Πιστό στην μόδα της γενιάς, το Crash&Burn επιστρέφει, Remastered.
Εσύ, φίλε μου, που πήρες την νέα σου κονσόλα και τη χρυσοπλήρωσες. Θες νέους τίτλους που θα τεστάρουν τη δύναμη της; Καινούρια πράγματα που θα σε κάνουν να ανυπομονείς για κάθε κυκλοφορία; Φρέσκιες ιδέες που θα σε κάνουν να πεις “χαλάλι τα λεφτά, πιάσανε τόπο” για το μηχάνημα σου; Κρίμα, γιατί κυρίως έχουμε κυκλοφορίες μεταξύ γενεών και φυσικά, τα remasters.
Remaster, για όσους ίσως να μην έχει πάρει κάτι το αυτί τους, λέγεται η διαδικασία του να ανανεώσεις ένα έργο, τραγούδι ή παιχνίδι με τα σημερινά στάνταρ χτίζοντας πάνω στο πηγαίο υλικό. Συνήθως αυτό γίνεται σε παλιές κυκλοφορίες που είτε είναι δυσεύρετες στην αγορά, είτε τα σημερινά εργαλεία επιτρέπουν τέτοια επεξεργασία που το ένα δεν συγκρίνεται με το άλλο.
Με την κυκλοφορία των νέων κονσολών PlayStation και Xbox, το remaster άλλαξε ορισμό: πλέον remaster ονομάζεται οτιδήποτε έχει καλύτερη ανάλυση και πιθανόν καλύτερα καρέ ανά δευτερόλεπτο από το πρωτότυπο, κι ας κυκλοφόρησε ένα χρόνο πριν.
Δεν διαφωνώ πως υπάρχει μεγάλη λίστα τίτλων που θα ήθελα να δω ανανεωμένους, αν όχι ανακατασκευασμένους, και να τους απολαμβάνω στην άνεση της νέας μου κονσόλας. Γιατί να ξαναστήνω το SNES μου όταν, για παράδειγμα, θα μπορούσα να παίζω το Super Metroid ανακατασκευασμένο με 3D γραφικά σε δισδιάστατο περιβάλλον στο Wii U μου; Είναι ευκολία διότι ούτε παλιά κονσόλα χρειάζεσαι, ούτε το παιχνίδι (που ενδεχομένως να κοστίζει μια περιουσία πλέον) και φυσικά απολαμβάνεται καλύτερα όταν η HD τηλεόρασή μου δεν παραμορφώνει τα πάντα λόγω του αρχαϊκού αναλογικού σήματος.
Αντ’ αυτού, τα remaster που έχουν φτάσει (κι έρχονται ακόμα) στα ράφια μας είναι κάθε άλλο. Παιχνίδια όπως το Tomb Raider (2013), The Last of Us (2013), Sleeping Dogs (2012), Saints Row IV (2013) είδαν επανακυκλοφορίες τους ακόμα και λιγότερο από ένα χρόνο μετά την αρχική τους! Δεν μιλάμε ούτε για δυσεύρετα παιχνίδια, και συχνά ούτε καν για υποψήφια “Game of the Year” παιχνίδια, αφήνοντάς με να ξύνω το κεφάλι μου και να σκέφτομαι: ποιος ο λόγος;
Η προηγούμενη γενιά είχε επίσης γενναιόδωρο μερίδιο στα remasters, όμως τουλάχιστον μιλούσαμε για τίτλους τουλάχιστον 5ετίας όπως η συλλογή του Devil May Cry, των Ratchet & Clank, Jak & Daxter, Sly Raccoon ή και του Prince of Persia. Όσα ανέφερα ποικίλουν από παιχνίδια της χρονιάς (τους) ως cult hits με μεγάλο κοινό. Πέρα από τις αναβαθμίσεις σε γραφικά και ήχο, συχνά εμπεριεχόταν επιπλέον υλικό ή κομμένο υλικό, ακόμα και μεγάλους ανασχεδιασμούς — το κακόφημο τελικό quest του The Legend of Zelda: Wind Waker δέχτηκε redesign με την επανακυκλοφορία του στο Wii U, 11 χρόνια αργότερα.
