Καλησπέρες σε απανταχού αναγνώστες εκεί έξω και να σας καλωσορίσω στο φτωχικό μου review. Μπορεί να μην είναι φανταχτερό, αλλά είναι γεμάτο με αγάπη και αναμνήσεις… Περάστε, περάστε! Τι κάνετε ρε παλιόπαιδα; Όλα καλά; Με έχουν πιάσει οι καλοσύνες μου αυτό τον καιρό και θέλω να σας φερθώ όπως πρέπει… Επειδή ανά καιρούς σας έχω στενοχωρήσει με τη γνώμη μου απάνω σε πονήματα που εσείς αγαπήσατε τόσο και έπρεπε να το λάβω αυτό υπόψιν… ΣΟΒΑΡΕΨΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ!! ΔΕ ΔΙΝΩ ΔΕΚΑΡΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΣΟΥ!!! Αυτό αφιερωμένο για όλα τα fan boys, girls και λοιπά κοινωνικά φύλα. Από το τελευταίο μέτωπο λοιπόν του όλου «θα κάνουμε χαβαλέ με την άποψη σου» ξεκινάει το review για τον ειδικό σε αυτά, που δεν είναι άλλος από τον Νεκροπισίνα a.k.a. Deadpool! Είμαι ο Γιώργος, παίζεται αν όντως είμαι καλά και κάπου εδώ ξεκινάει η βαθιά βουτιά στην παράνοια (όχι πως περίμενα τον έτσι με το κόκκινο spandex για να το κάνω. Είμαι χρόνια τέτοιο ταλέντο).
Για μένα υπάρχουν πολλά είδη ταινιών και ακόμα περισσότεροι τρόποι για να αποδόσεις κάτι. Ιδιαίτερα σε genres όπως τα comic, οι συνταγές που έχουν επιλεχθεί είναι διάφορες. Έχεις ας πούμε μετριοπαθείς αποδόσεις όπως οι κανονικές ταινίες, που δε βλέπουν και τόσο το «ηρωικό και υπεράνθρωπο» (βλέπε τις πιο παλιές προσπάθειες, όπως τα πρώτα Fantastic Four ή ακόμα και τα Blade), έχεις μπερδεμένες καταστάσεις τύπου πολυμίξερ και βάλε μέσα ό,τι προλαβαίνεις (βλέπε την πρώτη τριλογία Spiderman, που άνηκα στην κατηγορία «δε χαρίζω κάστανα, κάθε πέρυσι και καλύτερα, παραδέξου το» ή ακόμα και το Ragnarok σαν πιο πρόσφατο) και πολλά ακόμα παραδείγματα.
Γενικά για μένα είναι τι ευκαιρία θα πάρει μια ταινία και αν θα δώσεις τα απαραίτητα για να έχεις ένα αποτέλεσμα που να βλέπεται. Επειδή λοιπόν τα studios σε αυτόν τον τομέα άλλοτε το έχουν και άλλοτε όχι, συχνά-πυκνά δε ξέρουν πως και τι να κάνουν, άσχετα αν σε δηλώσεις έχουν τη σιγουριά στο βλέμμα σαν αυτό του Statham σε action scene. Μη μου πεις πως σε έχουν πείσει να τζογάρουν ιδιαίτερα μιας και λεφτά θέλουν να μαζέψουν, για αυτό και σε αρκετές περιπτώσεις που λόγω ενός και μόνο ονόματος φανταστικού χαρακτήρα, γίνεται χαμός οπότε και έχουν βγάλει τα λεφτά τους από τον σκληρό πυρήνα που λέμε…
Αν και αυτό ίσχυε πιο παλιά κατά κανόνα, ακόμα και τώρα όμως βλέπεις τέτοια στραβοπατήματα., που κάνουν μια μεταφορά λιγότερο διασκεδαστική ενώ δε θα έπρεπε… Ιδιαίτερα όταν δεν υπάρχει η δικαιολογία «δεν έχουμε τεχνολογία» όσο πως πλέον είναι «δεν έχουμε έμπνευση, λεφτά ή ελευθερία» να είναι οι πιο απτές δικαιολογίες να μη βγει καλή μια ταινία, που απλά είναι θέμα hype πόσο πολύ θα το αποφύγουν το μαζικό κρα εάν αυτό πέσει…
