Μετά από αρκετά ώριμη σκέψη ( διάρκειας 10 δευτερολέπτων) και μετά από χίλια παρακάλια στον admin, επιτέλους με άφησαν να κάνω μια δικιά μου στήλη στο Busted και έτσι όχι μόνο μπορώ να δείξω έναν διαφορετικό τρόπο, με τον οποίο μπορούμε να δούμε τις ταινίες, αλλά και να δείξω στον αρθρογράφο μας για τις προτεινόμενες ταινίες της εβδομάδας ( shots fired) πως γίνεται σωστά η δουλειά. Καταρχάς, για να μιλήσουμε και λίγο σοβαρά, με αυτό το άρθρο εγκαινιάζεται μια νέα μηνιαία στήλη στο Busted.gr, όπου εγώ μέσα από αυτήν, μια φορά το μήνα θα σας μιλάω και θα σας αναλύω πράγματα για μια ταινία, την οποία θα επιλέγω εγώ αλλά και ίσως στο μέλλον επιλέξει κάποιος άλλος αρθρογράφος του site μας ή ακόμη και κάποιος από εσάς. Τα Χριστούγεννα κοντοζυγώνουν και αποτελούν μια περίοδο που όλοι μας αγαπάμε. Χριστουγεννιάτικο δέντρο, Άγιος Βασίλης, χιόνι, δώρα, μελομακάρονα με επικάλυψη σοκολάτας. Είναι γενικά μια εποχή, όπου πάντα μπαίνει πρώτη η οικογενειακή θαλπωρή και ζεστασιά. Οπότε εσύ, αγαπητέ μου αναγνώστη, όπως όλοι μας αναζητάς το μικρό παιδί που έχεις μέσα σου και όταν πρόκειται για ταινίες μάλιστα, αναζητάμε στα εσώψυχα μας αυτήν την νεανικότητα και την παιδική αθωότητα που είχαμε πιο μικροί.
Όπως όλοι, έτσι και εγώ, όταν ήμουν μικρός είχα έναν ήρωα. Έναν ήρωα με τον οποίο θα μπορούσα να ταυτιστώ και να θεωρήσω ως “πρότυπο” και ας μην ήξερα ακόμη τι σήμαινε η συγκεκριμένη λέξη. Έτσι, λοιπόν εγώ είχα τον Peter Pan. Ένα παιδί, γεμάτο αυτοπεποίθηση, τσαγανό, πονηριά και ηγετικό ταπεραμέντο, που σε έκανε να πιστεύεις ότι μπορείς να πετάς και ότι οι μαγικοί κόσμοι που σου λένε στα παραμύθια, ίσως να είναι αληθινοί. Αλλά επειδή εμένα, δεν μου αρέσει (τουλάχιστον τώρα) η κλασσική παιδική μεταφορά της Disney, θα ήθελα να ασχοληθώ με την κινηματογραφική της μεταφορά. Και όχι, δεν μιλάω για την ταινία του 2003, που αποτελεί την κλασσική μεταφορά της ιστορίας του Peter Pan και πήρε αρκετά θετικές κριτικές, αν και δεν ξέρω το γιατί. Μιλάω για την κλασσική κινηματογραφική μεταφορά του 1991, ονόματι Hook, που μας δείχνει μια διαφορετική όψη στο παραμύθι που μέχρι τώρα ξέραμε, αλλά δυστυχώς παρόλα τα προσόντα που είχε για να αποκαλείται από πολλούς, αν μου επιτρέπεται να χρησιμοποιήσω τον όρο, “ταινιάρα” και τα μηνύματα που περνάει, για διάφορους λόγους, θεωρείται μια “μέτρια προς καλή” ταινία. Πριν αρχίσω. να σας πω, πως ότι διαβάσετε από δω και πέρα, θα είναι μια spoiler-free άποψη (σχεδόν) για την κινηματογραφική αυτή μεταφορά, σε περίπτωση που θελήσετε να την δείτε.
