, PC
Εκδότρια Εταιρεία: Square-Enix
Εταιρεία Ανάπτυξης: Dontnod Entertainment
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