Φαινομενικά λοιπόν, ενώ έχουμε δει πως το MCU (και εννοώ κυρίως ρε αγκαλίτσες της ταινίες επί Disney και λοιπά εποχής) να έχει λάβει τα εύσημα με το να φέρει ολόκληρα κατεβατά από superheroes και μάλιστα μαζεμένους και να παίρνει κάπως παραπάνω τα ρίσκα που λέγαμε πριν, παραδόξως η Fox ήταν εκείνη που τα τελευταία χρόνια πήρε τουλάχιστον 3 περίεργες αποφάσεις ως προς το που θα δώσει τα πολύτιμα λεφτά και το πράσινο φως. Κυρίως επειδή διάλεξε έναν ιδιαίτερο τρόπο να αποδώσει κάτι, με γνώμονα υποθέτω να «χτυπήσει» με άλλο τρόπο την τεράστια επιτυχία των ταινιών της Disney. Ήξερε πως δεν μπορεί να δώσει πόνο στα ίσια που λέμε, οπότε και σου λέει για πάμε αλλιώς… Το αποτέλεσμα λοιπόν είναι μια κάπως διαφορετική και ίσως ιδιαίτερη απόδοση. Μάλιστα σε περιπτώσεις που θα το λατρέψεις ή θα το σιχαθείς…
Το ένα είναι το Logan (φτου μακριά από μας και ναι ξέρω εδώ έχεις βγάλει ήδη πυρσό να ανάψεις, ΑΛΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΔΕΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ) που όπως είχα πει και στο review που είχα γράψει, είχανε πάθει Αγγελόπουλο και η ταινία πήγε να ακουμπήσει πειραματικό κινηματογράφο, απλά πολύ πιο βαρετά ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΠΑΙΡΝΩ ΠΙΣΩ. Το δεύτερο παράδειγμα σε πόνημα που ακολουθεί άλλη νόρμα εντελώς θα είναι το The New Mutants, ταινία που θα βγει του χρόνου το καλοκαίρι και έχει σαν επίκεντρο μια πιο thriller προσέγγιση, τουλάχιστον αυτό φαίνεται από το trailer που έχει βγει και την επίσημη περιγραφή της ταινίας (δε ξέρω αν έχει αλλάξει κάτι από τότε με την αλλαγή των δικαιωμάτων και λοιπά) και φυσικά το τρίτο και ίσως μακρύτερο (μες στο μυαλό μου ακούστηκε πιο αστείο, bite me) είναι φυσικά το Deadpool. Εδώ το παράδοξο ήταν πως ενώ η Fox μας έχει συνηθίσει σε πιο συντηρητικού τύπου ταινίες, στην προκειμένη περίπτωση είπε YOLO σα να μην υπήρχε αύριο και πέταξε τον μανδύα του συντηρητικού καθολικού ιερέα την Κυριακή το πρωί…!
Πόσα ερωτικά συναισθήματα ξυπνήσαν στην τελική αναγγελία για τη δημιουργία ταινίας με βάση τον έτσι και ταυτόχρονα πόσοι κόμποι στον λαιμό όταν καταλάβαμε πως η προσπάθεια μπορεί να φάει χειρότερη λογοκρισία και από συνέντευξη στη Βόρεια Κορέα!
Ένας χαρακτήρας ιδιαίτερος, με κυρίως το γνώρισμα πως όχι μόνο ήξερε πως είναι σε ένα μέσο όπως οι σελίδες ενός comic, αλλά συχνά έσπαγε πλάκα με αυτό με τρόπους που δεν το έβλεπες να έρχεται παρά μόνο όταν ήταν αργά και χαροπάλευε ήδη το τελευταίο σου εγκεφαλικό κύτταρο. Αλλά όχι μόνο πήρε έγκριση (πράγμα που έδωσε μετά στους υπεύθυνους το γλυκό αίσθημα του υπερκέρδους στο στόμα) η πρώτη ταινία αλλά πήρε σειρά και δεύτερη συνέχεια… Θα τα αναλύσουμε όλα όμως πιο μετά, έκανα εισαγωγή λες και θα πάω για το Pulitzer. Ας πάμε στο ψητό ή αλλιώς roast και όχι δεν εννοώ αυτό που έχει γίνει μόδα, που έχεις απέναντι ένα celebrity και του δίνεις πόνο και δούλεμα.