Για να φανταστείτε, για το πόσο καλές προδιαγραφές είχε η ταινία, αρχικά την σκηνοθεσία της την είχε αναλάβει ο τεράστιος Steven Spielberg, που ήδη είχε γίνει γνωστός από το Indiana Jones franchise, το Back To The Future & το E.T. To cast της ταινίας ήταν απλά “οσκαρικού” βεληνεκούς, με τον Robin Williams & τον Dustin Hoffman να πρωταγωνιστούν στους ρόλους των Peter Pan & Captain Hook αντίστοιχα, την Julia Roberts στον ρόλο της Tinkerbell & τον Bob Hoskins στον ρόλο του Mr Smee. Ο Peter Pan, πλέον μετά τα γεγονότα της original ιστορίας, έχει μεγαλώσει. Πλέον ζει στο Λονδίνο, μαζί με την γυναίκα του ( η οποία είναι εγγονή της Wendy, της κοπέλας που είχε αρχικά γνωρίσει ο Peter) και τα δύο του παιδιά, ως Peter Banning, ένας πετυχημένος, αλλά αρκετά αγχώδης και απογοητευμένος από την ζωή, δικηγόρος ο οποίος δείχνει μάλιστα τα πρώτα σημάδια αλκοολισμού. Έχει ξεχάσει πλέον το παρελθόν του και την Χώρα του Ποτέ Ποτέ και τα παιδιά του δηλώνουν απογοητευμένα μαζί του που βάζει την δουλειά του πάνω από αυτά. Η Wendy, γερασμένη πλέον, μάταια προσπαθεί να του θυμίσει την παλιά του ζωή, αυτήν που είχε ως Αρχηγός των Χαμένων Παιδιών, αλλά αυτός όχι μόνο, την θεωρεί τρελή, αλλά της λέει μάλιστα ότι δεν πιστεύει στα παραμύθια ( ειρωνεία;). Όταν όμως ο Captain Hook απαγάγει τα παιδιά του και η Tinkerbell τον πείθει ( με τον δικό της τρόπο) να επιστρέψει στον μαγικό κόσμο που είχε παρατήσει, ο Peter μπαίνει σε μια προσωπική αποστολή να σώσει τα παιδιά του αλλά και ταυτόχρονα να ξαναβρεί το χαμένο ευδιάθετο του πνεύμα.
Μέχρι στιγμής, όπως βλέπουμε, έχουμε μια σταθερή πλοκή στην ταινία μας και όλα δείχνουν μέλι-γάλα. Ωστόσο, δεν αργούν να φανούν τα προβλήματα της ταινίας. Και κατά την ταπεινή μου άποψη, αυτό που κάνουν είναι να χαλάνε την εμπειρία. Καταρχήν, δεν έχουμε εμβάθυνση στους χαρακτήρες μας. Βλέπουμε τον Peter Banning/ Peter Pan να έχει αλλάξει, χωρίς έστω να έχουμε ένα μικρό backstory στο πως προήλθε αυτή η αλλαγή ( και για όσους την έχουν δει, όχι η σκηνή όπου λέει τον λόγο όπου εγκατέλειψε την Χώρα του Ποτέ Ποτέ δεν με καλύπτει), γιατί ο Peter Pan εγκατέλειψε τα Χαμένα Αγόρια για να πάει στο Λονδίνο, άφησε μια ζωή περιπέτειας για να γίνει, όπως έλεγε, “κανονικός μεγάλος”. Επίσης, ο Captain Hook, απαγάγει τα παιδιά του Peter, με σκοπό να συναντήσει τον μεγάλο του αντίπαλο για μια τελευταία φορά, αφού ξέρει πως πλέον είναι γερασμένος και έχει μόνο μια ευκαιρία να πετύχει την πολυπόθητη νίκη απέναντι στην νέμεση του. Για ποιόν λόγο δεν εμβαθύνουμε στο γεγονός ότι ο Hook θέλει να επιστρέψει στα γεγονότα του παρελθόντος, να γευτεί για άλλη μια φορά την παλιά του νιότη; Γιατί, κακά τα ψέματα, αυτό είναι ένα από τα μηνύματα της ταινίας “Hook”. Η εύρεση του παιδιού που έχουμε στις ψυχές μας. Οι δύο πρωταγωνιστές μας, προσπαθούν και πασχίζουν να βρουν το ψυχικό σθένος, παρ’όλο που δεν το δείχνουν, για μια τελευταία μάχη, όπου ένας από τους δύο θα φύγει νικητής. Ο Hook φτάνει τον Pan στα όρια του, παίρνει ακόμη και τον γιο του Jack, ο οποίος ψάχνει για μια πατρική φιγούρα, με το μέρος του.