Δεν μπορώ να πω ότι η ίδια δουλειά έγινε και στα νεότερα remasters. Το Grim Fandango Remastered έχει ανανεωμένα μοντέλα όμως κάπου ξέχασαν να επιμεληθούν της αναλογία της οθόνης — γυρνώντας το σε μοντέρνο 16:9 τα γραφικά απλώς “τραβιούνται” ως τις άκρες. Το Grand Theft Auto V ήρθε ένα χρόνο μετά (ξανά), δείχνοντας την πλήρη αδιαφορία της Rockstar στο να κρατάει υποσχέσεις. Τις ληστείες του GTA Online τις περιμένουμε από Τρίτη σε Τρίτη εδώ και ενάμιση χρόνο, όμως χρόνος για τα remasters φυσικά και βρέθηκε, τα οποία ξανά βγήκαν δίχως heists, και χωρίς καθόλου επιπλέον υλικό.
Κι ας μην αρχίσουμε για DmC Devil May Cry Definitive Edition, Sleeping Dogs Definitive Edition, Tomb Raider Definitive Edition, Saints Row IV Re-Elected, και την χαμένη ευκαιρία που λέγεται Resident Evil Remastered. Η ομολογουμένως όμορφη έκδοση του GameCube πήρε απλά καλύτερη ανάλυση και σπρώχτηκε στην αγορά, την εποχή που τα horror παιχνίδια ανθίζουν ξανά και η Capcom θα μπορούσε κάλλιστα να κάνει ένα πραγματικό remake και να τραβήξει βλέμματα. Τα υπόλοιπα, όπως και το επερχόμενο Borderlands: The Handsome Collection, είναι συλλογές από DLC με μπόνους το παιχνίδι και μερικώς ανανεωμένα γραφικά.
Δικαιολογημένο remaster θα έλεγα πως είναι το Final Fantasy X|X-2 HD Remaster που αναβάθμισε δραστικά τα γραφικά, προσέθεσε υλικό που δεν είχε έρθει ποτέ δυτικά, και η ιστορία επεκτάθηκε περαιτέρω μέσω ενός μισάωρου ηχητικού ντοκουμέντου που από μόνο του γέννησε φήμες για threequel! Το Halo: The Master Chief Collection, παρά τα αμέτρητα προβλήματά του, προσέφερε τρομερή αξία για τα χρήματά μας με τέσσερα εκπληκτικά παιχνίδια σε ένα πακέτο, δύο εκ των οποίων ήταν ανακατασκευασμένα από το μηδέν και με τη δυνατότητα εναλλαγής γραφικών, και τα άλλα δύο ήταν απλώς βελτιωμένα.
Σαφώς και υπάρχει χώρος για remasters, όχι όμως να κατακλύζουν την αγορά από τις αρχές μιας νέας γενιάς, ούτε να μιλάμε για παιχνίδια που με το ζόρι έχουν φύγει από την μνήμη των παιχτών. Το The Legend of Zelda: Majora’s Mask 3D δεν το περιμένω απλώς γιατί είναι το αγαπημένο μου στη σειρά, αλλά και γιατί με το Nintendo 64 μου έπρεπε να κάνω ολόκληρη προετοιμασία για να το στήσω και να παίξω. Οι βελτιώσεις και προσθήκες στο gameplay, το τεράστιο άλμα στα γραφικά και η pick-up-and-play φιλοσοφία της φορητής κονσόλας κάνουν τη διαφορά σε ένα τέτοιο παιχνίδι που περιστρέφεται γύρω από τον χρόνο και την μνήμη του παίχτη. Με το DmC Devil May Cry όμως, για παράδειγμα, δεν νιώθω την ανάγκη να ασχοληθώ. Δεν λέω πως δεν θα το παίξω, απλά ότι δεν με ενθουσιάζει όπως με ενθουσίασε το Okami HD, το Oddworld: New ‘N’ Tasty (ένα πραγματικό remake για μίμηση) ή το Final Fantasy X|X-2 HD Remaster (το οποίο θα βγει και σε PS4…).
Δεν προλαβαίνει να σου λείψει κάτι αν σε τόσο λίγο χρόνο το έχεις ξανά φάτσα-κάρτα. Δεν έχει δημιουργηθεί το αίσθημα της απώλειας όταν ακόμα και σήμερα το Tomb Raider κυκλοφορεί για την περασμένη γενιά ανά ντουζίνες σε ράφια καταστημάτων, και λίγο παραδίπλα σου πλασάρεται η “Definitive” έκδοση. Δεν είναι κακό να τιμάς το παρελθόν — απλά να είσαι σίγουρος ότι δεν θυσιάζεις το μέλλον. Κι ενάμιση χρόνο μετά, η νέα γενιά έχει μείνει στα τέλη της προηγούμενης.
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