Ήδη χρησιμοποιώ τις τηλεπαθητικές μου ικανότητες: «Χοντρέ ήταν καλή ταινία; Ήταν μήπως ρε αιρετικέ τύπε και μισαλλόδοξε του να περνάς καλά, κακή ταινία; Θα το πεις το τελευταίο και θα τρέχεις μετά ή θα θες οδοντίατρο για μασέλα όταν σε πιάσουμε στα χέρια μας; ΜΙΛΑ ΡΕ!!». Ακούω τις παρακλήσεις σας και θα παραδώσω (όχι πνεύμα ακόμα, είπαμε). ΦΩΤΑ… ΚΑΜΕΡΑ… ΚΑΙΙΙΙΙΙΙΙ… ΑΟΥΤΣ!! Ποιος στο καλό μου πέταξε αυτό στο κεφάλι;; Τι είναι αυτό; Ένα Chimichanga;!!;; Μα αυτό σημαίνει πως… ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΥΡΙΕ DEADPOOL ΚΥΡΙΕ. ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΩ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ!! Ναι κύριε, πρέπει να βγάλουν επιπλέον Όσκαρ, επειδή όσα υπάρχουν δεν είναι αρκετά! Ναι κύριε D, έχετε δίκιο… (έφυγε ο βλάκας, να συνεχίσω να γράφω;;) ΟΧΙ ΚΥΡΙΕ D ΔΕΝ ΤΟ ΕΝΝΟΩ!!! Ναι, ναι πάμε… ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ!!!!
Wade Wilson ή κατά κόσμο ο αγαπημένος αντιήρωας όλων των εποχών που ενέχουν εικονογράφηση, κύριος Deadpool (Ryan Reynolds). Όπως είδαμε στην πρώτη ταινία, δεν είναι και τόσο κακό παιδί, απλά λίιιιιγο στην κοσμάρα του, πράγμα που σημαίνει πως οκ θα κάνουμε το ας πούμε καλό, απλά με τον τρόπο μας κύριε. Έλα ντε όμως που αυτό δε βγαίνει πάντα σε καλό και οκ shit happens ακόμα και σε αυτούς που δε θέλουμε. Θέλοντας λοιπόν να σβήσει πόνους και καημούς σου λέει «δε συνουσιάζεται, θα κάνω το καλό εντελώς» (εδώ πέφτει αυτολογοκρισία, μη μας πάνε και μέσα. Έπρεπε να σκεφτώ να βάλω R-rated σήμανση στην αρχή του. Δεν κόβει!). Οπότε και έρχεται σε επαφή με τον αγαπημένο Colossus (Stefan Kapicic) και την έχω-θέματα-επειδή-απλά-αναπνέω Negasonic Teenage Warhead (Brianna Hildebrand) ( ή αλλιώς ο χαρακτήρας που κανείς αρθρογράφος δε θα απομνημονεύσει με το όνομα της). Όλα καλά λοιπόν; ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΚΑΙ ΟΧΙ!! Έχουμε μια ταινία να γεμίσουμε. Έρχεται λοιπόν η στιγμή που ένα ευτραφές και γεμάτο επίσης θέματα παιδί ονόματι Firefist (Julian Dennison) ήρθε στον κόσμο για να φέρει από τώρα και μελλοντικά, πόνο και δάκρυα. Ο Deadpool τον λυπάται (είναι άσχημος, όχι άκαρδος εντάξει;), άποψη που δε συμμερίζεται και ο πιο κακοκώλης της γης όλης Cable (Josh Brolin) ( που ναι παρατηρητικέ MCU καμένε σαν το κάρβουνο στη σχάρα, είναι ο Thanos), αφού έχει την ακριβώς αντίθετη άποψη: θα τον κάνω σοτέ με κρεμμύδια. Αλλά όμως γιατί ο Καλώδιος «πρίζωσε» έτσι; (λογοπαίγνιο που όλοι το κάναμε ΚΑΙ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ, δε θα κρίνεις!) Τι τον οδηγεί να έρχεται πιο θυμωμένος και από επιστήμονα που μεταμορφώνεται σε πράσινη μηχανή του κιμά; Πρόβλημα στον αέρα. Επειδή λοιπόν ο Deadpool τα βρίσκει πιο σκούρα και από μπουγάδα σε μοναστήρι, σου λέει θέλουμε βοήθεια. Και η X-force γεννιέται.