Όταν στη μισή διάρκεια της ταινίας, εστιάζεις στο πως ο Peter Pan θα βρει ξανά τον παλιό του εαυτό και θα μπορέσει να πετάξει, που δεν λέω, κακό δεν είναι, γιατί έτσι μόνο θα μπορέσει να κερδίσει τον Captain Hook, αλλά τονίζεται συνεχώς σε σημείο που απλά να καταντάει βαρετό και δεν δίνεις σημασία στον πρωταγωνιστή σου, που στην ουσία πρόκειται για τον Hook, αφού η ταινία έχει το ίδιο όνομα, τότε, όχι μόνο έτσι παραγκωνίζεις τον ίδιο σου τον πρωταγωνιστή, αλλά σταδιακά η ταινία χάνει το ενδιαφέρον της. Οι περισσότεροι θα περίμεναν να δουν τον Captain Hook να χρησιμοποιεί διάφορους τρόπους, προκειμένου να μπει στο “πετσί” του ήρωα μας πριν την τελική μάχη τους. Αλλά όχι. Μόνο τα γνωστά “Peter, βρες το πνεύμα σου.“, “Peter, πιστεύω σε σένα.”, “Peter, είσαι στα αλήθεια εσύ.” ΌΧΙ! Έχεις έναν φανταστικό ηθοποιό σαν τον Dustin Hoffman να υποδύεται τον κακό σου και τον Robin Williams να υποδύεται τον ήρωα σου. Μπορείς σίγουρα να κάνεις κάποιες καλύτερες σκηνές και σίγουρα ένα καλύτερο διάλογο για τους χαρακτήρες αυτούς, προκειμένου να δημιουργήσεις μια ιστορία διαφορετική από τις άλλες.
Επίσης, άλλο ένα τεράστιο αρνητικό της ταινίας, για εμένα, είναι η Tinkerbell. Και ναι μιλάω μόνο για τον χαρακτήρα της Tinkerbell, καθώς ο Hoffman παίζει έναν εξαιρετικό Captain Hook, παρ’όλο που έχει έναν περίεργο διάλογο και ακολουθεί σε απόδοση ο Williams ως Peter Pan, που προσθέτει ένα διαφορετικό χιούμορ και χαρακτήρα στον πρωταγωνιστή μας. Όσο αφορά την φίλη μας την νεράϊδα. Άκουσε να δεις, Julia Roberts, κορίτσι μου. Είσαι πολύ καλή για το Pretty Woman, πολύ καλή για την Erin Brockovitch, αλλά για τον Peter Pan και μάλιστα στο να μπεις στα “παπούτσια” της δεύτερης “γυναίκας της ζωής” του πρωταγωνιστή μας, δεν κάνεις καθόλου καλή δουλειά. Ώρες ώρες, η Julia Roberts στην ταινία, μοιάζει χαμένη και μου θυμίζει μια από τις πιο τραυματικές εμπειρίες της ζωής μου, όταν είχα δει τον Sylvester Stallone να “παίζει” έναν άθλιο Judge Dredd στην ομώνυμη ταινία. Είναι απλά, έξω από τα νερά της, δεν μπορεί να δώσει χάρη στον χαρακτήρα. Το μόνο που κάνει είναι να δώσει ένα κύρος στην ταινία, αφού περιλαμβάνει το όνομά της σε αυτήν.