Αξιομνημόνευτος χαρακτήρας από αυτούς είναι η αγαπητή Domino (Zazie Beetz), μια χαρακτήρας που πέρα από υπερδύναμη τη σωματάρα της (συγγνώμη κιόλας που μου πετάχτηκαν ελαφρώς τα μάτια έξω), έχει και το χάρισμα της τύχης (ή ευρυκωλίας για τους πιο λόγιους του κοινού). Κοινώς ξανασκέψου το πριν παίξετε ταβλάκι. Aaaaanyway, οι υπόλοιποι μέσα δεν είναι να τους θυμάσαι, μιας και δε θα αργήσει να σας έρθει ο λόγος… Με βλέπετε δεν το χαλάω! Αυτό που μένει λοιπόν είναι να δούμε τι γίνεται ανάμεσα στους χαρακτήρες και αν τη γλυτώνει ο μικρός από το μεταλλικό χέρι του Cable.
Αυτά λοιπόν με το σενάριο. Ρε παιδιά σοβαρά, ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΤΕ;; Πως μέσα σε πόση ώρα ταινία θα σου αποδώσει ας πούμε έργο-ζωής του Μπρέχτ; Κι όμως η ταινία σε κρατάει να την παίρνεις μάτι όλη την ώρα… Μα πως το κάνει;; ΜΑ ΦΥΣΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΜΗ ΒΛΕΠΕΙΣ ΑΠΟ ΠΟΥ ΘΑ ΣΟΥ ΕΡΘΟΥΝ ΟΙ ΑΤΑΚΕΣ!!
Αρχικά να ξεκαθαρίσω κάτι: δεν είναι πως η ταινία δεν ήταν καλογραμμένη. Θα σου πω μετά για αυτό. Τα θετικά είναι πως το σενάριο είχε μια ιδιαιτερότητα, κυρίως πως δεν υπήρχε ο λεγόμενος «πραγματικός κακός», από την άποψη που μας έχουν συνηθίσει οι υπόλοιπες ταινίες. Δε διακινδυνεύω να σου πω τι γίνεται μέσα (επειδή σίγουρα θα υπάρχουν αναγνώστες που ξέρουν από πολεμικές τέχνες), όσο θα μείνω στο εξής. Η ταινία παίζει πολύ με την οπτική πως θα δεις κάτι. Πότε κάποιος πρέπει να κάνει κάτι ανήθικο που όμως μπορεί να είναι τελικά ηθικό και πάει λέγοντας. Η ταινία νομίζω εκεί νίκησε κατά κύριο λόγο. Έδωσε κάπως μεγαλύτερο βάθος στους βασικούς πρωταγωνιστές (που στην προκειμένη είναι ο D με τον Cable), πράγμα βέβαια που δεν είναι και απαραίτητα καλό (ήδη ακούω θαλάμες να γεμίζουν με σφαίρες), αλλά θα σου πω μετά για αυτό.
Γενικά το Deadpool 2 νικάει κυρίως σε έναν βασικό τομέα: είναι μια ταινία comic 101%. Σε ακούω να μου λες όμως «Τι λε ρε χοντρέ; Και το Infinity War τι ήταν; Documentary για τη ζωή στο διάστημα;» αλλά μη βιάζεσαι. Να εξηγήσω.
Για εμάς που έχουμε ανοίξει και μια σελίδα με χρώματα και διάλογους (έστω και ερασιτεχνικά), είχαμε πάντα έναν βασικό λόγο να το κάνουμε: θέλαμε να δούμε υπερβολή! Θέλαμε να δούμε εξωπραγματικά σκηνικά, πολλά μπαμ και μπουμ, πολλές ανατροπές, διαλόγους που δε θα ακολουθούσαν νόρμες πάνω στα δικά μας δεδομένα και σκεπτικά. Με λίγα λόγια να ξεφύγουμε ρε μπρο μου! Σίγουρα οι σύγχρονες μεταφορές από σελίδες σε πανί, το έχουν αποδώσει σε μεγάλο βαθμό, αλλά καμιά φορά μπαίνει μια δόση ερωτηματικού σε παρένθεση στη μέση… Εννοώ πως συχνά ας πούμε πρέπει να ενώσουν τον θεατή με τον ήρωα και να του αποδώσουν χαρακτηριστικά, που θα κάνουν τον πρώτο να νιώσει σαν τον δεύτερο υπό την έννοια της ταύτισης. Κοινώς θα εξηγήσουν πολύ τα πιο απόκοσμα σε κάπως ρεαλιστικά δεδομένα, θα τον φέρουν σε ένα επίπεδο που θα πρέπει να ματώσει (για τη δραματικότητα και τα views, που λένε και οι youtubers ή το πώς απαντάνε σε αυτό που ρώτησε ο Batman τον Superman) και οκ να σε κάνουν να μη βλέπεις καμιά φορά ας πούμε όλα όσα έρχονται από χιλιόμετρα θεωρητικά.
Αυτό για μένα είναι δίκοπο μαχαίρι πολλές φορές, γιατί δημιουργεί προβλήματα στη λογική εξιστόρηση. Δηλαδή μερικά πράγματα βγαίνουν κάπως out of the character’s concept (ακόμα και τον κινηματογραφικό καθαρά), απλά για να πέτυχει η προαναφερθείσα συνταγή ταύτισης. Μάλιστα στο σήμερα σε πολλές περιπτώσεις επηρεάζεται κατά πολύ και από δρώμενα της επικαιρότητας, πράγμα που έχω ενστάσεις αν χωράει παντού και πάντα, τουλάχιστον στον ρυθμό και το ζόρι που παρουσιάζεται.
Στο Deadpool λοιπόν έχεις κάτι ιδιαίτερο: ο χαρακτήρας ξέρεις πως έχει ψεγάδια, οπότε ό,τι κι αν κάνει το βλέπεις εντελώς «φυσιολογικό». Είναι αυτή ακριβώς η υπερβολή του ας πούμε «αστάθμητου παράγοντα» που σε κέρδισε στην πρώτη ταινία, που μεταφέρθηκε σχεδόν αυτούσια στη συνέχεια. Το σχεδόν το χρησιμοποιώ, γιατί υπήρξαν μερικά που λίγο με χάλασαν, αλλά θα στο πω μετά. Κυρίως έχει να κάνει με το τι περίμενα, τι είδα και πάει λέγοντας. ΜΗ ΒΑΡΑΣ, ΔΕ ΛΕΩ ΠΩΣ Η ΤΑΙΝΙΑ ΕΙΧΕ ΚΑΤΙ ΤΟΣΟ ΚΑΚΟ ΚΑΙ ΠΩΣ ΕΠΑΘΕ DC!!
Η ταινία είχε κάτι που την έκανε από τα αποδυτήρια να έχει βάλει μια δεκάδα από γκολ: ΔΕΝ πήρε τον εαυτό της στα σοβαρά σχεδόν πουθενά! («χοντρέ λες πάλι σχεδόν! Θα βγούνε σουγιάδες!» σε ακούω να λες, περίμενε έχουμε ακόμα) Τα references και οι σκηνές του αγνού παρθένου κρα ήταν τόσες πολλές, που ένα τιποτένιο πολυβόλο παίζει να μην το περιγράφει επαρκώς!! Θέλεις σπόντες για DC, θέλεις cameo που δεν τα είχες καν φανταστεί, θέλεις γελιοποίηση προσώπων στην πραγματική ζωή ή και έμμεσες αναφορές κάπως πολιτικής ατζέντας; ΤΑ ΕΙΧΕ ΟΛΑ!! Πες την αλήθεια αναγνώστη, αυτός ήταν και ο λόγος που θα πληρώσεις εισιτήριο και ποπ-κορν! Από αναφορές στην pop-culture, μέχρι και κακιούλες γενικής φύσης, όλα μύριζαν Deadpool, και ήταν αυτή η ευχάριστη ευωδιά με άρωμα «όχι μίλα του αν σου βαστάει» να διαχέεται πολύ περήφανα!