Είναι πραγματικά κρίμα να βλέπεις μια ταινία, η οποία έχει όλες τις προδιαγραφές, να αποτελέσει ένα αριστούργημα, να μην μπορεί να το καταφέρει αυτό, λόγω κενών στο σενάριο και μερικών ηθοποιών που απλά δεν μπορούν να προσαρμοστούν σε αυτό το παραμυθένιο κόσμο. Όχι μόνο, αυτό, αλλά έτσι πάει στράφι και το μήνυμα που σου περνάει η ταινία και τα συναισθήματα που νιώθεις βλέποντας την. Το μήνυμα που θέλει να περάσει η ταινία είναι ότι όλα, ακόμη και το να ζεις μια συνηθισμένη ζωή είναι μια τεράστια περιπέτεια, που μάλιστα απαιτεί θυσίες. Επίσης, εννοείται, όπως σε κάθε ιστορία του Peter Pan, πρέπει να αντιληφθούμε ότι η φαντασία είναι ένα στοιχείο που τίθεται μεταξύ πραγματικότητας και ονειρικού και αυτό, οφείλω να πω, είναι και ένα από τα πράγματα που πετυχαίνουν στην ταινία, δηλαδή, μας βάζει σε σκέψη σχετικά με το αν αυτά που βλέπουμε ανήκουν στην πραγματικότητα ή αποτελούν όλα ένα όνειρο του Peter, ο οποίος θέλει να φανταστεί τον εαυτό του ήρωα ή των παιδιών του, που θέλουν την ιδανική πατρική φιγούρα ή ακόμη και όνειρο του Hook, που θέλει μια ακόμη τελευταία μάχη με τον μεγάλο του αντίπαλο. Αυτό το στοιχείο, σε συνδυασμό με την ερμηνεία του Hoffman & του Williams, είναι τα δύο χαρακτηριστικά που σώζουν σε μεγάλο βαθμό την ταινία.
Το Hook αποτέλεσε μια προσπάθεια ανάμιξης της πεζής πραγματικότητας και του ονειρικού και αυτό δεν επιτυγχάνεται ολικώς στην ταινία, για τον λόγο ότι το ρεαλιστικό τίθεται πάνω από την φαντασία. Καταλαβαίνω ότι θέλουμε να δείξουμε ότι ακόμη και σε έναν κόσμο φαντασίας, η πραγματικότητα δεν παύει να κυριαρχεί, ωστόσο εδώ θα κατευθύνω τα βέλη μου προς εσένα, Steven Spielberg. Έχεις κάνει ταινία που αφορά έναν εξωγηίνο (E.T), ένα παιδί και έναν επιστήμονα και μια μηχανή του χρόνου ( Back To The Future) και είχες ήδη αρχίσει να υλοποιείς την ιδέα σου για μια ταινία βασισμένη σε ένα θεματικό πάρκο με δεινοσαύρους (Jurassic Park). Βλέπεις ότι το σενάριο έχει κενά; Βάλε το δημιουργικό μυαλό σου, που είναι αναγνωρισμένο ως ένα από τα πιο καινοτόμα μυαλά στον χώρο του κινηματογράφου και κάνε τα “μαγικά” σου. Spielberg είσαι. Σε μια ταινία, όπου πρωταγωνιστεί ο Peter Pan, καλό είναι να ενισχυθεί το στοιχείο του παραμυθιού. Κάνε λίγο πιο μαγικό τον κόσμο σου, για να προσελκύσεις και μικρούς και μεγάλους και να είναι ταυτοχρόνως μια ευχάριστη εμπειρία.
Εν τέλει, το Hook, ως προς το box office μάζεψε πολλές εισπράξεις, αφού πολύς κόσμος πήγε να δει την ταινία αυτήν που τελικά θεωρήθηκε μέτρια προς καλή, λόγω των λόγων που παραπάνω σας εξήγησα. Η ταινία είχε όλα τα εφόδια να αποτελέσει μια νέα, ξεχωριστή μεταφορά του παραμυθιού του Peter Pan, αλλά όταν δεν εμβαθύνεις στους χαρακτήρες σου και δεν αφήνεις την μαγεία να κυριαρχήσει και περιορίζεσαι από τον ρεαλιστικό κόσμο, τότε μόνο επιθυμητό, δεν μπορεί να είναι το αποτέλεσμα. Αυτή ήταν η άποψη μου για το Hook. Πείτε μου τις εντυπώσεις σας και κυρίως αν θέλετε να συνεχιστεί η στήλη, ακόμη και κάποια ταινία που θα θέλατε να δείτε από αυτό το νέο εγχείρημα του Busted.gr.
Μείνετε συντονισμένοι για περισσότερα νέα.
- Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook
- Κάντε μας follow στο Twitter | Instagram
- Κάντε μία εγγραφή στο κανάλι μας στο YouTube
Μην μένεις σιωπηλός, σχολίασε και πες την άποψή σου ακριβώς παρακάτω!