Ειδική αναφορά πρέπει να κάνω στην πολιτική ορθότητα της ταινίας, που νομίζω βρέθηκε σε ένα σημείο ισορροπίας. Προσωπικά εγώ περίμενα μέσα να δώσει πόνο σε παραλογισμούς που έχουν εντοπιστεί ανά καιρούς από «εκπροσώπους» απόψεων, αλλά η ταινία δε θέλησε προφανώς να το ρισκάρει. Το δούλεμα λοιπόν που έριξε ήταν με το να παρουσιάσει την υπερβολή των αντιδράσεων σε μερικά πράγματα, αποφεύγοντας όμως έντεχνα και θα έλεγα έξυπνα, τα ταυτόχρονα υπαρκτά τζιζ θέματα που παίζουν ιδιαίτερα στην Αμερικάνικη επικαιρότητα. Άλλωστε το κοινό που απευθύνεται είναι κατά κύριο λόγο το Αμερικάνικο. Πολλά παίζει να ξεφύγουν από πολλούς και δε ξέρω αλλά είναι αυτή η έλλειψη «ωμότητας» σε μεγαλύτερο βαθμό που δε με έχει αφήσει ακόμα να καταλήξω αν μου άρεσε ή όχι. Ήταν όμως σίγουρα διασκεδαστικό να βλέπεις να πέφτει έμμεσο δούλεμα, το ομολογώ.
Αλλά οκ είδα και μερικά μικρά φάουλ σε αμφισβητούμενες φάσεις, που ίσως ένα replay της ταινίας να βοηθήσει μελλοντικά. Τα αρνητικά βέβαια της ταινίας, έχουν να κάνουν κυρίως με λεπτομέρειες που κάπως μου χάλασαν την όλη εμπειρία. Τονίζω πως σε καμιά περίπτωση η ταινία μπορεί να χαρακτηριστεί επιπέδου μέτρια ή μόνο λίγο πάνω από αυτό. Όχι. Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΑ ΣΠΑΕΙ! Το μεγάλο ΑΛΛΑ έρχεται σε πράγματα, κυρίως λόγω κάπως φόβου νομίζω της Fox και παράλληλα του πολύ υψηλού πήχη που έχει θέσει στις ταινίες της η Disney.
Αρχικά το πρώτο λίγο που βρήκα κάπως περίεργο στην ταινία είναι οι μικρές κοιλίες που έκανε στην εξιστόρηση. Να συγκεκριμενοποιήσω κάτι: δεν είναι δα πως δεν είχαν λόγο ύπαρξης ό,τι γινόταν, απλά σε μερικά σημεία τόσο στην αρχή, όσο και στη συνέχεια μέχρι το τέλος, υπήρχαν κάποια fillers σκηνικά που δεν είναι πως έδιναν κάτι μεστό και σημαντικό. Πρόσεξε, για να μη με πεις άδικο: δε μιλάω για τις καφρίλες και λοιπά που πιάνονται σαν κομμάτι της κωμωδίας μέσα, μιλάω για «σοβαρού τύπου» σκηνές, που επειδή έχεις φτιαχτεί με τα πριν και τα μετά, σε έκαναν να λες «έλα, τελείωνε» στον σκηνοθέτη. Αν και μια σκηνή στο τέλος, ενώ ήταν έτσι, σε έκανε να γελάσεις ακριβώς με αυτή την υπερβολή! Τους το δίνω με νίκησαν εκεί πέρα… Είναι πάντως σε πολύ γενικό βαθμό, πως κάποια σημεία μέσα μπήκαν κάπως με το ζόρι για να δώσουν ένα extra kick δραματικότητας (με τη γενική έννοια του όρου ίσως), που όμως έβγαζε ελαφρώς τη ροή εκτός του μοτίβου του χαρακτήρα που μας είχε πασάρει η πρώτη ταινία. Με λίγα λόγια έχεις στο μυαλό σου πως ο Deadpool είναι ένα ον πρώτα χαοτικό και μετά όλα τα άλλα, ενώ εδώ σε ελάχιστες στιγμές έγινε το ανάποδο. Δεν είναι δα πως χάλασε τη γενικότερη εμπειρία, απλά να σε πιάνει λίγο αυτό το tingling of Common Sense (που έχει πει και ο Wade μέσα στα comics) και σκέφτεσαι κάτι δε μου πάει καλά…
Επίσης ρε παιδί μου δε ξέρω, ίσως να ήθελα παραπάνω screenplay από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες. Ενώ μέσα μπορεί να έλαμψε παραπάνω ο Colossus (σε σχέση με την πρώτη ταινία) ας πούμε και σίγουρα η νεοφερμένη Domino (όχι όμως τόσο σε διαλόγους ιδιαίτερα) και να έβγαλαν οι σεναριογράφοι αυτούς τους χαρακτήρες άνω της μέσης πλέμπας, γενικά όλοι μέσα (ακόμα και αυτοί θα το πω) ήρθαν σε μια δεύτερη μοίρα, κυρίως επειδή σε γενικό βαθμό σου δημιούργησαν το αίσθημα πως μετράνε και απλά τους ήθελες λοιπόν κάπως παραπάνω… Μια συνταγή με πολλούς χαρακτήρες που πέτυχε στο Guardians of the Galaxy ας πούμε, που ενώ είχες πολλούς δεύτερους μη σου πω και τρίτους, όλοι είχαν όμως τις στιγμές τους που δε σε άφηναν με παράπονο. Πόσο μάλλον που στο προηγούμενο πόνημα Deadpool, είχαν πιο πολύ τον χαβαλέ τους, υπό την έννοια των τηρουμένων αναλογίων.
Ας πούμε από τους υπάρχοντες, ενώ θα περίμενες να οργιάσουν με Negasonic, Weasel και Blind Al, δεν τους χρησιμοποίησαν τόσο σωστά, με μόνο τον αξιαγάπητο Dopinder να ψιλολάμπει, που και πάλι νομίζω όχι αρκετά. Σίγουρα μπορώ να κατανοήσω πως ήθελαν να δώσουν βάρος σε Deadpool, Cable και λοιπά και να μη σε τραβήξουν από το δικό τους χτίσιμο μέσα στην ταινία, αλλά επειδή ακριβώς είναι μια ταινία παρωδία, εγώ προσωπικά ήθελα λίιιιιγο παραπάνω ανωμαλία. Ακόμα και από το trailer που σου έχει φτιάξει την όρεξη με το όλο X-Force σενάριο, ε ας πούμε δεν το χαίρεσαι ιδιαίτερα (μιας και οκ αστεία ανατροπή, αλλά κάπως υπερβολικά βολική το πώς στραβώνει η δουλειά. ΚΑΛΑ ΣΤΑΜΑΤΑΩ!!).
Ένα πάντως γενικότερο αρνητικό, υπερβολικά πανοραμικής οπτικής, ήταν το εξής: η ταινία ακολούθησε περίπου τα χνάρια της πρώτης. Να εξηγηθώ. Η πρώτη ταινία ήταν σχετικά πειραματική και λόγω ιδιαίτερα του χαμηλού budget που είχαν στη διάθεση τους οι δημιουργοί, ακριβώς με ό,τι είχαν έφτιαξαν ένα ακατέργαστο διαμάντι. Όταν λοιπόν ήρθε η ώρα της δεύτερης και παρά το γεγονός πως το φοβήθηκα, η ταινία ναι μεν τα κατάφερε, αλλά δε ξέρω, δε σου έβγαζε πως υπήρχε το maximum effort που λέει κι ο δικός μας. Το production value ενώ ήταν μεγαλύτερο, στο σύνολο απέδωσε σίγουρα καλύτερα το concept της πρώτης, απλά όχι στον βαθμό που περίμενα. Ας πούμε μερικά αστειάκια που τα έχουμε ξανακούσει, concept χαρακτήρων που το χουμε ξαναδεί, το βάρος να πέφτει λίγο παραπάνω από όσο πρέπει νομίζω στον Deadpool, ήταν γενικά κάποια πραγματάκια που θα τα περίμενες λίγο καλύτερα. Ακριβώς επειδή είναι σημεία (κουκκίδες θα έλεγα ομολογουμένως) στη μεγαλύτερη εικόνα, για αυτό και δε με ενόχλησαν τόσο, δεν έπαυαν όμως να ενοχλούν σα σκουπιδάκια στο μάτι. Σε κάθε περίπτωση όμως, το τελικό αποτέλεσμα ήταν υπέρ του δέοντος διασκεδαστικό, οπότε και το συγχωρείς!
Πάντως ένα ηχηρό high 5 πρέπει να δώσω για τη σκηνοθεσία της ταινίας. Ζητήθηκε από τον κύριο David Leitch να αφήσει τα stunts που έκανε και να δώσει τα φώτα του σκηνοθετικά. Φίλε αν το έκανε. Ιδιαίτερα οι σκηνές δράσης της ταινίας κουβαλούσαν μια σπιρτάδα θα έλεγα που σίγουρα δεν είναι πως δεν έχουμε ξαναδεί, αλλά μ ‘άρεσε που πάντα είχε κάτι έξτρα να δώσει. Τούμπες και καβάλοι σε στόματα, ευφάνταστοι τεμαχισμοί και δολοφονίες με στυλ, όλα έκαναν παρέλαση με άρματα μάχης και φασαρία, που ανέβαζε κατά πολύ τη ψυχαγωγία! Θεωρώ πως ακριβώς επειδή ήταν η ταινία γεμάτη τέτοια (τουλάχιστον κάποια ώρα αφότου ξεκίνησε η προβολή της) και ακριβώς επειδή ο έτσι από όσο διαβάζω ήταν χρόνια stuntman, τα σπασμένα πλευρά του και οι μώλωπες της παλιάς εποχής, τον έκαναν να ξέρει πως και τι πρέπει να κάνει καλά! Μπράβο του μαν μου ομολογουμένως.
Όσο τώρα στα τεχνικά της ταινίας, ε οκ σε αυτό το production value όντως μίλησε. Πολύ πιο περίπλοκες σκηνές πρακτικών και ψηφιακών εφέ, πολύ καλύτερα δοσμένα και δεμένα τα πράγματα που έβλεπες μέσα και γενικά υπήρχε δουλίτσα και λεπτομέρεια σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι στη πρώτη ταινία. Όσο για τις πενιές μέσα, ήταν θα έλεγα συνταγής Guardians of the Galaxy, μιας και εδώ αφού είχες παραπάνω μαρούλι, θα αγόραζες και παραπάνω δικαιώματα. Οπότε του έδωσαν και κατάλαβε όσο να πεις και δε μας χάλασε καθόλου!
Αλλά περάσαμε ήδη τους 3000 χαρακτήρες, οπότε και οκ αρκετή γυμναστική σας έκανα πάλι στην ανάγνωση. Πάμε στο ταμείο: ήταν καλή ταινία; ΝΑΙ ΗΤΑΝ ΚΥΡΙΕ DEADPOOL! Πραγματικά δε θα μπω στο τρυπάκι «ναι, ναι η καλύτερη ταινία comic μέχρι τώρα» (με τη γενική έννοια, όχι όπως ακριβώς είπαμε πριν) γιατί πραγματικά θα ήταν ηλίθιο. Οι 2 ταινίες του Deadpool είναι πραγματικά κατηγορίες μόνες τους, επειδή ακριβώς είναι ιδιαίτερος ο χαρακτήρας. Αν το αναλύσει κανείς, είναι ίσως οι μόνες ταινίες που έχουν βγει και στηρίζουν 100% το όλο «ακατάλληλο» στην περιγραφή τους και αυτό είναι ένας παράγοντας που τον έχουν εκμεταλλευτεί μέσα στο έπακρο! Δε λυπάται να πει κακιούλες έστω και έμμεσα αλλά και άμεσα προφανώς, δε λυπάται να χαλάσει το όλο image του «καλού και ενάρετου» comic character, να κάνει χαβαλέ ακόμα και με το επιτελείο της ίδιας της ταινίας. Μπορεί λοιπόν κάπου να χωλαίνει και να βγαίνει το όλο «μέχρι εδώ αντέχω», αλλά είναι τόσο μηδαμινό το ποσοστό, που περνάει στα μικρότερα των γραμμάτων στα συμβόλαια καρτοκινητής. Δε λέω ποιας, μπορεί να πάρω χορηγία κάποτε δε ξέρεις… Μια ταινία λοιπόν μόνο για τα μεγαλύτερα μέλη της οικογένειας, μια ταινία που θα σε ψυχαγωγήσει και σίγουρα μια ταινία που θα σε κάνει να θες να κάνεις cosplay τον κεντρικό ήρωα. Έφυγες να τη δεις, τι κάθεσαι και με διαβάζεις;;
Υ.Γ. Πίστεψε με, ΘΕΣ να κάτσεις να δεις τις afterscenes… Απλά λέω… Α! Επίσης θα σας ετοιμάσω ένα άρθρο με ένα γενικό ranking ΟΛΩΝ των ταινιών από MCU (πάντα από Disney μεριά μιλάω). Προφανώς ήδη πρέπει να σκέφτομαι κηδειόχαρτα με το όνομα μου, αλλά τουλάχιστον θα πέσω ηρωικά, με το να αιτιολογήσω γιατί λάτρεψα και γιατί μίσησα τις ταινίες που βγήκαν από το Ironman 1 και μετά…
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
